معرفی عهد جدید: کتاب مکاشفه- ارزیابی (فصل بیست و یکم)

فصل بیست و یکم

کتاب مکاشفه

ارزیابی

تفسیر نهایی مکاشفه از حوصلۀ  این کتاب خارج است ولی ذکر چند نکته برای دانشجویان عزیز مفید خواهد بود.

کتاب مکاشفه به سبک کتاب‌های مربوط به آخرالزمان نوشته شده است ولی این نوع کتاب‌ها این تفاوت مهم را دارد که نویسنده نام خود را ذکر می‌نماید و مقصد به خصوصی در نظر دارد. هدف عمدۀ او این نیست که تمام جزئیات تاریخ کلیسا را پیش‌گویی کند بلکه می‌خواهد سیر اصلی حوادث این دوره و خاتمۀ آن را با رجعت عیسای مسیح نشان دهد. سه هشدار و دعوت مذکور در خاتمۀ کتاب (۷:۲۲و۱۲و۲۰) تکرار وعده‌های مسیح به کلیساست (۱۶:۲و۱۱:۳) و این کتاب را هشداری به جهانیان و وسیلۀ تشویق برای قوم خدا می‌گرداند.

چند موضوع اصلی در تمام کتاب به چشم می‌خورد. شخصیت مسیح بر همه چیز مسلط است و ابتدا به عنوان یک شخصیت پرجلال با چهره‌ای بسیار درخشان و با لباس سفید ظاهر می‌گردد و کلیسا را بازرسی و توبیخ و نصیحت می‌فرماید. وی به عنوان شخصیت شایسته‌ای که می‌تواند با گشودن کتاب مهر شده داوری نماید، برۀ خداست که این شایستگی را به وسیلۀ کار نجات‌بخش خود به دست آورده است (۴:۵-۷). در اجرای داوری، وی فاتحی است که مانند امرای ارتش پیروزمند روم بر اسب سفید نشسته است (۱۱:۱۹) و نام او پادشاه «پادشاهان و رب الارباب» است‌. در خاتمۀ همۀ امور، وی داماد قوم خودش است (۷:۱۹و۹:۲۱) که به خاطر کار نجات‌بخش خود بره خوانده می‌شود.

ترتیب تاریخی مطالب مذکور در مکاشفه قابل بحث است. پیروان مکتب تاریخی، تقویم کامل تمام حوادث مهم از زمان نگارش تا رجعت مسیح را در آن مشاهده می‌کنند و پیروان مکتب آینده‌گرا غالب مطالب را مربوط به دورۀ هفت سالۀ قبل از رجعت مسیح می‌داند و پیروان مکتب وقایع زمان نگارش و مکتب اخلاقی، عقاید دو مکتب قبلی را قبول ندارند. معهذا می‌توان حقایق زیر را مسلم و قطعی شمرد: نامه‌های مذکور در سه باب اول به کلیساهای آن زمان در شهرهای آسیای صغیر خطاب شدند و به همین دلیل به وقایع زمان نگارش مربوط هستند. عنوان رؤیا در باب چهارم یعنی «اموری که بعد از این باید واقع شود» (۱:۴) نشان می‌دهد که این وقایع از زمان نویسنده آغاز و تا مدت نامعینی ادامه می‌یابند. دو رؤیای بعدی کتاب هنوز عملی نشده‌اند و مربوط به آخرالزمان هستند. بدین طریق قسمتی از مکاشفه مربوط به گذشته و قسمتی از آن مربوط به حال و قسمتی مربوط به آینده است.

دو قسمت آخر کتاب قابل مقایسه هستند و با یکدیگر تشابهات و تفاوت‌هایی دارند. در قسمت اول، یعنی ۱:۱۷ تا ۸:۲۱، انهدام نظام شریر جهانی که مظهر آن فاحشه یا بابل است تشریح گردیده است. در قسمت دوم، یعنی ۹:۲۱ تا ۵:۲۲، ظهور نهایی عروس مسیح یا اورشلیم جدید شرح داده شده است. تشابهات مهم عبارت از اینکه در هر دو قسمت یکی «از آن هفت فرشته که هفت پیالۀ پر از هفت بلای آخرین را دارند» مطالب را آغاز می‌کنند. پیام‌آور آسمانی با گفتن «بیا» بیننده را دعوت به مشاهده می‌کند. هر دو انجام مقصد را نشان می‌دهند: یکی پایان کار بی‌ایمانان و دیگری کار نجات‌بخش خدا.

وجود تفاوت‌ها نیز کاملاً روشن است. قسمت اول یک فاحشه را معرفی می‌کند و قسمت دوم عروس را. صحنۀ قسمت اول در بیابان است و صحنۀ قسمت دوم بر روی یک کوه (۳:۱۷و۱۰:۲۱). اولی می‌گوید که بر روی فاحشه نام‌های کفر نوشته شده (۳:۱۷). و دومی می‌گوید که نام‌های دوازده سبط و نام‌های دوازده رسول در شهر مقدس نوشته شده است (۱۲:۲۱و۱۴). اولی بابل یعنی شهر فساد و گناه را معرفی می‌کند (۶:۱۷) و دومی اورشلیم جدید را نشان می‌دهد که پاک و بی‌آلایش از آسمان نازل می‌شود (۱۰:۲۱). اولی در غضب الاهی نابود می‌گردد و دومی در نور ابدی ساکن می‌شود. اولی ملعون است و دومی متبارک.

کتاب مکاشفه به تاریخ جهان بُعد الاهی می‌بخشد. با وجود این که می‌توان کنایات و استعارات آن را به تفصیل تفسیر نمود، ولی نظر کلی آن قدوست الاهی است که با توجه به آن محاسن و معایب کلیساها و محکومیت و امید جهان روشن می‌گردد. پیام ارسال شده به کلیسا از شخصی است که در میان چراغدان‌های طلا می‌خرامد. صحنۀ انجام داوری بر اساس تخت خدا قرار دارد (۲:۴-۵:۱۹) و کلام نهایی داوری از همان تخت اعلام می‌گردد (۱۱:۲۰). در تشریح آسمان جدید و زمین جدید باز هم تخت الاهی نقش عمده را دارد (۱:۲۲) و سرچشمه، نهر حیات است. این تأکید در مورد تخت خدا روشن می‌سازد که خدا قادر مطلق است و در امور انسان‌ها فرمانروایی ابدی دارد.

در مقابل خوش‌بینی شدیدی که بر کتاب مسلط است نقش شرارت نیز روشن است. در مکاشفه هیچ اشاره‌ای وجود ندارد که جهان بر اثر امور زمان اصلاح خواهد شد و مردم در آخر با توبه و ایمان به سوی خدا بازگشت خواهند کرد. نشان می‌دهد که آخرین تمدن، بسیار ثروتمند و از نظر فرهنگی بسیار پیشرفته و کاملاً بی‌خدا خواهد بود (۱:۱۸-۵). آخرین عمل جمعی انسان‌ها عبارت خواهد بود از قیام مسلحانه بر ضد خدا و بر ضد مسیح وی (۷:۲۰-۱۰). در هیچ یک از قسمت‌های دیگر کتاب مقدس، به استثنای فرمایشات خودِ مسیح، محکومیت نهایی گناه با این شدت تشریح نگردیده است (۱۵:۲۰).

برای انسان جدید در قرن بیستم کتاب مکاشفه به اندازۀ سابق فقط به دورۀ آخرالزمان مربوط نمی‌شود. اشارات اسرار آمیز به صورت‌هایی که سخن می‌گویند (۱۵:۱۳)، اشاره به فرود آوردن آتش از آسمان (۱۳:۱۳)، کنترل اقتصادی توده‌های عظیم مردم (۱۶:۱۳و۱۷)، اطاعت اجباری از مذهب ساختگی (۱۴:۱۳)، نابودی انبوه مردم بر اثر تغییرات وضع دریاها و بر اثر افزایش حرارت خورشید (۳:۲۶و۸)، جمع شدن تمام پادشاهان جهان برای جنگ (۱۴:۱۶)، واگذاری قدرت رهبری ملل به یک یا دو نفر (۱۹:۱۹و۲۰) نابودی کامل مرکز تمدن «در یک ساعت» (۱۸:۱۸-۲۰)، این‌ها در حال حاضر از حدود امکانات خارج به نظر نمی‌رسند. کتاب مکاشفه از بسیاری جهات مدرن‌ترین کتاب موجود است.

عهد جدید با وعدۀ نهایی «به زودی می‌آیم» خاتمه می‌یابد. خدا به وسیلۀ شریعت به وسیلۀ انبیاء تکلم فرمود و اکنون به وسیلۀ فرزند یگانۀ خود سخن گفته است که «الان یک مرتبه در اواخر عالم ظاهر شد تا به قربانی خود گناه را محو سازد» (عبرانیان ۲۶:۹). یک مکاشفۀ بزرگتر دیگری وجود دارد که در آن مسیح «بار دیگر بدون گناه برای کسانی که منتظر او می‌باشند ظاهر خواهد شد به جهت نجات» (عبرانیان ۲۸:۹). کتاب مکاشفه به این مکاشفه و به این پیروزی اشاره می‌کند.

برگرفته از کتاب معرفی عهدجدید (انتشارات حیات ابدی)
نوشتۀ مریل سی تنی
ترجمۀ ط. میکائیلیان