هشت ویژگی انبیاء عهدعتیق چه بود؟

هشت ویژگی انبیاء عهدعتیق چه بود؟

نبی عهد عتیق چگونه شخصی بود؟

(۱) نبی دارای رابطه ای نزدیک با خدا بود و خدا سِرّ خویش را بر آن ها آشکار می کرد (عاموس ۳: ۷). نبی رویدادها و مردم را از دیدگاه خدا می دید، نه از دیدگاه انسانی.

(۲) نبی به دلیل نزدیکی و ارتباط با خدا اغلب با رنجی که خدا به خاطر گناه و عصیان قوم خود متحمل می شد، همدرد بود. نبی هدف، نقشه ها و ارادۀ خدا را بیشتر از هر شخص دیگری درک می کرد. این بدان معناست که او نیز دارای احساس و عکس العمل های مشابه خدا بود. نبی نه تنها صدای خدا را می شنید بلکه قلب او را نیز احساس می کرد (ارمیا ۶: ۱۱؛ ۱۵: ۱۶-۱۷؛ ۲۰: ۹).

(۳) نبی نیز مانند خدا قوم او را عمیقاً دوست می داشت.‌ هنگامی که قوم صدمه می دید، نبی به شدت رنج می برد (کتاب مراثی ارمیا). نبی حقیقی بهترین چیزها را برای مردم می طلبید (حزقیال ۱۸: ۲۳)، یعنی وفادارانه پیغام هایی را که حامل هشدار، تأدیب همراه با سخن از امید، تسلی و دل گرمی بودند، می رساند.

(۴) نبی می دانست که همیشه بهترین چیز داشتن اطمینان و وفاداری کامل به خدا بود. به این دلیل خادم خدا به آن ها هشدار می داد که به حکمت، ثروت و قدرت انسانی یا خدایان دروغین توکل نکنند (ارمیا ۸: ۹-۱۰؛ هوشع: ۱۰: ۱۳-۱۴؛ عاموس ۶: ۸). انبیا همواره مردم را به زندگی طبق معیارها و شرایط عهد خدا دعوت می کردند تا از آزادی و نعمت های خدا بهره مند شوند.

(۵) نبی فوق العاده به گناه و پلیدی، حساسیت داشت (ارمیا ۲: ۱۲-۱۳و ۱۹؛ ۲۵: ۳-۷؛ عاموس ۸: ۴-۷؛ میکاه ۳: ۸)، یعنی او نمی توانست خشونت، جرم، فساد اخلاقی و بی عدالتی را تحمل کند. آن چه که ممکن بود در نظر مردم تخلفی جزئی از قانون خدا به نظر برسد از نظر نبی یک خلاف بود. سازش روحانی و اخلاقی، خوش گذرانی، ریا و عذر و بهانه را تحمل نمی کرد (اشعیا ۳۲: ۱۱؛ ارمیا ۶: ۲۰؛ ۷: ۸-۱۵؛ و ۲۱-۲۳؛ عاموس ۴: ۱؛ ۶: ۱). نبی بهتر از هر شخص دیگری در عشق خدا به عدالت و نیکوئی و نفرت او از شرارت و پلیدی شریک بود (عبرانیان ۱: ۹).

(۶) نبی همواره با فقدان تقدس و روحانیت قوم خدا مبارزه کرده و تا آخر برای تشویق آن ها به اطاعت حقیقی از شریعت خدا تلاش نموده است. نبی کاملاً خود را به خدا وقف می نمود و با نفرت از تعهد ناقص، خواهان وفاداری کامل به خدا بود.

(۷) نبی دارای رؤیایی برای آینده بود. گاهی رؤیا با پیشگویی از ویرانی و فلاکت بیان می شد (برای مثال اشعیا ۶۳: ۱-۶؛ ارمیا ۱۱: ۲۲-۲۳؛ ۱۳: ۱۵-۲۱؛ حزقیال ۱۴: ۱۲-۲۱؛ عاموس ۵: ۱۶-۲۰ و ۲۷). و گاهی اوقات این رؤیاها دربارۀ امید، اصلاح و احیا بودند (برای مثال اشعیا ۶۱-۶۲؛ ۶۵: ۱۷-۶۶: ۲۴؛ ارمیا ۳۳؛ حزقیال ۳۷). انبیا نبوت های بسیاری دربارۀ آمدن مسیحا نمودند (تحقق نبوت های عهد عتیق در مسیح).

(۸) در آخر، نبی اغلب شخصی تنها و غمگین بود (ارمیا ۱۴: ۱۷-۱۸؛ ۲۰: ۱۴-۱۸؛ عاموس ۷: ۱۰-۱۳). انبیا اغلب توسط رهبران شریر مورد جفا بوده اند و توسط انبیای دروغین  که از صلح و سعادت و امنیت برای قوم سرکش خدا خبر می دادند، مورد بدرفتاری قرار می گرفتند (ارمیا ۱۵: ۱۵؛ ۲۰: ۱-۶؛ ۲۶: ۸-۱۱؛ عاموس ۵: ۱۰؛ متی ۲۳: ۲۹-۳۶؛ اعمال 7: ۵۱-۵۳). البته، آن قدر واضح و روشن بود که نبی از فکر و ارادۀ خدا آگاه است که قوم و رهبرانش نمی توانستند ویژگی و پیغام نبی را نادیده بگیرند (حزقیال ۳: ۸-۱۱).