کتاب افسانۀ معجزات قرآن: فصل چهارم- داشتن معجزات علمی (قسمت چهل و هشتم)

کتاب افسانۀ معجزات قرآن: فصل چهارم- داشتن معجزات علمی

(قسمت چهل و هشتم)

فصل چهارم: داشتن معجزات علمی

اولاً این جنبه، جنبه ای کاملاً دروغـین و خیالی است و دروغ بـودن این ادعا را در فـصل اول این کتاب به طور مفصل بررسی کردیم زیرا فلسفة نگارش افسانة معجزات قرآن، اثبات پوشالی بودن همین معجزات خیالی بود که به چشم خودتان دیدید. ثانیاً استفاده از معجزه برای ثابت کردن حقیقت و خوب بودن چیزی نشانۀ ضعف آن چیز است نه بی نظیر بودن آن. زیرا اگر چیزی واقعاً خوب باشد برای قبولاندن آن به مردم هرگز نیازی به معجزه نیست.

پیشگویی کردن آینده

این جنبه را نیز به اتفاق در فصل سوم بررسی کردیم و دروغ بودن آن برایمان ثابت شد.

اعجاز عددی

دروغ بودن این جنبه را نیز در همین کتاب به طور مختصر اشاره کردیم ولی کتابی جداگانه نیز به اسم «افسانة اعداد» برای آن خواهیم نگاشت که با دلایل و مدارک مستند بطلان این موضوع را به اثبات برساند.

محوریت دین و تقدیس آن در میان معتقدانش

معتقدین به بی نظیر بودن قرآن مدعی هستند این کتاب موفق شده سرچشمة یک دین بزرگ شود و میان معتقدانش به کتابی مقدس تبدیل گردد. ذکر دو نکته در این مورد ضرورت دارد:

نکتة اول. این خصوصیت هرگز بی نظیر و منحصر به قرآن نیست. نه تنها قبل از قرآن کتاب هایی بوده اند که سرچشمة یک دین قرار گرفته اند (مثل مهاباراتة هند) بلکه بعد از قرآن نیز چندین مورد دین جدید با محوریت یک کتاب به وجود آمده که دین سیخیزم یکی از آن هاست. این دین جدید که کتاب مقدس آن ها آدی گرانت نام دارد 800 سال بعد از اسلام به وجود آمد و یکتاپرست نیز می باشند. اگر با تکیه به این خصوصیت چهارم می گویید قرآن بی نظیر است و هیچ کس نمی تواند کتابی مثل قرآن بیاورد حضرت گورو نانَک کتابی مثل قرآن آورده به نام آدی گرانت که محور یک دین نیز قرار گرفته. اکنون ششصد سال از پیدایش آدی گرانت و دین سیخیزم می گذرد و 35 میلیون نفر معتقد دارد در حالی که 600 سال بعد از ظهور اسلام تعداد مسلمین و معتقدین به قرآن حتی پانزده میلیون نفر هم نبود. البته قلت یا کثرت طرفداران یک موضوع هرگز ملاکی برای حق یا باطل بودن آن نیست.

(پاورقی 56): شاید برخی به اشتباه تصور کنند چون دین سیخیزم بعد از اسلام به وجود آمده از اسلام تقلید شده و ارزشی ندارد. در پاسخ باید عرض کنیم اولاً اگر ظهور یک دین بعد از دینی دیگر به معنای تقلید کردن از دین قبلی باشد پس باید اسلام را هم تقلیدی از دین مسیحیت، یهودیت، زردشت و هکذا دین های دیگر بدانیم و بگوییم اسلام نیز ارزشی ندارد چون تقلیدی است. ثانیاً دین سیخیزم نه تنها تقلیدی از اسلام نیست بلکه پیامبرآن (گورونانَک) به سختی با اسلام مبارزه کرده و طعنه های زیادی نیز به مسلمین و بزرگان اسلام زده که بسیار جای تأمل دارند. یکی از این طعنه هایش که توحید اسلامی را کاملاً زیر سؤال می برد داستان معروفی است به این مضمون که وی در سفری که به منظور تحقیق و مباحثه با اسلامیون به کشور عریستان و شهر مکه داشت یک روز روبروی ساختمان کعبه دراز کشیده بود واستراحت می کرد. یکی از مجتهدین اسلام که قبلاً در بحث با گورو نانک شکست خورده بود و می دانست که وی مسلمان نیست جلو آمد و با لحنی شدید به او گفت: «ای نجس، ای کافر، چرا پاهایت را به طرف خانۀ خدا دراز کرده ای؟ چرا به خداوند ما بی ادبی می کنی؟ گورونانک در همان حالت یکی از پاهایش را بلند کرد وخطاب به او گفت راست می گویی. لطفاً این پای مرا بگیر و به سمتی بچرخان که خدا آن طرف نباشد تا من کمی استراحت کنم. (تاریخ جامع ادیان تآلیف جان بایر ناس)

نکتة دوّم. این خصویت که ایشان اظهار می کنند مربوط به خود قرآن نیست زیرا اگر مربوط به خود قرآن بود باید همان ابتدا اهالی مکه قرآن را می پذیرفتند. در حالی که تعداد مسلمین در مکه تا قبل از هجرت فقط حدود 70 نفر بود. چیزی که قرآن را محور دین کرد برق شمشیرهای اصحاب محمد و خلیفه هایش بود و بعد از آن نیز نیروی عظیم خرافات. اهل مکه نیز که بعداً همگی مسلمان شدند به زور شمشیر فاتحان مکه بود.

داشتن فصاحت و بلاغت

فصاحت و بالاغت یعنی روشن و رسا بودن یک متن. یک متن را زمانی می توان دارای فصاحت و بلاغت دانست که حداقل شش خصوصیت را دارا باشد.

• از لحاظ دستور زبانی بدون اشکال باشد.
• تشبیهات آن کاملاً درست باشند.
• جملاتش طوری باشند که فقط یک معنی از آن استخراج شود آن هم فقط معنایی که منظور واقعی نویسنده است و هر کس آن را به منظور خاصی نسبت ندهد.
• جمله بندی هایش صحیح باشند.
• اشکالات علمی (تاریخی، اجتماعی، ریاضی و …) نداشته باشد.
• حرفهایش با هم تناقض نداشته باشند.

هیچ کدام از این شش خصوصیت در قرآن وجود ندارد پس قرآن فصاحت و بلاغت نیز ندارد. اگر کتاب های «پیامبر دروغین»، «استیضاح خدا» و علی الخصوص کتاب استیضاح نبی فصل ادبیات محمد را مطالعه کنید، این موضوع برای شما کاملاً اثبات خواهد شد. قرآن هیچ کدام از خصوصیات شش گانة فصاحت و بلاغت را که یک متن باید داشته باشد ندارد، حتی یک موردش را. پس گزینة فصاحت و بلاغتش نیز خود به خود حذف می گردد و به عیان در می یابیم فصاحت و بلاغتی که آقایان آن را معجزه می دانند اصلاً وجود خارجی ندارد و تنها زائیدۀ خیالشان می باشد و بس. راجع به این موضوع خاطره ای شخصی برایتان نقل می کنم که شنیدنش خالی از لطف نیست و شاهدی است گویا بر خیال بافی مدعیان بی نظیر بودن قرآن.

چند سال پیش که در ایران بودم با شخصی از دوستان مذهبی گفتگویی در مورد اعجاز فصاحتی و بلاغتی قرآن داشتیم. من چون منکر این موضوع بودم، وی به من گفت شخصی بسیار باسواد را می شناسم که می تواند در این موضوع با تو بحث کند و تو را قانع نماید. پیشنهادش را پذیرفتم و یک روز به دیدار آن شخص رفتیم و او شروع کرد به سخنرانی در مورد فصاحت و بلاغت در قرآن.

وی مدعی بود فصاحت و بلاغت موجود در قرآن بی نظیر می باشد و معجزه ای است بزرگ از معجزات قرآن. از ایشان خواستم این فصاحت و بلاغت را قدری برایم توضیح بدهند. وی گفت از جهات مختلفی می توان آن را بررسی نمود. برای مثال چینش حروف و کلماتی که در آیه های قرآن استفاده شده طوری است که با کوچک ترین جابجایی یا عوض کردن آنها با کلمه یا حرفی دیگر معنای آیه را کاملاً به هم می زنند و هیچ کلمه ای را نمی توان جایگزین کلمات قرآن کرد. گفتم اگر بنده چند آیه از قرآن بخوانم شما می توانید روی آن آیات این موضوع را برایم شرح بدهید تا بهتر متوجه بشوم؟ گفتند بله شما چند آیه بخوانید تا من شرح بدهم. این دو آیه را روی یک تکه کاغذ نوشتم و گفتم شرح بدهید:

یَومَئذٍ یَقولُ لَهم اَسرِعوا اِلی کُتُبکُم الّتّی کُنتُم تُطالِعونَ )*( فَیَنطَلِقون وَ یَرونَ اَنّ الکُتُبَ قَبلَهُم فِی النّارِ یَشتَعِلونَ

از این دو آیه ده ها جور معجزه و ده ها جور فصاحت و بلاغت برایم شرح داد. اول به رابطة کلمات اسرعوا و فینطلقون اشاره کرد و گفت که در معنا چه تناسب زیبایی دارند طوری که جایگزین کردن آن ها با هر کلمه ی دیگر این تناسب و زیبایی را به هم می زند. بعد زیبایی مفهوم هر دو آیه را مطرح ساخت و قدری در موردش سخنرانی کرد و سپس طرز چینش حروف آن را معجزه ای دانست که هیچ کس نمی تواند مثلش را بسازد. این ها که تمام شد به سراغ وزن و آهنگ آیات رفت و در حالی که با لحن و صدای خودش آن ها را قرائت می نمود، آهنگ زیبای آن را معجزه ای در موسیقی معرفی کرد. القصه همچنان تا حدود نیم ساعت شرح فضیلت بود که برای این دو آیه می گفت تا این که وسط حرفش پریدم و گفتم دوست عزیز زیاد زحمت نکش این دو آیه اصلاً در قرآن وجود ندارند من این دو آیه را همین نیم ساعت پیش از خودم بافتم!

دوستم که مرا برای بحث به دیدار او برده بود از شنیدن این حرف چنان شوکه شد که دستانش را به سمت او گرفت و گفت: خاک بر سرت. آبرویمان را بردی و …

آهنگین بودن

این جنبه نیز هرگز برای قرآن منحصر به فرد نیست زیرا تمامی اشعار عالم دارای وزن و آهنگ می باشند که توسط بهترین خوانندگان با بهترین لحن و آوازها خوانده می شوند و شنونده را تحت تأثیر قرار می دهند. صدای زیبا ذاتاً در روح حساس آدمی تأثیر می گذارد. چه شعر باشد و چه قرآن. اگر انسانی بد صدا آن را بخواند موجب ملالت خاطر در شنونده می شود و اگر انسانی خوش صدا آن را بخواند شنونده را به وجد می آورد بنابراین چیزی که در روح انسان تأثیر می گذارد خود شعر یا جمله یا آیه نیست بلکه آهنگی است که در صدای دلنشین و زیبای خوانندۀ آن است حتی اگر شنونده فردی کاملاً بی سواد باشد و یک کلمه از گفته های خواننده را نیز درک نکند. به همین خاطر است که گاهی اوقات می بینیم در مراسم ختم مردگان در مساجد، یک مدّاح با لحنی کاملاً پرسوز و غمناک آیاتی از قرآن را پشت میکروفون می خواند ولی حاضران بی آن که بفهمند مفهوم آیات چیست با آهنگ غمگین آن بر سر و صورت خود می زنند و گریه می کنند، حتی اگر موضوع آن آیات، مسائل جنسی باشد. یک بار خودم شاهد بودم مداحی این آیه را با لحنی غمگین می خواند:

نِسَاؤُکُمْ حَرْثٌ لَکُمْ فَأْتُوا حَرْثَکُمْ أَنَّى شِئْتُمْ

زنانتان کشتزار شما هستند پس بکارید در آنها از هر طرف که می‌خواهید.( بقره، 223)

او این آیه را می خواند و حاضران در مجلس خون گریه می کردند.

آری تمامی ابعادی که مدعیان برای بی نظیر بودن قرآن مطرح می کنند همگی بی اساس است و هیچکدام واقعیت ندارد. در نتیجه این ادعا که می گویند هیچ کس نمی تواند مانند قرآن را بیاورد خود به خود منتفی می شود. (سالبه به انتفاع موضوع) باید بگوییم آوردن کتابی پر از اشتباه مانند قرآن آسان است زیرا تمامی کتاب های موجود در جهان همگی کتابی هستند مانند قرآن و حتی بسیار بسیار بهتر از قرآن. ادعای بی نظیر بودن قرآن تنها از تعصبات کورکورانۀ معتقدانش ناشی می شود و امری است کاملاً طبیعی زیرا به قول معروف هیچ بقالی نمی گوید ماست من ترش است و بنا به دلایلی روانی که بحث آن در این مجال نمی گنجد، هر کسی داشته های خودش را در عالم، بی نظیر و بهترین می داند به خصوص این چهار چیز مهم یعنی دین، وطن، نژاد و زبان مادری که اکثر جنگ ها و کشت و کشتارهای جهان نیز بر سر همین چهار چیز اتفاق می افتند. شاید برخی از مسلمین دلایل ما را بر طبیعی بودن این مسأله که هر کس داشته های خودش را برتر از دیگران می داند و همین موضوع دلیل بی نظیر دانستن قرآن از سوی آن هاست نپذیرند ولی جواب همۀ آنها در خود قرآن وجود دارد و آیة 32 سورۀ روم، هم جوابی است محکم و کوبنده برای خود آن ها و هم حسن ختامی است برای تمام بحث های ما در این مسأله و بحث تحدی.

(پاورقی 57): این پندار باطل از خصوصیت خودمداری بشر در مرحلۀ تک خدایی (یکتاپرستی) ناشی می شود این مرحله شبیه حالات روانی کودک در مرحلة تک مادری است که کودک همه چیز را مال خودش می داند و داشته های خود را بهتر از داشته های دیگران می پندارد. مراجعه شود به کتاب روانشناسی دین.

کُلُّ حِزْبٍ بِمَا لَدَیْهِمْ فَرِحُونَ

هر گروهی به داشته های خودشان غرور می ورزند.( سورۀ روم، 32)

برگرفته از کتاب افسانۀ معجزات قرآن

نوشتۀ بهزاد پوربیات