معرفی کتابهای کتاب مقدس: اول تیموتاؤس
رساله اول تیموتائوس First Timothy
کتاب اول تیموتائوس نیز شامل یکی دیگر از نامه‌های پولس رسول و در کل از ۶ فصل و ۱۱۳ آیه تشکیل شده و اولین رساله از رساله‌های شبانی محسوب می‌شود. کتاب اول تیموتائوس نه تنها یک معیار منحصر به فرد برای اداره کلیساها بدست داده، بلکه شناخت درستی نیز از خصوصیات مسیحیان متعهد فراهم می‌کند.
پولس در طول چهارمین سفر بشارتی خود به افسس و زمانی که خودش به طرف مقدونیه در حال حرکت بود از تیموتائوس خواست تا در آنجا مانده و مراقب کلیسای افسس باشد. هنگامی که پولس متوجه شد که او امکان دارد در آینده نزدیک نتواند به افسس باز گردد، این نامه را به تیموتائوس نوشت تا به خدمتی که او به دستیار جوان خود داده بود توسعه ببخشد.
نویسنده
سکوت کتاب مقدس در ارتباط با سرنوشت نهایی پولس سبب ایجاد بحث زیادی در دوران امروز شده است. کتاب اعمال رسولان در نقطه‌ای به پایان می‌رسد که پولس در یک زندان در روم نشسته و منتظر پاسخ تجدید نظر دادگاه خود از امپراتور روم است؛ امتیاز خاص تجدید نظر، صرفا شامل حال شهروندان روم می‌شد. با این حال، نوشتن رسالات شبانی به وضوح به زمان پس از وقایع کتاب اعمال باز می‌گردد. پس حالا با تمام این تفاصیل، پولس در کجا اول تیموتائوس را نوشت؟
پولس انتظار داشت که رومی‌ها او را از زندان آزاد کنند، چیزی که به احتمال زیاد در اواخر سال ۶۲ میلادی اتفاق افتاد (فیلیپیان ۲: ۲۴). آزاد شدن از زندان به او این اجازه را داد تا فرصت کافی برای سفر به افسس داشته باشد و در نهایت بصورت مستقیم بتواند با تیموتائوس در کلیسای محل خدمتش ملاقات کند. پولس سپس برای موعظه به مقدونیه رفت جایی که او اخباری از خدمت تیموتائوس در افسس دریافت کرد که سبب شد تا او اولین نامه به تیموتائوس را احتمالا در سال ۶۳ میلادی بنویسد.
زمینه
اول تیموتائوس اولین و یکی از سه رساله‌هایی است که پولس رسول در ایام کهنسالی خود برای کسانی فرستاده که کار او را ادامه می‌دادند؛ دو رساله دیگر شامل دوم تیموتائوس و تیطس می‌شود. تیموتائوس به هر شکلی که بتوان حساب کرد پسر روحانی پولس بود. او جوان اما بسیار با استعداد بود؛ او برای رهبری کلیسای افسس انتخاب شد، کلیسایی که نه تنها نیاز به نظم و انضباط عبادتی، بلکه همچنین نیاز مبرم به اصلاح آموزه‌های الهیاتی داشت که بوسیله معلمان دروغین تعلیم داده شده بود. نامه پولس به تیموتائوس احتمالا در بین سالهای ۶۲-۶۶ پس از میلاد نوشته شده و شامل مشاوره به خادم جوانی در ارتباط با مسائل رهبری کلیسا، از پرستش گرفته تا صلاحیت ناظران (مشایخ) و شماسان، تا توصیه در مقابله با معلمان دروغین و چگونگی برخورد و رسیدگی به امور مختلف فردی جماعت کلیسا بود. پولس تیموتائوس را موظف کرد که یک زندگی غیر قابل سرزنش داشته باشد تا بتواند نمونه‌ای برای سایر ایمانداران کلیسا باشد.
تاریخچه
این کتاب اولین رساله از آخرین سری از رساله‌های پولس به انضمام دوم تیموتائوس و تیطس بود که به ”رساله‌های شبانی“ معروف هستند. کتاب اول تیموتائوس ارائه دهنده توصیه‌های عملی و معنوی از پولس رسول سالخورده به یک شبان جوان به نام تیموتائوس است که در کلیسای افسس مشغول به کار می‌باشد. بیش از یک دهه قبل از نوشتن این نامه، پولس برای اولین بار با تیموتائوس در شهر لستره در آسیای صغیر آشنا شد؛ تیموتائوس در آن زمان در میان مسیحیان یک فرد شناخته شده و مورد احترام آنها بود (اعمال ۱۶: ۱-۴). پولس که در دومین سفر بشارتی خود بود، پس از پی بردن به کیفیت کاری و قابل توجه تیموتائوس، از وی خواست تا در این سفر او را همراهی کند. حضور تیموتائوس یک نیاز مهم و مبرم برای پولس محسوب می‌شد، چون دوستی و آشنایی آنها زمانی آغاز شد که پولس از دوست بسیار نزدیک خود برنابا جدا شده بود (اعمال ۱۵: ۳۶-۴۱).
کاربرد
رساله اول تیموتائوس ارائه دهنده صریح‌ترین و کامل‌ترین دستورالعمل برای رهبری و سازماندهی کلیسا در تمام کتاب مقدس است. این شامل بخش‌هایی در ارتباط با رفتار مناسب در تجمّعات عبادتی پرستشی؛ صلاحیت ناظران، مشایخ، و شماسان؛ در مورد خدمات زنان، و همچنین جهت تدارک نظم و انضباط مناسب در کلیسا می‌باشد.
پولس در زمینه موضوعات عملی به طریقی به تیموتائوس توصیه می‌کند که بتواند به این شبان و خادم جوان برای پاک زیستن کمک کند زیرا پاک زیستن یکی از مشخصه‌های اصلی رهبران مسیحی و تجمعاتی است که بر آنها نظارت دارند.
جمع بندی
جوان بودن تیموتائوس بدون شک کمک زیادی به خدمت او می‌کرد، زیرا به او اجازه می‌داد تا انرژی و توان مورد نیاز برای خدمت به مردم را داشته باشد؛ با این حال، مشکلات اجتناب ناپذیری نیز ایجاد می‌کرد مسیحیان مسن‌تر ممکن بود که به سرعت رهبری یک مرد جوان را نپذیرند، زیرا یک چنین مرد جوانی ممکن بود فاقد دانش و تجربه کافی در رهبری باشد. از اینرو برای پولس مهم بود که تیموتائوس نمونه‌ای از یک ایمان استوار و دارای ضمیر و باطن خوب و ورای هرگونه ملامت و مذمت باشد؛ و همچنان در استفاده از عطایای روحانی که خدا به او داده بود باقی بماند (۴: ۱۲-۱۶). با این حال، پولس می‌دانست که یک چنین وظیفه‌ای نمی‌تواند برای یک مرد جوان آسان باشد. بنابراین پولس در دو نوبت تیموتائوس را تشویق می‌کند که ”جنگ نیکو کند“ (۱: ۱۸؛ ۶: ۱۲). مداومت در آن چه که خوب بود اغلب برای تیموتائوس چنان سخت و طاقت فرسا بود که نیاز به پوست کلفت و یک هدف روشن و مشخص داشت.
برگرفته از وب سایت: www.razgah.com
دریافت لینک کوتاه این نوشته:
|
کپی شد! |
