مقایسه اسلام و مسیحیت با استناد به ده فرمان (قسمت دوم)

3 . یَهُوَه کیست؟

خدا به موسی گفت: «من هستم خداوند». «هستم آنکه هستم» برگردانِ بسیار دقیق از متنِ عبری خروج 3: 14 است. این گفته، هستیِ حقیقی، جاودانی، مطلق و بی‌نیاز خدا را آشکار می‌سازد. خدا به‌گونه‌ای هستی دارد که هیچ چیز و هیچ کس دیگر نمی‌تواند داشته باشد. او دگرگون نمی‌شود و این شالوده‌ای برای باور و پایه‌ای برای رستگاری ماست. با تمام محدودیت‌ها و شرارتی که داریم، خدای تغییر ناپذیر نسبت به ما وفادار باقی می‌ماند. به دلیلِ وفاداری اوست که ما اجازه داریم تا به سوی او بازگشت کنیم. حتی زمانی که با پایان جهان روبرو گردیم خدا ما را تسلی می‌دهد: «آسمان و زمین زایل خواهد شد، لیکن سخنان من هرگز زایل نخواهد شد» (متی 24: 35).

            در اقتداری که خدا دارد همه چیز را در بَر می‌گیرد: او همه چیز را می‌داند، می‌فهمد، بر همه چیز واقف است و دانای کامل می‌باشد.  اگر تمام درها بسته باشد، او راه بیرون رفتن را برای ما فراهم می‌سازد. او احساسات و افکار ما را درک می‌کند. او نمی‌خواهد که با وحشت و ترس به پاهایش بیفتیم. به جای آن، در ما امید و اعتمادِ عمیق پدید می‌آوَرَد. او با ما سخن می‌گوید تا بتوانیم چشمانمان را با اطمینان به سوی او بلند کنیم. او می‌خواهد که خداوندِ زندگی ما باشد. از آنجا که هیچ‌کس نمی‌تواند رویش را از خدای شکیبای ما پنهان کند، او در انتظار پاسخ ماست! وقتی کسی به سوی آفریننده‌اش برمی‌گردد، پاسخِ بخشندگی و رحمت خدا را می‌دهد. زمانی که خدا گفت: «من هستم خداوند»، او هم چنین مشخص می‌سازد که به تنهایی خداوند است و دیگری به غیر از وی وجود ندارد. تمام روح ها و خدایان دیگر، واهی و بیهوده هستند.

            در دوره کنونی که روح ها و آموزش های اسرار آمیز تبدیل به مذاهب نوین شده‌اند، کسانی که در اسارتِ ارواح پلید هستند، زمانی آزاد می‌شوند که به خدای یگانه حقیقی ایمان می‌آورند. امروزه ندانم‌گرایی رو به کاهش است و مردم به سوی زیاده‌رَوی دیگر می‌روند. آنها در دامِ تمرین‌های اسرار آمیز می‌افتند و دلبستۀ ارواح شَرور می‌گردند. تبلیغات آنها همه جا در رادیو، تلویزیون، اینترنت و روزنامه هست.

            در اناجیل عیسی می‌گوید: «من او هستم» که بیانی سازنده و درست از ده فرمان است. با این گفته، عیسی تأیید می‌کند که خداوند است و موضوعِ خبر خوشِ فرشتگان به چوپانان در بیت‌لَحِم است. عیسی یک قدم فراتر می‌رود و می‌فرماید: «من نان حیات هستم»، «من نور جهان هستم»، «من در هستم»، «من راه و راستی و حیات هستم.» عیسی همچنین فرمود: «من پادشاه هستم»، «من ابتدا و انتها هستم.» از آن زمان تا کنون، پیروانش بدون تردید اعتراف کرده‌اند که «عیسی، خداوند است.» او هرگز دگرگون نمی‌شود و ما را از هر گناه رستگار می‌سازد. زمانی که او از مردگان برخاست جایگاه و اقتدار خود را تأیید نمود. از آن پس، آغاز ده فرمان برای ما لحنی تسلی‌بخش داشته: «من هستم خداوند.»

موسی آگاهی روشن نداشت از این که خداوندش در بدنِ انسان خواهد  آمد. ولی 1350 سال پیش از زاده شدن عیسی، او سخنان بنیادینِ مکاشفه‌ای را دریافت که خدا خودش را  با آنها شناسانید: «من هستم خداوند، خدای تو.»

4 . خدا کیست؟

            در زبان عبری خدا خودش را «اِلوهیم» می‌خوانَد که در زبان عربی در حُکمِ «الله» ترجمه شده است. «اِلوهیم» را می‌توان «اِلوه- ایم» نیز خواند در حالی که الله «اَل- اِل- ـهُ» است. «اَل» حرفِ مُعَرِفه در دستور زبان است که برابر با the در زبان انگلیسی است. «اِل» نام اصلی خدا در فرهنگ های سامی و به معنی «قوت» است. مفهوم بنیادی نام «اِل» را عیسی در زمانی بیان کرد و بر آن صحه گذاشت که در برابر دادگاه عالی یهود شهادت می‌داد. او فرمود: «بعد از این پسر انسان را خواهید دید که بر دست راستِ قوت نشسته» (متی 26: 64). واژه‌های «- ایم» و «- ـهُ» پسوند است. «- ایم» در عبری امکانِ جمع بودن را بیان می‌دارد، در حالی که «- ـهُ» در عربی تنها برای مفرد به کار می‌رود. بنابراین، یگانگیِ تثلیثِ اقدس در حقیقت از «الله» کنار گذاشته شده است، در صورتی که «اِلوهیم» امکانِ خدای تثلیث را می‌پذیرد.

            خداوندِ اَزَلی و ابدی نه تنها دانش و حکمت کامل دارد، از همه چیز آگاه و در همه جا حضور دارد، بلکه قادر مطلق نیز هست. او یگانه قدرت در تمام عالم است که با کلامِ مقتدرش می‌آفرینَد و می‌سازد. او تمام جهان را از نیستی به هستی آورد. او نسبت به همه کس صبور و بردبار است. خداوند ما خدای ویرانگر و بیدادگر نیست که هر که را بخواهد بی‌راه می‌گذارد و هر که را بخواهد هدایت می‌کند (سوره‌های الفاطر 35: 8 و المدثر 74: 31). برعکس، خدای ما «می‌خواهد جمیع مردم نجات یابند و به معرفت راستی گرایند» (اول تیموتاؤس 2: 4).

            در عهد عتیق کسانی بودند که نام ها و مکانِ سکونت‌شان با نام «اِل» پیوند داشته است. آن ها فرزندانشان را سموییل، ایلیا، اِلعازار و دانیال نامیدند و شهرهایشان را بیت‌ایل، جزریل و اسراییل نامگذاری کردند. با این کار آنها خودشان را به «قوتی» وابسته دانستند که تمام جهان را هدایت می‌کند. در عهد جدید نیز مردم به گونه ای ویژه با خدا متحد بودند، زیرا عیسی به پیروانش وعده می‌دهد: «لیکن چون روح‌القدس بر شما می‌آید قوت خواهید یافت و شاهدان من خواهید بود» (اعمال 1: 8). گناهکاران را خدا رد نمی‌کند، بلکه آن ها را پاک و مقدس می‌گرداند و در آنها ساکن می‌شود.

            این است خداوندِ قادرِ ما عیسای مسیح که تمام قدرت در آسمان و بر زمین به وی داده شده است. بمب‌های هسته‌ای، در مقایسه با قدرتِ جاودانی او که هرگز پایانی ندارد هیچ به شمار می‌آیند.

نوشتۀ: عبدالمسیح