مکان پرستش خدا (معبد) در طول کتاب مقدس

مکان پرستش خدا (معبد) در طول کتاب مقدس

خیمه: به صورت چادر بود و محل سکونت خدا در میان قوم اسرائیل به مدت 400 سال بود. بیشتر مواقع در شیلوه نگه داری می شد (به خروج باب 25 تا 40 مراجعه کنید).

معبد سلیمان: شکوه آن چندان دوامی نداشت. در عرض پنج سال پس از مرگ سلیمان این معبد دست خوش غارت و چپاول گردید. سرانجام در 586 ق.م. بدست بابلی ها ویران شد.

معبد حزقیال (حزقیال 40-43): معبد واقعی نبود بلکه رؤیای معبدِ ایده آلِ ساخته شدۀ آینده بود.

کنیسه ها: در طول دوران اسارت به وجود آمدند. به صورت معبد نبودند بلکه به صورت ساختمان هایی کوچک در جوامع پراکندۀ یهودی بودند.

معبد زروبابل: پس از بازگشت از اسارت ساخته شد و500 سال دوام آورد.

معبد هیرودیس: این همان معبدی است که مسیح در آن پا نهاد و به دست هیرودیس، و از مرمر و طلا ساخته شد. شکوه جلال آن غیر قابل توصیف بود. در سال 70 میلادی به دست رومیان تخریب شد.

بدن مسیح: عیسی از بدن خود به عنوان معبد یاد می کرد (یوحنا 2: 19-21). خدا به واسطۀ او در میان انسان ها سکونت گزید. از نظر عیسی، وجود معابد زمینی برای پرستش خدا ضروری نیست (یوحنا 4: 20-24).

کلیسا به صورت جامع، معبد خدا و محل سکونت خدا در جهان است (اول قرنتیان 3: 16-19).

هر فرد مسیحی، یک معبد خداست (اول قرنتیان 6: 19)، که عظمت و جلال معبد سلیمان شاید نمونه ای از آن بوده باشد.

ساختمان های کلیساها گاهی معابد خدا نامیده می شوند، ولی این مطلب در هیچ جای کتاب مقدس ذکر نشده است.

معبد در آسمان: خیمه، الگوی چیزی در آسمان بود (عبرانیان 9: 11 و 24). یوحنا معبدی را در رؤیا دید (مکاشفه 11: 19). بعدها خدا و بره خودشان معبد شدند (مکاشفه 21: 22).

برگرفته از کتاب راهنمای کتاب مقدس از انتشارات شورای کلیسایی 222