معرفی کتابهای کتاب مقدس: مراثی ارمیا

  کتاب مراثی   Lamentations

کتاب مراثی نیز سومین کتاب از پنج کتاب انبیای بزرگ در عهد قدیم است و از نظر طبقه بندی در گروه کتابهای نبوتی جای گرفته و از ۵ فصل و ۱۵۴ آیه تشکیل شده و شامل پنج مرثیه در ارتباط با سقوط اورشلیم است.
کتاب مراثی شامل یک سری مرثیه شاعرانه و قدرتمند در زمان ویرانی اورشلیم در سال ۵۸۶ قبل از میلاد است. این کتاب بیان کننده احساس دردناک و پر از غم و اندوه یهودیان در هنگامی است که نظاره گر از دست دادن شهر خود، معبد خود و به پایان رسیدن مراسم مذهبی خود هستند.

  نویسنده

کتاب مراثی مدت زمان کوتاهی پس از سقوط اورشلیم در سال ۵۸۶ قبل از میلاد به رشته تحریر درآمده است. با وجود اینکه نویسنده بر اساس محتوای کتاب، غیر قابل شناسایی است اما شواهد معتبری وجود دارد که نشان می‌دهد ارمیا نویسنده این کتاب است. و یهودیان و مسیحیان بطور سنتی این کتاب را به ارمیا نسبت می‌دهند. از آن جهت که نویسنده بطور بدیهی شاهد این نابودی بوده است، می‌توان نویسنده بودن ارمیا را به واقعیت نزدیک دانست.

  تاریخچه

ارمیا محدوده زمانی معینی را برای حاکمیت بابل تعیین کرد (ارمیا ۲۵: ۱۱-۱۲) و او بطور مکرر نبوت کرد که یهودیان بعد از تبعید به شهر خود بازگشته و کامکار خواهند شد (ارمیا ۳۱: ۳۸-۴۰؛ ۳۲: ۳۶-۴۴). اما درهم شکسته شدن و سرگشتگی پس از سقوط اورشلیم چنان موجب وحشت مردم شده بود که آنها نمیتوانستند وعدههای ارمیا را بیاد بیاورند؛ هیچ اشارهای نیز به این وعدهها در کتاب مراثی نشده است. در عوض، این کتاب واقعاً یک ”نوحه ترحیم“ در ارتباط با از دست دادن چیزهایی است که از نظر نویسنده هرگز قابل جبران نیست.
و با این وجود هنوز همه چیز از دست نرفته است! در میانه این کتاب، نویسنده امید خود را به خداوند اعلام میکند (مراثی ۳: ۱۹-۲۷). از این گذشته او آگاه است که این فاجعه و مصیبت نازل شده بر یهودیان بر اساس خواست خود خداوند صورت گرفته است، و بابل صرفا ماموری در دست خداوند برای مجازات قوم اسرائیل به جهت گناهان روز افزون ایشان بوده است.

  کاربرد

در واقع، غم هولناکی که بر باقی ماندگان یهودی سایه افکنده بود دارای یک هدف رهایی بخش بود: این غم منشأ توبه به جهت نجات است (دوم قرنتیان ۷: ۱۰). و این چیزی است که این کتاب به آنجا رهسپار میشود؛ این کتاب با غم شروع میشود و در پایان با دعای نویسنده به توبه ختم میشود: ای یهُوَه‌ ما را بسوی‌ خود برگردان‌ و بازگشت‌ خواهیم‌ كرد (مراثی ۵: ۲۱). این دعایی است که خداوند همواره منتظر شنیدن آن است.

  جمع بندی

کتاب مراثی از پنج قطعه شعری تشکیل شده است که هر یک از آنها بیان کننده غم و اندوه سقوط اورشلیم است. مانند مدح در مراسم تشییع جنازه، این مراثی نیز در ماتم و سوگواری یک از دست رفته سروده شده است و در این مورد خاص، این از دست رفته همانا یک قوم هستند.
نیمه دوم فصل ۳ نشان می‌دهد که هدفی در پشت این تصاویر دردناک و پر از رنج و اندوه نهفته است و آن امید به خداوند دلسوزی است که "هر صبح تازه می‌شود" (آیه ۲۳) و او حتی نسبت به آنانی که محکوم به عدم وفاداری هستند نیز خدای امین و وفاداری است. ارمیا و ساکنان اورشلیم هر کدام به گونه‌ای از نقش آفرینان این کتاب هستند.

برگرفته از وب سایت: www.razgah.com