نحوۀ پرستش مسیحی

نحوۀ پرستش مسیحی

1) دو کلید اساسی بر پرستش مسیحی حکمفرما است.

الف) پرستش حقیقی در روح و راستی انجام می شود (یوحنا 4: 23) یعنی پرستش می باید بر اساس مکاشفه ای که خدا از خود و در پسرش ظاهر ساخت، انجام گردد (یوحنا 14: 6). به علاوه در پرستش نه فقط فکر انسان بلکه روح او و همچنین تجلی روح القدس دخیل است (1قرنتیان 12: 7-12).

ب) تجربه پرستش مسیحیان بایستی مطابق با طرحی باشد که در عهد جدید برای کلیسا وجود دارد (اعمال 7: 44). ایماندارن امروز نیز می باید نسبت به تمام عناصر موجود در تجربیات پرستش عهد جدید به عنوان طرح معمول پرستش اشتیاق داشته و آن را طالب باشند.

2) روش کلیدی پرستش عهد عتیق نظام قربانی ها بود (اعداد 28-29).

از آنجا که قربانی مسیح بر روی صلیب این نظام را به کمال رسانید دیگر نیازی برای قربانی به عنوان قسمتی از پرستش مسیحی نیست (عبرانیان 9: 1، 10: 18). از طریق مراسم شام خداوند کلیسای عهد جدید دائماً مسیح را به عنوان قربانی کامل به یاد می آورد (1قرنتیان 11: 23-26). همچنین کلیسا تشویق می گردد که: “به وسیله او قربانی تسبیح را به خدا بگذراند یعنی ثمره لبهایی را که به اسم او معترف باشند” (عبرانیان 13: 15) و بدنهای خود را به عنوان “قربانی زنده مقدس پسندیده خدا” به او تقدیم کند (رومیان 12: 1).

3) حمد گفتن خدا در پرستش مسیحیان لازم و ضروری است.

حمد گفتن خدا عنصری کلیدی در پرستش خدا توسط قوم (مزمور 100: 4؛ 111: 1؛ 113: 1؛ 117) و در پرستش مسیحیان اولیه بود (اعمال 2: 46-47؛ 16: 25؛ رومیان 15: 10-11؛ عبرانیان 2: 12؛ به موضوع حمد گفتن خدا، رجوع کنید).

4) یکی از راههای مهم در حمد گفتن خدا خواندن مزامیر، شعر و سرودهای روحانی است.

عهد عتیق تشویق می کند که فقط برای خداوند سرود بخوانیم (1توایخ 16: 23؛ مزمور 95: 1؛ 96: 1-2؛ 98: 1، 5-6؛ 100: 1-2). در زمان تولد عیسی تمام لشگرهای آسمانی سرود شکرگزاری خواندند (لوقا 2: 13-14) و کلیسای عهد جدید اجتماعی از کسانی بود که سرود می خواندند (1قرنتیان 14: 15؛ افسسیان 5: 19؛ کولسیان 3: 16؛ یعقوب 5: 13). مسیحیان عهد جدید سرودهای خود را به فکر (با یک زبان شناخته شده انسانی) و یا به روح (به زبانها؛ 1قرنتیان 14: 15) می خواندند. تحت هیچ شرایطی آنان به سرود خواندن به عنوان تفریح و سرگرمی توجه نداشتند.

5) یکی دیگر از عناصر مهم در پرستش طلبیدن روی خدا در دعا است.

مقدسین عهد عتیق به صورت مداوم از طریق دعا با خدا ارتباط داشتند (پیدایش 20: 17؛ اعداد 11: 2؛ 1سموئیل 8: 6؛ 2سموئیل 7: 27؛ دانیال 9: 3-19؛ یعقوب 5: 17-18). رسولان بعد از صعود عیسی به آسمان همیشه دعا می کردند (اعمال 1: 14) و دعا قسمت ثابتی از پرستش جمعی مسیحیان شد (اعمال 2: 42؛ 20: 36؛ 1تسالونیکیان 5: 17 و به موضوع دعای موثر، رجوع کنید). این دعا می توانست برای خود آنها (اعمال 4: 24-30) و یا شفاعتی برای دیگران باشد (رومیان 15: 30-32؛ افسسیان 6: 18). دعاهای مسیحیان همیشه می باید شکرگزرای خدا همراه باشد (افسسیان 5: 20؛ فیلیپیان 4: 6؛ کولسیان 3: 15، 17؛ 1تسالونیکیان 5: 18). همانند سرود خواندن، دعا کردن می توانست به زبانهای انسانی و یا به زبانها روح انجام شود (1قرنتیان 14: 13-15).

6) اعتراف به گناه، به وضوح قسمت مهمی از پرستش عهد عتیق بود.

جدا روز کفاره را برای قوم تعیین کرد تا فرصتی برای اعتراف به گناه وجود داشته باشد (لاویان 15 به موضوع روز کفاره، رجوع کنید). سلیمان در دعای خود در حین تخصیص هیکل اهمیت اعتراف را درک کرد (1پادشاهان 8: 30-39). زمانی که عزرا و نحمیا متوجه جدایی عمیق قوم خدا از شریعت او شدند، تمامی قوم یهودا را به سوی یک اعترافی عمیق، رهبری کردند (نحمیا 9). همچنین مسیح نیز در دعای خود به ایماندران چنین تعلیم می دهد که بخشش از گناهان را طالب باشند (متی 6: 12). یعقوب به ایمانداران دستور می دهد که گناهان خود را به یکدیگر اعتراف کنند (یعقوب 5: 16) از طریق چنین اعترافی از بخشش الهی خدا اطمینان می یابیم (1یوحنا 1: 9).

7) پرستش بایستی شامل خواندن کلام در جمع و بیان و حقایق آن باشد.

خدا در زمان عهد عتیق چنین ترتیب داد که هر هفت سال، در عید خیمه ها، تمام قوم برای خواندن شریعت موسی شوند (تثنیه 31: 9-13). آشکارترین نمونه این عامل در پرستش عهد عتیق در زمان عزرا و نحمیا بود (نحمیا 8: 1-12). خواندن کلام قسمت ثابتی از پرستش کنیسه ها در روز سبت گردید (لوقا 4: 16-19؛ اعمال 13: 15) به همین صورت زمانی که ایمانداران عهد جدید برای پرستش جمع می گردیدند، علاوه بر تعلیم، موعظه و تشویق (1تیموتائوس 4: 13؛ 2تیموتائوس 4: 2؛ اعمال 19: 8-10؛ 20: 7) کلام خدا را نیز می شنیدند (1تیموتائوس 4: 13؛ کولسیان 4: 16؛ 1تسالونیکیان 5: 27).

8) قوم در عهد عتیق دستور داشتند که هر گاه در حضور خداوند جمع می شوند هدایا و ده یک خود را به همراه آورند (مزمور 96: 8؛ ملاکی 3: 10).

پولس نیز به مسیحیان قرنتس در ارتباط با جمع آوری هدایا برای کلیسای اورشلیم چنین می نویسد: “در روز اول هفته هر یکی از شما به حسب نعمتی که یافته باشد نزد خود ذخیره کرده بگذارد تا وقت آمدن من زحمت جمع کردن نباشد” (1قرنتیان 16: 2). بنابراین پرستش حقیقی خدا بایستی فرصتی برای ارائه ده یک و هدایا به خداوند فراهم سازد.

9)یکی از عوامل بی نظیر در اجتماعات پرستش عهد جدید، نقش روح القدس و تجلیات وی بود.

در میان تجلیات روح القدس کلام علم، عطای ایمان، عطایای شفا، قدرت معجزات، نبوت، تمیز ارواح، سخن گفتن به زبانها و ترجمه زبانها وجود داشتند (1قرنتیان 12: 7-10). ماهیت فیض آمیز پرستش مسیحیان اولیه توسط این دستورات پولس شرح داده شده است: “پس ای برادران مقصود این است که وقتی که جمع شوید هر یکی از شما سرودی دارد، تعلیمی دارد، زبانی دارد، مکاشفه ای دارد، ترجمه ای دارد باید همه به جهت بنا بشود” (1قرنتیان 14: 26). پولس در مکالمه خود با قرنتیان اصولی را برای نظم بخشیدن به این جنبه از پرستش آنان ارائه می کند (1قرنتیان 14: 33-1). اصلی که بایستی در نظر گرفته شود آن است که هر نوع تجربه عطایای روح القدس در زمان پرستش باید باعث بنا و تقویت تمام جماعت گردد (1قرنتیان 12: 7؛ 14: 26 و به موضوع عطایای روحانی، رجوع کنید).

10) یکی دیگر از عوامل بی نظیر در پرستش عهد جدید، جشن مراسم تعمید و شام خداوند بود.

درست قبل از پنطیکاست نگه داشتن شام خداوند (یا “شکستن نان” اعمال 2: 42) هر روز در میان ایماندران (اعمال 2: 46-47) و بعدها حداقل هفته ای یکبار (اعمال 20: 7، 11) مشاهده می گردید. تعمید، به عنوان فرمان مسیح (متی 28: 19-20)، معمولاً هر جایی که مردم به سوی مسیح بازگشتند و به کلیسا ملحق می شدند، انجام می گرفت (اعمال 2: 41؛ 8: 12؛ 9: 18؛ 10: 48؛ 16: 3-33؛ 19: 1-5).

برگرفته از کتاب دائرةالمعارف کتاب مقدس