مقصود و هدف خلقت

مقصود و هدف خلقت:

خدا برای خلقت جهان دارای دلایل ویژه‌ای بوده است.

۱) خدا آسمان و زمین را به عنوان تجلی جلال عظمت و قدرت خویش آفرید. داود می‌گوید آسمان جلال خدا را بیان می‌کند و فلک از عمل دستهایش خبر می‌دهد (مزمور ۱:۱۹؛ مزمور ۱:۸).

با نگاه به کل جهان هستی، از وسعت بی‌کران جهان خلقت تا زیبایی و نظم موجود در طبیعت، اگر چه نمی‌توانیم آن را درک کنیم ولی عظمت جلال خالقمان، خداوند خدا را در می‌یابیم.

۲) خدا آسمانها و زمین را برای جلال یافتن خود خلق کرد.

تمامی عنصر طبیعت مثل خورشید، ماه، درختان جنگل‌ها، باران و برف، رودخانه‌ها و نهرها، تپه‌ها و کوهستان‌ها، حیوانات و پرندگان، خدای خالق خود را حمد می‌گویند (مزمور ۷:۹۸-۸؛ ۱:۱۴۸-۱۰؛ اشعیا ۱۲:۵۵). چقدر بیشتر از آن خداوند مشتاق است و انتظار دارد که انسان او را جلال دهد و بپرستد.

۳) خدا زمین را به عنوان مکانی برای به انجام رساندن اهداف خویش برای انسان خلق کرد.

الف) خدا، آدم و حوا را به شکل خود به صورتی آفرید که بتوانند تا ابد رابطه‌ای دوستانه و شخصی با او داشته باشند. خدا نوع بشر را به صورت سه بُعدی (جسم، نفس، روح) خلق کرده و به او فکر، احساس و اراده داده تا انسان بتواند آزادانه او را به عنوان خداوند پرستیده، با ایمان، وفاداری و قدرشناسی او را خدمت کند.

ب) خدا به قدری مشتاق این ارتباط صمیمانه با نژاد بشر است که وقتی شیطان موفق به وسوسۀ آدم و حوا و نااطاعتی آنها نسبت به فرمان خدا گردید، وعده داد که نجات دهنده‌ای برای رهایی تمامی بشر از عواقب گناه خواهد فرستاد (پیدایش ۱۵:۳). به این طریق قومی را برای خود خواهد برگزید تا او را خشنود ساخته جلال داده و در عدالت و قدوسیت برای او زندگی کنند (اشعیا ۲۱:۶۰؛ ۱:۶۱-۳؛ افسسیان ۱۱:۱-۱۲؛ اول پطرس ۹:۲).

پ) اوج هدف خدا از خلقت در کتاب مکاشفه یافت می‌شود یعنی در جایی که یوحنا پایان تاریخ را با این جمله‌ها شرح می‌دهد: “با ایشان ساکن خواهد بود و ایشان قوم‌های او خواهند بود و خود خدا با ایشان خدای ایشان خواهد بود” (مکاشفه ۳:۲۱).

برگرفته از کتاب دائرةالمعارف کتاب مقدس