معرفی عهد جدید: جدایی از یهودیت-رساله به عبرانیان (فصل نوزدهم)

فصل نوزدهم

جدایی از یهودیت-رساله به عبرانیان

زمینه

رشد سریع کلیسا در میان امت‌ها، که هم از نظر میراث و هم از نظر اعتقادات از یهودیت مستقل بود، ممکن بود باعث جدایی شدید بین این دو گردد. مسیحیان یهودی‌نژاد هنوز به حفظ اصول شریعت پای‌بند بودند هرچند برای یافتن نجات به عیسی یعنی مسیح موعود ایمان داشتند. کشمکش بین یهود و امّت‌ها، که در سی سال اولیۀ مسیحیت وجود داشت، وقتی کلیسا از نظر تعداد اعضاء و توسعه در جهان بر کنیسه برتری یافت رو به فزونی نهاد. مخالفت یهود با پیام مسیحیت بالاخره به آنجا رسید که حتی پولس امیدی به ایمان آوردن ملت یهود نداشت. هرچند پولس فرموده بود: «راضی هم می‌بودم که خود از مسیح محروم شوم در راه برادرانم که بر حسب جسم خویشان من‌اند!» (رومیان ۳:۹)، ولی از آنها روگردان شد و اعلام داشت: «بر شما ملعوم باد که نجات خدا نزد امت‌ها فرستاده می‌شود و ایشان خواهند شنید» (اعمال ۲۸:۲۸).

این جدایی بر اثر دو عامل دیگر شدیدتر شد. از همان ابتدایی که پطرس به مخالفین یهودی خود در اورشلیم فرمود: «این وعده از برای شما (یعنی یهودیان) و فرزندان شما و همۀ آنانی که دورند یعنی هر که خداوند خدای ما او را بخواند» (اعمال ۳۹:۲)، جهانی بودن انجیل روشن گردید. یهودیان مذهب را برای ملت خود می‌خواستند و متّحد شدن با امّت‌ها و مشارکت با آنها بدون آنکه یهودی شوند برای یهودیان قابل قبول نبود. دومین عاملی که باعث جدایی کامل گردید، سقوط اورشلیم در سال ۷۰ میلادی بود. یهودیت به عنوان مذهب و یهودیت به عنوان یک نظام سیاسی در واقع یکی بود به همین دلیل وقتی نظام سیاسی نداشتند، دیگر برای آنها نظامی باقی نماند. وقتی یهودیت مظاهر عینی مذهب خود را از دست داد چیزی که برای مذهب یهود باقی ماند عبارت بود از پرستش خدا از طریق مطالعۀ شریعت و بدین طریق شریعتی بودن خیلی قوی شد.

این مسئله برای یهودیان مسیحی شده مشکل عجیبی ایجاد کرد. تمام مسیحیان ارزش و اعتبار الاهی عهد عتیق را قبول داشتند و آن را اساس ایمان و عقل می‌دانستند. اکنون سؤال این بود که کتب عهد عتیق را چگونه باید تفسیر کرد؟ آیا باید مانند علمای یهود تفسیر نمایند یا اینکه به عنوان مسیحی تمام عهد عتیق را با توجه به مکاشفۀ عیسی که مسیح موعود بود تفسیر کنند؟

یهودیان مسیحی شده در مورد وضع ملت خود چه نظری باید داشته باشند؟ اگر حرف عیسی را قبول می‌کردند که فرمود در اورشلیم سنگی بر سنگی باقی نخواهد ماند (متی ۲:۲۴، لوقا ۴۱:۹-۴۴)، لازم بود این نظر را بپذیرند که سقوط اورشلیم مجازات الهی برای رد کردن پادشاه یهود یعنی مسیح بود. در عین حال اگر از شریعت به سوی فیض نجات و از اورشلیم که مرکز عبادت بود به سوی کلیساها روی می‌آوردند، هم‌نژادان یهودی آنها که به شریعت وفادار بودند آنها را خائن می‌شمردند. اگر دوباره به سوی شریعت برمی‌گشتند، مسیح را از دست می‌دادند و از برکات سماوی او محروم می‌شدند.

این بحث آسان نبود و بسیاری از آنها هم در فلسطین و هم در سایر نقاط جهان، در تصمیم‌گیری مردّد بودند. این تصمیم خیلی مهم بود زیرا در سرنوشت کلیسا تأثیر داشت. یهودیان مسیحی شده به طور کلی از نظر آموزش دینی قوی‌تر از امّت‌های مسیحی شده بودند و به همین دلیل چون کلام خدا را می‌دانستند ایمان قوی‌تری داشتند. وفاداری یا عدم وفاداری آنها نسبت به مسیح می‌توانست نقش مهمی در فعالیت‌های بشارتی کلیسا داشته باشد. به خاطر کمک به آنها و به خاطر کمک به رشد کلیسا لازم بود به آنها فهمانیده شود که خدا در حال انجام کار جدیدی است و آنها به جای عقب‌نشینی بهتر است با ایمان جلو بروند.

رساله به عبرانیان برای حل این مشکلات نوشته شد. مقصد این رساله معلوم نیست زیرا در آغاز آن سلام وجود ندارد و در نسخه‌های قدیمی عنوان آن «به عبرانیان» است. کسانی که این نامه برای آنها ارسال شد، اطلاعات کاملی در مورد عهد عتیق و قربانی‌های مذکور در آن داشتند. با انجیل آشنا بودند و از کسانی موعظه انجیل را شنیدند که خودشان شاهدان عینی زندگی مسیح بر روی زمین و دارای عطایای روح‌القدس بودند (عبرانیان ۳:۲و۴). آنها خودشان ایمانی قوی داشتند و به خاطر ایمان خود متحمل جفاهای مادی و معنوی شده بودند (۳۲:۱۰-۳۴). آنها مبتدی نبودند.

دربارۀ محل جغرافیایی آنها بحث زیادی شده است که بیشتر متّکی بر تفسیر ۲۴:۱۳ است: «آنانی که از ایتالیا هستند به شما سلام می‌رسانند.» آیا مفهوم این جمله آن است که نویسنده در ایتالیا بود و به مسیحیان عبرانی که در جای دیگری بودند سلام می‌رسانید؟ یا اینکه به این معنی است که مخاطبین رساله در ایتالیا بودند و دوستان آنها در خارج از ایتالیا نزد نویسندۀ رساله به آنها سلام می‌رسانیدند؟ با توجه به کلمۀ یونانی که «از» ترجمه شده است تفسیر دوم صحیح‌تر به نظر می‌رسد.

با توجه به مراتب فوق و نظر به اینکه اولین نقل‌قول از این رساله در رسالۀ اول کلمنت که از روم نوشته شده، وجود دارد بعضی از دانشمندان به این نتیجه رسیده‌اند که این رساله به مسیحیان عبرانی ساکن روم نوشته شده است که مردد بودند در پیروی مسیح وفادار بمانند یا به کنیسه‌های خود برگردند. فرضیۀ قدیمی‌تری وجود دارد که طبق آن این رساله به همان منظور فوق‌الذکر به مسیحیان عبرانی ساکن فلسطین نوشته شده است.

برگرفته از کتاب معرفی عهدجدید (انتشارات حیات ابدی)
نوشتۀ مریل سی تنی
ترجمۀ ط. میکائیلیان