همدردی و ماتم ما مسیحیان برای ملت افغانستان!

با ماتمیان، ماتم می نماییم!

? «به سبب هلاکت دختر قوم من، نهرهای آب از چشمانم می ریزد. چشم من بلا انقطاع جاری است و باز نمی ایستد
تا خداوند از آسمان ملاحظه نماید و ببیند.» (مراثی ارمیا ۳: ۴۸-۵۰)

در دنیا قوم یا کشوری وجود ندارد که در تاریخ موجودیت خود مورد حمله و تاراج دشمن داخلی و خارجی قرار نگرفته باشد.
تاریخ پُر است از وقایع تلخ و شیرین. جنگ‌ها و پیروزی ها.
چگونه می شود اخبار جنگ ها را شنید و بی تفاوت از کنار آن گذشت؟!
جنگ به دنبال خود مرگ، ویرانی، چپاول، جدایی، تجاوز و ناله و اندوه به بار می آورد.
مسیح خداوند فرمود: «زیرا که پسر انسان نیامده است تا جان مردم را هلاک سازد بلکه تا نجات دهد.» (لوقا ۹: ۵۶)
اراده ی خدا برای همه‌ی انسان‌ها، صلح و سلامتی و نجات است.
امٌا آیا مردم این کره ی خاکی اراده ی خدا و اهداف او را دنبال می کنند؟
آرزو کردن با تلاش برای تحقق آرزوها، امری ست مجزا.
ما ممکن است آرزو کنیم که ای کاش همه‌ی بیماران شفا یابند و یا می گوییم: ای کاش هیچ وقت جنگ و گرسنگی و فقر در دنیا وجود نمی داشت. ولی آیا برای تحقق آن، قدمی عملی نه در حد حرف، برداشته ایم؟
هر چیز در حد حرف و آرزو، بدون برداشتن گامی برای به واقعیت رسیدن آن، خیالی بیش نیست.
خدا می توانست فقط انبیا را برای رستگاری انسان ها بفرستد ولیکن این کافی نبود. خود به میان ما آدم ها آمد و در نهایت با مرگ خود بر صلیب جریمه ی گناهان ما را پرداخت تا ما امروز از نجات و حیات جاودانی برخوردار باشیم.
امروز دنیا برای زنان و مردان و کودکان افغانستان، نگران و خشمگین است.
پیروزی ظلم و جهل، باعث جریحه دار شدن قلب بسیاری در اقصا نقاط جهان شده.
برای سرنوشت میلیون ها انسان هایی که فقط تنها خواسته شان زیستن مسالمت آمیز و آرامش و آسایش نسبی است، نگران و مضطرب به آینده ای تاریک چشم دوخته است.
ایمانداران در همه جای دنیا با درد زه برای مردم مظلوم افغانستان دعا و شفاعت می کنند تا خدا از آسمان ملاحظه نماید و ببیند و نجات بخشد.
ارمیا نبی علاوه بر دعا و تضرعات ادامه داده می گوید:« آنگاه ای خداوند، از عمق های سیاه چال اسم تو را خواندم. آواز مرا شنیدی، پس گوش خود را از آه و استغاثه ی من مپوشان!
در روزی که تو را خواندم نزدیک شده، فرمودی که نترس.»
( مراثی ارمیا ۳: ۵۵-۵۷) ?

یادداشتی از خواهر گرامی ر.پ.