وسایل موسیقی در کتاب مقدس: دوران کوچ نشینی- کرنا یا شوفار یا SHOFAR

کرنا یا THE SHOFAR

شوفار (ارمیا 4: 5؛ حزقیال 33: 3؛ یوئیل 2: 1؛ مزمور 81: 3؛ اعداد 10: 21؛ داوران 7: 8، 16؛ ایوب 39: 24-25؛ هوشع 8: 1) یا هورن کوچک ابزار موسیقی است که هنوز در بین یهودیان رواج دارد. هورن از جمله سازهای بادی مسی است که متشکل از دهانه ای قیفی شکل، لوله ای کم و بیش دراز، دایره وار، خمیده وتا اندازه ای مخروطی است که بالاخره در انتها به دهانه ای لگنی شکل مختوم می شود. در واقع شوفار شیپوری خمیده است به شکل شاخ بز نر که در اعلام آغاز مراسم به کار می رفت. در ابتدا آن را از شاخ حیوانات می ساختند. ولی بعدها برای ساختن آن از فلزاتی مثل برنز یا برنج استفاده می شد. صدای دلنواز واضحی داشت که از آن برای آغاز سال یوبیل استفاده می کردند (لاویان 25: 9). در روزگار قدیم اسرائیل، دو نوع از آن وجود داشت یک نوع از جنس شاخ بز وحشی بود که در مراسم جشن آغار ماه استفاده می شد و نوع دیگر از جنس شاخ قوچ بود و از آن برای اعلام روزهای روزه استفاده می کردند. هنگامی که یوشع اریحا را محاصره کرد، هفت کاهن یهودی با نواختن کرنا (شوفار) به مدت 6 روز و 6 بار متوالی، شهر را همراه با تابوت عهد دور زدند و در روز هفتم با نواختن آن ریزش دیوارهای شهر را اعلام کردند (یوشع 6: 4-5) در این قسمت از کلام خدا از دو عبارت Shophar Hayyobel و Qeren hayyobel به صورت مترادف استفاده شده که نشان می دهد که آنان سازهای مشابه ای بودند. Qeren بوقی از شاخ گاو یا بز وحشی (دانیال 8: 5) و یا قوچ (پیدایش 22: 13) و yobel (خروج 19: 13) نیز بوقی از شاخ قوچ بود.

در واقع این بوق شاخی یعنی شوفار برای علامت دادن و اخبار به هنگام خطر ویا حملۀ خصم به کار می رفت (1تواریخ 15: 28) ترجمۀ آن به کورنه (هورن کوچک) و ترومبون که اشکال جدیدتری هستند کار صحیحی نیست. کورنه دارای دریچه هایی است که انگشتان دست از آنان جهت تولید صوت مطلوب استفاده می کنند و از واژۀ ایتالیایی Cornetto ریشه می گیرد.

در فارسی کرنا ترجمه شده است. کرنا سازی است دمیدنی و بزرگ که بدون هیچ گونه انگشت گذاری نواخته می شد. طول آن تقریباً چهار متر بوده است و در عزاداری های مذهبی استفاده می گردید.

برگرفته از کتاب دائرةالمعارف کتاب مقدس