هفت سین یا هفت شین ؟

در خصوص محتویات سفره نوروزی ، دیدگاه های متفاوتی وجود دارد.

1) از نگاه برخی ، تا دوران ساسانیان این سفره با عنوان " هفت شین " شهرت داشته و محتوی شمع و شراب ، شیرینی و شهد (عسل)، شمشاد ، شربت و شقایق بوده است.

2) برخی بر این عقیده اند که درآن ایام ظروف منقش کائولین از چین به ایران وارد می شده است. این ظروف به چینی معروف بوده و هفت خوراکی نوروزی در این ظروف قرارگرفته ، بر سفره نوروزی چیده می شد. به همین سبب به محتویات سفره نوروزی " هفت چین " نیز گفته می شده است.

بعد از ورود اسلام به ایران و ترویج زبان عربی و به دلیل فقدان حرف " چ " در این زبان ، هفت چین به هفت سین تغییر نام داد. ضمن اینکه به علت حرام بودن شراب ، سرکه جایگزین گردید.

بدین طرز هفت شین یا هفت چین به " هفت سین " مبدل شده است.

3) گروهی نیز باور را براین گذارده که ایرانیان باستان در سر سفره نوروزی از هفت گونه میوه تازه و یا خشک سود می‌جستند و آن را " هفت چین یا هفت چیدنی " می‌نامیدند. که عبارت بودند از؛ سنجد ، سماق ، سمنو، سیب ، سیر، سرکه و سبزی.

اگر چه برخی وجود آئین نوروزی در ایران باستان را مستدل ندانسته و دلیل آنرا عدم اشاره به آن در متون کهن فارسی ، مانند اوستا و شاهنامه ارائه کرده اند.

اینجا قصد پاسخ به این سوال را نداریم. اما کتب مذهبی ایران باستان که قصد بر ارائه قوانین دینی خود دارند ، محل یافتن آئین ها نیست.

در  " آثارالباقیه " ابوریحان بیرونی که معاصر با خالق شاهنامه است ، و در " نوروزنامه " عمرخیام نیشابوری به وجود آئین نوروزی اشاره شده است.

نوشته: کشیش م. مدبر