اگر زمین مکانی ناامن است، رؤیای آسمان بِکر و تازه است!

اگر زمین مکانی ناامن است، رؤیای آسمان بِکر و تازه است!

ما جهان دلپذیرمان را به هم ریختیم.
ما چهرۀ زیبای طبیعت را زشت کردیم.
ما آب های شیرین را تلخ و ناگوار ساختیم.
ما هوای حیات بخش را آلوده و مسموم کردیم.
ما کوه عشق را شکافتیم و به جایش شهوت گذاشتیم.
ما دنیای پر از صلح و امنیت را ناامن و ترسناک ساختیم.
ما شاخه های درخت دوستی را شکستیم و تنه اش را قطع کردیم.

و بعد، از نبودن سایه و دوستی در بیابان سوزان نارفیقی ها نالیدیم
و بعد از زشتی سرنوشت و تلخی تقدیر و حرف های مسموم و بی وفایی یاران و ناامنی اعتمادها و تنهایی قلب هایمان مظلومانه نالیدیم و گریستیم و فریاد زدیم که “چرا کسی مرا نمی بیند؟”

و ما هرگز نخواستیم بفهمیم که درفضای مه آلود روابط بیمارگونه و انسانیت زنگار گرفته و ارزش های به زیر خاکستر رفته و دوستی های منفعت طلبانه ای که ساخته ایم، دیگر هیچ کس نمی تواند هیچ کس را ببیند.

خدا از آسمان به ” انسان در تله گرفتار شده” نگاه کرد و با لبخند گفت اگر چه زمین را قربانی زیاده خواهی ات کردی ولی رؤیای آسمان برای تو هنوز بکر و دست نخورده است. تو دنیا را قربانی آرزوهای خودت کردی و من خودم را قربانی بازیافتن تو کردم.

هنوز هم می توانی دوباره متولد شوی. می توانی در کلمۀ مجسم شدۀ من خلقت تازه را به وسعت توبه و اعتراف و ایمانت تجربه کنی. درمان تو جهانی با چهره ای بهتر نیست. درمان تو “تولدی دیگر در قلمرویی دیگر است” که دنیای درونت را فارغ از آشوب های دنیای بیرونت تازه می سازد. لطفاً به خلقتی دیگر ایمان بیار.

«پس اگر کسی در مسیح باشد خلقت تازه ای است. چیزهای کهنه درگذشت اینک همه چیز تازه شده است.»
(دوم قرنتیان 5: 17)

جلیل سپهر
www.lifespringiran.com
@jalilsepehr