معرفی کتابهای کتاب مقدس: داوران

  داوران   Judges

کتاب داوران از جمله کتابهای تاریخی عهد قدیم است که از ۲۱ فصل و ۶۱۸ آیه تشکیل شده و وصف حال وقایعی است که بدنبال مرگ یوشع رخ داده است؛ این وقایع تقریبا طی دورهای در حدود سیصد سال و مابین قرن چهارده و یازده قبل از میلاد به وقوع پیوسته است. نام این کتاب برگرفته از نام رهبران اسرائیل است که در طی این دوران، داوران نامیده میشدند. آنها مردانی بودند که بوسیله خداوند انتخاب میشدند تا قوم را در زمانهای بحرانی رهبری کنند، البته در میان ایشان یک زن نیز وجود داشت. خداوند از آنها استفاده میکرد تا داوری خود را بر دشمنان اسرائیل نازل بسازد و یکی دیگر از وظایف ایشان، بررسی و حل اختلافات و مشاجرات در میان قوم اسرائیل بود.

  نویسنده

نویسنده کتاب داوران ناشناخته است؛ بعضی از محققین کتاب مقدّس بر این باورند که این کتاب بوسیله سموئیل جمع آوری شده است. این کتاب تقریبا اندک زمانی پس از برقرار شدن رژیم سلطنتی در اسرائیل به نگارش درآمده است.
متن این کتاب هیچ نشانه‌ای جهت شناسایی نویسنده به دست نمی‌دهد. اما یهودیان بطور سنتی سموئیل را نویسنده این کتاب می‌دانند. سموئیل آخرین داوری بود که توسط خداوند جهت رهبری قوم اسرائیل برگزیده شد، او یکی از رهبران ویژه و استثنایی بود که خداوند در این دوران برای نجات قوم اسرائیل منتصب کرد. مسئولیت داوران صرفا رسیدگی به امور داخلی و اجتماعی نبود بلکه شامل امور نظامی نیز می‌شد.
با استناد به این آیه ”و در آن ایام در اسرائیل پادشاهی نبود.‟ (۱۷: ۶)، نویسنده این کتاب بطور یقین در دوران اولیه ایجاد رژیم سلطنتی زندگی می‌کرده است و با مقایسه با اتفاقات رخ داده در این دوران و رویدادهای دوران نگارش کتاب، این کتاب قبل از به سلطنت رسیدن داود به نگارش درآمده است (۱۰۰۴ قبل از میلاد)؛ و داود را نیز سموئیل جهت پادشاهی مسح نموده است، از اینرو یهودیان سموئیل را نویسنده کتاب داوران می‌دانند.

  موضوع

موضوع اصلی کتاب داوران ارتداد و انحطاط روحانی اسرائیلیها بدنبال اطمینان از تایید مجدد عهد در شکیم است (یوشع ۲۴: ۱-۲۷). عهد با خدا همان چیزی بود که اسرائیلیها را به عنوان یک قوم، گرد هم آورده و متحد میساخت. خداوند در ابتدا این عهد را با ابراهیم (پیدایش ۱۲: ۱-۳؛ ۱۵: ۱۸-۲۱)، و سپس در کوه سینا با کل قوم اسرائیل برقرار ساخت (خروج ۲۴: ۱-۸). اسرائیلیها در تحت رهبری یوشع، التزام خود به عهد را حفظ کردند و در نتیجه خداوند آنها را برکت داده و قبایل کنعانی را در مقابل آنها بیرون راند (لاویان ۲۶: ۳-۱۳). و خداوند اسرائیلیها را در این سرزمین جدید اسکان داد.
اما اسرائیلیها پس از مرگ یوشع و رؤسایی که با او خدمت میکردند (یوشع ۲۴: ۳۱)، شروع به پرستش خدایان کنعانی کردند و عهد خود با خداوند را شکستند. و در نتیجه خداوند آنها را مجازات نمود، درست همانطور که قبلا به آنها هشدار داده بود که چنین خواهد کرد (لاویان ۲۶: ۱۴-۳۹).

  مدت زمان تاریخی

رویدادهای این کتب پهنه جغرافیایی کل سرزمین اسرائیل را در بر گرفته و تقریبا در تمام شهرها، و شهرستانها، و میدانهای جنگ به وقوع می‌پیوندد. برخی از محققان بر این باورند که برخی از این داوران بطور همزمان در دو منطقه جغرافیایی متفاوت حکومت می‌کردند.
تلاش برای محاسبه دقیق زمان تحت پوشش این دوران بی نتیجه خواهد بود. اما از آنجایی که این کتاب بعد از مرگ یوشع شروع شده و سالهای پایانی آن همزمان با ورود سموئیل به صحنه است می‌توان نتیجه گرفت که این کتاب مدت زمانی در حدود ۳۰۰ سال را در بر می‌گیرد.

  دوران داوران

خداوند از اقوام بیگانه که عمدتا در خارج از کنعان بودند برای مجازات قوم خود استفاده کرد. اما آنها سپس نزد خداوند از مصیبت و پریشانی شروع به فریاد و ناله میکردند؛ و خداوند فریاد آنها را شنیده و یک نفر را به عنوان داور برای خروج آنها از این مصیبت بر میگزید به همان گونه که موسی را برگزید تا اسرائیلیها را از اسارت در مصر خارج کند (خروج ۲: ۲۳-۲۵). این توالی وقایع که شامل ارتداد، مصیبت، و خروج و رهایی از آنها میشد، همچنان دوباره و دوباره و بطور متوالی در طی یک دوران تحت عنوان داوران رخ میداد.
هیچ یک از این داوران رهبرانی همانند موسی و یوشع نبودند؛ گرچه بعضی از آنها خداشناس بودند اما سایرین بطور جدی ناقص بودند. اما باز هم خداوند از تمامی آنها استفاده نمود. و بویژه خداوند به آنها بوسیله روحالقدس قدرت داد تا که بتوانند وظایف خاص خود را به انجام برسانند (داوران ۳: ۱۰؛ ۶: ۳۴؛ ۱۱: ۲۹؛ ۱۴: ۶، ۱۹). اما یک چنین قدرتی صرفا موقتی بود. برای مسیحیان، این دائمی و ممتد است، زیرا روحالقدس در درون ما ساکن است (یوحنا ۱۴: ۱۶-۱۷؛ افسسیان ۵: ۱۸).

  شروع رژیم پادشاهی

زمانی که شائول به عنوان اولین پادشاه اسرائیل انتخاب گردید دیگر دوران داوران به پایان رسید (اول سموئیل ۱۰: ۱۷-۲۵). قوم در دوران داوران اغلب از هم پاشیده بود. طوایف اسرائیل شروع به جنگ در میان خود کردند. آنها از بیرون نیز مورد حمله قرار گرفتند. قوم مُصرانه شروع به تقاضا برای داشتن یک پادشاه کرد، آنها فکر میکردند که یک رهبری قدرتمند و مرکزی قادر خواهد بود تا ایشان را متحد ساخته و از آنها در مقابل دشمنان حفاظت کند. اما آنها چقدر در اشتباه بودند! در سراسر تاریخ اسرائیل تا آن زمان، خداوند پادشاه آنها بود و خداوند تنها راه برای جمع نمودن و اتحاد قوم با هم بود. اما قوم روی خود را از خداوند برگردانده بود؛ اگر آن وضعیت ادامه مییافت، هیچ پادشاهی دیگر قادر به نجات آنها نبود.

  روال وقوع

این کتاب زندگی قوم اسرائیل را در سرزمین موعود پس از مرگ یوشع تا تاسیس رژیم سلطنتی به تصویر می‌کشد. این کتاب حضور خداوند را در زمانهای بحران و ارتداد نشان داده که افرادی را برای مقابله با ستم و ظلم بیگانگان بر می‌گزیند و دوباره صلح و آرامش را در سرزمین اسرائیل احیا می‌نمود.
این دوران تا ایجاد دوران پادشاهی در تحت نظر سموئیل در حدود سال ۱۰۵۰ قبل از میلاد ادامه داشت. هویت ملی این قوم در این دوران رو به زوال و سقوط بود؛ آنها علیرغم تعهد خود بر حفظ عهد و پیمان با خداوند، از او رو برگردانده و شروع به پرستش خدایان بیگانه کردند. ”هر کس آنچه در نظرش پسند می‌آمد، می‌کرد.‟
در طی این دوران یک انگاره بطور متناوب تکرار می‌شد:
۱ – مردم خداوند را ترک و فراموش می‌کردند.
۲ – خداوند آنها را بواسطه قدرت دادن به دشمنان ایشان، تحت ستم قرار داده و مجازات می‌کرد.
۳ – مردم برای نجات و رهایی از زیر ظلم و ستم، نزد خداوند فریاد بر می‌آوردند.
۴ – خداوند نجات دهنده‌ای را برای آنها انتصاب می‌کرد که همانا داور نامیده می‌شد.
عُتْنیئیل، ایهود، شَمْجَر، دبوره، جدعون، تُولَع، یائیر، اَبیمَلِک، یفْتاح ، اِبْصان، اَیلُون، عَبْدون، شَمْشُون، و دلیله از شخصیتهای اصلی و مهم این کتاب هستند.

  کاربرد

در مجموع آموزه کتاب داوران بر این اساس است: اگر مردم از خداوند اطاعت کنند برکت خواهند یافت؛ اما اگر آنها از خداوند روی برگردانند مجازات خواهند شد، هر دو مورد شامل حال یک فرد، یک قوم و یا کلیسا نیز میشود. اسرائیل فقط بواسطه فیض خداوند نجات یافت. تعهد خداوند به اسرائیل هرگز دچار شکست نمیشود، حتی زمانی که او آنها را از سرزمین موعود تبعید میکرد. و تعهد خداوند به اسرائیل تا به امروز نیز ادامه دارد. حتی گرچه اسرائیلیها به خاطر عدم اطاعت هرگز قادر به تصرف کامل میراث خود (کنعان) بطور دائم نشوند؛ خداوند حالا به آنها و به ما پیشنهاد میراثی حتی به مراتب بزرگتر را میدهد: میراثی در آسمان برای تمام آنانی که ایمان خود را بر مسیح قرار میدهند.
حافظه یک موهبت است. گذشته درسهای بی شماری برای امروز ما دارد، بیاد آوردن آنها به ما چگونه زندگی کردن را تعلیم می‌دهد؛ اما قوم اسرائیل فراموش کرده بود. آنها معجزات و عهدی را فراموش کرده بودند که سبب نجات آنها از مصر و سکونت ایشان در سرزمین موعود شده بود، اما خدا عهد خود با آنها را فراموش نکرده بود. اما از آنجایی که خداوند فرزندانش را دوست دارد ایشان را تنبیه کرد تا بسوی او بازگردند.
آیا امروز ما نیز کارهای بزرگی که خداوند در زندگی ما انجام داده است را فراموش کرده‌ایم. بسوی او بازگردیم، بیاد بیاوریم، به او اطمینان کنیم، و از او اطاعت کنیم؛ او با دستهای باز و مشتاق، منتظر ماست.

  جمع بندی

دوران داوران همراه با بیشترین ارتداد در میان قوم اسرائیل بود. مردم تحت آشفتگی‌های سیاسی و مذهبی و قومی بودند و در تلاش برای تصرف زمینهایی بودند که هنوز فتح نشده بودند؛ قبایل اسرائیل حتی با یکدیگر در حال جنگ و نزاع بودند؛ حتی نزدیک بود برخی از قبایل اسرائیل از قبیل منسی و بنیامین از صحنه اسرائیل محو شوند.
اما علیرغم تمامی این شرایط ما افرادی را در این دوران می‌بینیم که قهرمانان ایمان بودند؛ این کتاب شامل بسیاری از صحنه‌های خشن، و نگران کننده در سراسر این دوران است که برخی از آنها در تحت نام عدالت و برخی از آنها نیز در تخت نام شرارت رخ داده است.
پیام اولیه این کتاب به ما نشان می‌دهد که خداوند گناه را بدون مجازات نمی‌گذارد. چناچه در خروج دیدیم اسرائیلیها قوم خداوند بودند و خداوند پادشاه ایشان بود. آنها عهد خود با خدا را که در کوه سینا به آن متعهد شدند فراموش کرده بودند؛ و خداوند در دوران داوران ایشان را برای رو آوردن به خدایان بیگانه، درگیر شدن در امور غیر اخلاقی، عدم اطاعت از قوانین قربانی، و سقوط در گناه و ایجاد هرج و مرج، مجازات کرد.
اما از آنجایی که ایشان هنوز قوم او بودند، او به محبت و رحمت خود به فریاد آنها گوش می‌داد و افرادی را برای نجات آنها انتخاب می‌کرد. متاسفانه حتی این افراد برگزیده نتوانستند تاثیر کافی برای هدایت و تغییر این قوم داشته باشند. ناتوانی قوم در عدم مقاومت در برابر تأثیرات گناه کنعانیان سبب شد تا در نهایت تمایل خود را برای ایجاد یک رژیم سلطنتی متمرکز نشان دهند؛ به پادشاه عادلی که برگزیده خداوند و واسطی بین او و قوم باشد.

برگرفته از وب سایت: www.razgah.com