هشت خصوصیت انبیای عهدعتیق

هشت خصوصیت انبیای عهد عتیق:

نبی عهد عتیق چه نوع شخصی بود؟

1) آنان دارای رابطه ای نزدیک با خدا بوده و مورد اعتماد خدا بودند (عاموس 3: 7).

انبیا به جهان و قوم وعده، از دیدگاه خدا نگاه می کردند و نه از دیدگاه انسانی.

2) انبیا به دلیل نزدیکی به خدا و آگاهی که از هدف، اراده و اشتیاق او داشتند بهتر از هر شخص دیگری با خدا و رنجی که او به دلیل گناهان قوم خود متحمل می شد، همدرد بودند.

آنها از نظر احساسی عکس العملی مشابه خدا از خود نشان می دادند.به عبارت دیگر نبی نه تنها صدای خدا را می شنید بلکه قلب او را احساس می کرد (ارمیا 6: 11؛ 15: 16-17؛ 20: 9).

3) همانند خدا، انبیا عمیقاً قوم خدا را دوست می داشتند.

زمانیکه قوم دچار مصیبتی می شد انبیا به شدت رنج می کشیدند (به کتاب مراثی رجوع کنید). آنها بهترین های خدا را برای قوم طالب بودند (حزقیال 18: 23)، بنابراین پیغام آنها نه تنها شامل هشدار بلکه کلمات امید بخش و تسلی دهنده می گردید.

4) انبیا بهترین چیزها را برای مردم می طلبیدند یعنی اطاعت کامل و وفاداری نسبت به خدا.

بنابراین از طرف دیگر به آنان از اعتماد به چیزهای دیگر مانند حکمت انسانی، ثروت، قدرت یا سایر بتها هشدار می دادند (ارمیا 8: 9-10؛ هوشع 10: 13-14؛ عاموس 6: 8). انبیا همیشه قوم را تشویق می کردند که با تعهدات خود نسبت به عهد خدا زندگی کرده تا برکت نجات خدا را بیابند.

5) انبیا حساسیت شدیدی نسبت به گناه و شریر داشتند (ارمیا 2: 12-13، 19؛ 26: 3-7؛ عاموس 8: 4-7؛ میکاه 3: 8).

آنان تحمل ظلم، جرم، گناهان غیر اخلاقی و بی عدالتی را نداشتند. حتی آنچه که جدایی جزئی از شریعت خدا به نظر می رسید از نظر نبی بلا به شمار می رفت. هیج نوع مصالحه، خوشگذرانی، تظاهر و بهانه را تحمل نمی کردند (اشعیا 32: 11؛ ارمیا 6: 20؛ 7: 8-15؛ 21-23؛ عاموس4: 1؛ 6: 1). آنها بیشتر از هر شخص دیگری در عشق خدا نسبت به عدالت و نفرت از شریر شریک بودند (عبرانیان 1: 9).

6) انبیا همیشه با سطحی بودن تقدس قوم خدا مقابله کرده و سعی می کردند که آنان را مشتاق اطاعت قلبی از هر قسمت از کلام خدا که در شریعت او مکاشفه گردیده بود، سازند.

آنها کاملاً وقف خدا بودند. از تسلیم ناکامل قلبی و پیروی ناکامل متنفر بوده و طالب وفاداری نسبت به خدا بودند. هیچ چیز را کمتر از تمامیت ملکوت خدا و تجلی عدالت او در میان قوم خدا نمی پذیرفتند.

7) نبی رویایی برای آینده داشت، یعنی پیشگویی لغت و خرابی (اشعیا 63: 1-6؛ ارمیا 11: 22-23؛ 13: 15-21؛ حزقیال 14: 12-21؛ عاموس 5: 16-20، 27) و همچنین رویای احیا و اصلاح (اشعیا 61-62؛ 65: 17-66: 24؛ ارمیا 33؛ حزقیال 37).

انبیا در ارتباط با آمدن مسیح نبوتهای بیشماری رابیان کردند (به نبوتهایی از عهد عتیق که در مسیح جامه عمل پوشید، نگاه کنید).

8) سرانجام اغلب انبیا تنها و غمگین بودند (ارمیا 14: 17-18؛ 20: 14-18؛ عاموس 7: 10-13؛ یونس 3-4).

بارها توسط انبیا کاذب که صلح، سعادت و امنیت را برای قوم گناهکار خدا پیش بینی می کردند، مورد جفا قرار گرفتند (ارمیا 15: 15؛ 20: 1-6؛ 26: 8-11؛ عاموس 5: 10؛ متی 23: 29-36؛ اعمال 7: 51-53). در همان حال، انبیا واقعی مردان خدا بودند که قوم و رهبرانشان نمی توانستند از خصوصیات و پیغام آنان غفلت ورزند (حزقیال 3: 8-11).

برگرفته از کتاب دائرةالمعارف کتاب مقدس