معرفی عهد جدید: موعظۀ پطرس (فصل سیزدهم)

معرفی عهد جدید

موعظۀ پطرس

ایمان آوردن پولس شخصیت جدیدی را به کلیسا اضافه کرد که مقرر بود رسول برجستۀ امت‌ها شود ولی روح خدا در شخصیت‌های داخل کلیسا نیز کار می‌کرد که مهم‌ترین آنها پطرس بود. از ابتدای دورۀ انتقال، پطرس حدود خدمات خود را توسعه داد و به اهالی نواحی ساحلی دشت شارون، مخصوصاً شهرهای لُده و یافا موعظه کرد (اعمال ۳۲:۹-۴۳)‌.

در این دوره واقعۀ مهم عبارت بود از ایمان آوردن کرنیلیوس که یک افسر روم و فرماندۀ سپاهیان در قیصریه بود. از قرار معلوم به یهودیت علاقه پیدا کرده بود زیرا دربارۀ او نوشته شده است که «او با تمامی اهالی بیتش متقی و خداترس بود» (۲:۱۰). احتمال دارد که او از پیروان ایمان یهود بود ولی این دین را رسماً قبول نکرده و اما به یهوه یعنی خدای واقعی ایمان آورده و به کنیسه بستگی پیدا کرده بود‌. او نمونه‌ای بود از غیریهودیان زیادی که در آن موقع از عقاید غیرمنطقی و خرافاتی بت‌پرستان بیزار شده و در جستجوی حقیقت بودند. کرنیلیوس در مذهب یهود به عالی بودن عقاید در مورد خدا و پاکی اخلاق پی برده بود که برای او تازگی داشت و به همین دلیل این مذهب را با شوق و ذوق قبول کرد.

هدایت الاهی که به وسیلۀ آن پطرس به خانۀ کرنیلیوس راهنمایی شد در تاریخ مذکور در کتاب اعمال رسولان به چند دلیل دارای اهمیت فراوان است. اولاً نشان می‌داد که نجات الاهی به یک قوم یا قبیلۀ به خصوصی محدود نیست. کرنیلیوس، که غیریهودی رومی بود، به اندازۀ یهودیان کنیسه‌های فلسطین حق داشت پیام مسیح را بشنود.

ثانیاً ایمان آوردن کرنیلیوس راه‌گشای ورود غیریهودیان به کلیسا بود. عکس‌العمل اولیۀ پطرس در مقابل فرمان الاهی عبارت بود از خودداری از خوردن حیوانات ناپاک (۱۴:۱۰و۷:۱۱-۱۲). به دستور خدا پطرس به خانۀ کرنیلیوس رفت و موعظه کرد و چند روز در آنجا ماند (۴۸:۱۰). ایمان آوردن این غیریهودیان به قدری واقعی و عالی بود که پطرس پیشنهاد کرد تعمید یابند و آنها را در میان شاگردان پذیرفت (۴۴:۱۰-۴۸).

پذیرفتن این غیریهودیان باعث ایجاد مناقشاتی در کلیسا گردید. آیا یک یهودی مسیحی می‌تواند با یک غیریهودی نامختون که شریعت را حفظ نکرده غذا بخورد؟ اگر غیریهودیان ایمان بیاورند، چه قسمت‌هایی از شریعت موسی را باید اجرا کنند؟ آیا نگه داشتن شریعت معیار نهایی عدالت یا پذیرفته شدن در حضور خدا است؟ تمام این سؤالات بلافاصله بعد از ایمان آوردن کرنیلیوس مطرح نشد ولی بر اثر ایمان آوردن غیریهودیان موضوع شریعت الاهی در مقابل فیض و رحمت او مورد بحث جدی قرار گرفت و نهضت‌های بشارتی که بعداً به وجود آمد این بحث را داغ‌تر ساخت.

جواب پطرس در مقابل این مسئله پیام اصلی اعمال رسولان را نشان می‌دهد. انتقال از شریعت به فیض یک انحراف تدریجی و یک سیاست مقرون به صلاح و یا نتیجۀ هوی و هوس چند رهبر مذهب نبود. این انتقال به وسیلۀ هدایت روح‌القدس (۱۹:۱۰) و از طریق تشریح توسط موعظه‌های الهام یافته از روح خدا (۴۳:۱۰) و با تأیید به وسیلۀ نزول روح القدس بر امت‌های ایماندار (۴۴:۱۰و۱۵:۱۱-۱۸) عملی گردید. «فی‌الحقیقه خدا به امت‌ها نیز توبۀ حیات بخش عطا کرده است».

موعظۀ پطرس در منزل کرنیلیوس یک نمونۀ بسیار عالی از موعظۀ بشارتی دورۀ رسولان است. در واقع خلاصه‌ای از تاریخ زندگی مسیح است که در مورد مرگ و رستاخیز و رجعت وی برای داوری تأکید دارد. به طور کلی از شرح حال مسیح در اناجیل است. عامل جدیدی که در آن وجود دارد همگانی بودن آن است: «جمیع انبیا بر او شهادت می‌دهند که هر که به وی ایمان آورد آمرزش گناهان را خواهد یافت» (۴۳:۱۰). تا آن موقع پطرس به «مردان اسرائیلی» موعظه می‌کرد (۲۲:۲) یعنی به فرزندان ابراهیم و اسحق و یعقوب (۱۳:۱۳و۲۵) و «رؤسای قوم و مشایخ اسرائیل» (۸:۴). ولی در منزل کرنیلیوس پطرس به کسانی پیام می‌دهد که وارث عهد و شریعت نبودند و به آنها می‌گوید که پیام نجات برای تمام کسانی است که به عیسی ایمان می‌آورند. مفهوم این پیام بعداً به وسیلۀ پولس کاملاً تشریح گردید ولی در موعظۀ پطرس اعتقاد به فیض الاهی و عادل شدن به وسیلۀ ایمان به طور قطع وجود دارد.

یکی از نشانه‌های دورۀ انتقال این است که محل فعالیت رسولان از اورشلیم به منطقۀ وسیع‌تری از فلسطین شامل سامره و سوریه و دمشق منتقل میگردد. در نوع پیروان نیز تغییر دیده میشود زیرا غیریهودیان سامره و سوریه و حبشه و روم هم انجیل را می‌پذیرند. به تدریج که هدف خدا برای رسانیدن نجات به غیریهودیان روشن می‌شد، پیام از طریق موعظه بیشتر انتشار می‌یافت و تأکید آن به جای استقرار ملکوت، بر روی آمرزش گناهان قرار می‌گرفت. کلیسا با این مسئله روبرو شد که وظیفۀ مسیحیان غیریهودی در برابر شریعت یهود چیست. پیشوایان جدیدی برای توسعۀ فعالیتهای بشارتی پیدا شدند که ثمرۀ جفاها و موعظه‌های این دوره بودند. مرحله جدیدی از رشد و توسعه برای کلیسا شروع شد که دورۀ انتقال به عنوان دورۀ آمادگی آن محسوب می‌گردد.

برگرفته از کتاب معرفی عهدجدید (انتشارات حیات ابدی)
نوشتۀ مریل سی تنی
ترجمۀ ط. میکائیلیان