سه سوءتفاهم ساده در درک واقعۀ پنتیکاست

دوست خوبم:

بسیاری از مسیحیان خود را پروتستان می دانند وگروهی نیز برای خود ایمانِ کاتولیکی یا ارتدوکسی قائل هستند و خود را از هم متفاوت می بینند. ولی مسیحیتِ پنتیکاست بر همۀ این دسته بندی ها و تفاوت ها، غالب آمده و سرانجام یک دلی را بر حهان خدایان و اندیشه ها و مذاهب ظاهر می نماید و از آن جا یک روح و یک تعمید و یک خداوند بر دنیای متفاوت ما حاکم می شود و چقدر دردناک است که بسیاری از مسیحیان، نشانه های این تعمید و قدرت آن را انکار می نمایند و آن را فقط یک رویداد تاریخی می شمارند. ادعای آن ها این است که این نشانه ها دیگر تکرار نمی شود. آن ها از متفاوت بودنِ خود راضی هستند و برای توجیه این تفاوت، دچار سؤتفاهم های ذهنی هستند که هیچ ارتباطی با کلام خدا ندارد.

نخستین سؤ تفاهم در فهم پنتیکاست این است که آن را در ابعادِ یک روز و زمانِ خاص خلاصه نماییم. بسیاری فکر می کنند که این رویداد تاریخی فقط مربوط به قرن اول میلادی می باشد و فقط یک جشن در تاریخ کلیسا است و دیگر قابل تکرار نمی باشد.

پنتیکاست، یک تاریخ خاص در تقویم مؤمنان نیست بلکه یک رویداد و یک شدن است که هر روزه تکرار می گردد و این رویداد، اولین تجربۀ ورود روح القدس به زندگی باورمندان است که برای همیشه در آن ها ساکن می شود. توجه داشته باشید که عیسی مسیح، وعده های ظهور روح القدس را بارها به شاگردان یادآوری نمود. این وعده، قطعاً تحولی را پیش بینی می نمود که چند هفته بعد باید رخ می داد و تا به امروز ادامه می یابد زیرا خداوند هرگز قصد نداشته كه اعمال روح راستی را به یك روزِ خاص در تاریخ، محدود نماید. این تاریخ، آغاز ماجرایی است که هرگز پایان نمی پذیرد.

اما سؤتفاهم  دوم که برای بسیاری ایجاد می شود این است که شماری این گونه می اندیشند که پس از صعود مسیح، روح القدس جانشین او می شود و در نتیجه، بعد از آمدن روح خدا بر ما، عملکرد مسیح درما پایان می یابد. در حالی که چنین نیست. خودِ مسیح در متی 28: 20 به ما یاداور می شود که: “من هر روزه تا انقضای عالم با شما هستم.” به عبارت دیگر، تعمید در روح القدس، همکاری نوینی را،میان پدر ،پسر و روح القدس ایجاد می نماید.

سومین سؤتفاهم، دو موردِ مکانِ رویداد می باشد. آن ها در آن روز، 120 نفر بودند و “در یک مکان” جمع شده بودند (اعمال رسولان 1: 2) و منتظر تحقق وعده ای بودند که مسیح کمی قبل از صعود خود داده بود (اعمال رسولان 1: 4). نزول روح القدس بر شاگردان، قبل از اینکه آن ها بتوانند حرکت کنند و بشارت دهند، یک امر ضروری بود. این مکانِ مرموز احتمالاً مربع معبد بود که شاگردان هر روز برای ستایش خدا در آن جا جمع می شدند: “آن ها همیشه در معبد بودند تا خدا را حمد و سپاس گویند” (لوقا 24: 53). بسیاری احتمالاً به اشتباه “اتاق فوقانی” معروف را كه عیسی مسیح شامِ عید فصح را با شاگردان در آن جا صرف نمود، با مکانی که روح بر شاگردان فرود آمده بود، اشتباه می گیرند. 50 روز پس از عید پاک (پنتیكاست به معنای “پنجاهمین”)، در کتاب مقدس آمده است که شاگردان “به طور مداوم در معبد همدیگر را ملاقات می کردند” (اعمال رسولان 2: 46). تصور این که اگر آن ها که هر روزه در معبد بودند، تنها روز پنتیکاست می توانستند در “بالا خانه یا اتاق بالا” باشند، غیر منطقی به نظر می رسد! به علاوه، هنگامی که روح خدابر آن ها نازل شد، آن ها 120نفر بودند و 3000 نفر جمعیت نیزدر آن جا حضور داشتند که برای دیدن آن چه اتفاق افتاده بود آمده بودند. آن جماعتِ بزرگ، ایمان آوردند و همگی نیز تعمید یافتند. بنابراین احتمالاً، معبدِ اورشلیم تنها مکانی است که می تواند همۀ این جمعیت بزرگ را در  خود جمع نماید. ما از این موضوع چه چیزی را می توانیم بیاموزیم؟ معبد مکانی بود که جلال خدا را، به روایت حزقیال نبی، نمایش می دهد (حزقیال 10: 15-19) و بیان گر پایانِ اولین میثاق بین خدا و انسان است. در این جا است که خدا تصمیم گرفت عهد جدید را آغاز نماید. کلیسای او، دیگر معبدِ فیزیکی یهودیان نیست بلکه جامعۀ مؤمنانی است که با قربانی شدن عیسی متحد می شوند، همان گونه که در گفتگو با زن سامری اعلام کرده بود: “پرستش حقیقی به روح و راستی” آغاز می شود (یوحنا 4: 23) و این زمانی است که روحِ راستی وارد زندگی مریدان و باورمندان می گردد.

نوشته: استاد علی خیراندیش- پنتیکاست ۲۰۲۱