معبد یهود در دوران با شکوه سلطنت سلیمان

معبد یهود در دوران با شکوه سلطنت سلیمان

به مدت 400 سال اسرائیل خیمه ای را به منظور مکان سکونت خدا در میان خودشان، در اختیار داشتند و به نظر می رسد خدا از این امر راضی بود (دوم سموئیل 7: 5-7). ولی هنگامی که قوم مصلحت دیدندکه معبدی برای خدا بسازند، خدا نظر خود را دربارۀ نوع ساختمان آن اظهار داشت و نقشۀ آن را با «دست خط خودش» به داود داد (اول تواریخ 28: 19؛ خروج 25: 9)، تا «بسیار عظیم و نامی و جلیل در تمامی زمین ها» بشود (اول تواریخ 22: 5).

داود قصد داشت معبد را بسازد، ولی خدا او را منع کرد چرا که او یک مرد جنگجو بود (اول تواریخ 22: 8). خدا به داود در جنگ ها کمک می کرد. ولی ظاهراً از نظر خدا مناسب نبود که که یک مرد جنگجو بنا کنندۀ خانۀ خدا باشد تا ملل مغلوب احساس تلخی نسبت به خدای اسرائیل نداشته باشند چراکه در نهایت هدف خدا این بود که از طریق قوم خودش، ملل دیگر را به سوی خود بکشاند.

معبد از سنگ های عظیم و تیرها و تخته هایی از جنس سرو که با طلا پوشانده شده بودند، ساخته شده بود (اول پادشاهان 6: 14-22؛ 7: 9-12). ارزش طلا و نقره و مواد دیگری که در بنای معبد به کار رفته اند (1تواریخ 22: 14-16؛ 29: 2-9) با پول امروزی ما بین 2 تا 5 میلیارد دلار تخمین زده شده که بدون تردید در آن زمان گران قیمت ترین و با شکوه ترین ساختمان روی زمین بوده است. جلال و عظمت معبد شاید هدفی داشته، ولی طلای آن حرص و آز پادشاهان دیگر را برانگیخت.

معبد بر اساس نقشۀ کلی خیمه ساخته شد. ولی اندازۀ هر قسمت آن دو برابر خیمه بود، یعنی اگر هر ذراع را 5/0 متر حساب کنیم، ابعاد معبد به این صورت بودند: 30 متر طول، 20 متر عرض و 15 متر ارتفاع (اول پادشاهان 6: 2).

معبد رو به شرق داشت. 10 متر غربی آن، قدس الاقداس یا محراب را تشکیل می داد. 20 متر شرقی مکان اقدس یا خانه بود (اول پادشاهان 6: 16-20)و این دو قسمت به وسیلۀ یک پرده، از یکدیگر جدا می شدند (دوم تواریخ 3: 14).

در قدس الاقداس، صندوق عهد قرار داشت که دو کروبی بر آن سایه می افکندند (اول پادشاهان 6: 23-28). در مکان اقدس در کنار پرده و در مرکز، مذبح طلایی بخور، در قسمت شمالی و قسمت جنوبی هر یک 5 شمعدان طلایی و 5 میز نان تقدمه وجود داشت (اول پادشاهان 7: 48، 49؛ دوم تواریخ 4: 8).

در جلو، به جانب شرق، ایوانی به عرض خانه وجود داشت که عرض آن 5 متر بود. در دو سوی ایوان دو ستون برنزی، هر یک به قطر 2 متر و ارتفاع 12 متر قرار داشت (اول پادشاهان 6: 3؛ 7: 15-21).

در طول دیوارهای شمالی، جنوبی و غربی معبد، سه طبقه برای کاهنان بنا شده بود (اول پادشاهان 6: 5-10).

در برابر معبد، مذبح برنزی قربانی های سوختنی به مساحت 10 مترمربع و ارتفاع 5 متر نصب شده بود (دوم تواریخ 4: 1)، که تصور می شود محل آن همان صخره ای بوده که ابراهیم اسحاق را بر آن تقدیم کرد و امروزه صخرۀ گنبد نامیده می شود ودقیقاً در زیر مسجد مسلمانان قرار دارد. در نزدیکی آن در سمت جنوب حوض برنزی عظیمی به قطر 15 فوت و عمق 8 فوت قرار داشت که بر روی 12 گاو برنزی نصب شده بود تا کاهنان در آن شستشو کنند. و 10 حوضچۀ کوچک تر قابل حمل نیز، یعنی 5 عدد در قسمت شمالی و 5 عدد در قسمت جنوبی، وجود داشت که آب لازم را برای گذراندن قربانی ها فراهم می کرد (اول پادشاهان 7: 38 و 39؛ دوم تواریخ 4: 1-6).

معبد بین دو حیاط احاطه شده بود: حیاط یا «صحن درونی» و «صحن بزرگ» (اول پادشاهان 6: 36؛ 7: 12). مساحت آن ها مشخص نیست. احتمالاً ساختمان قصر نیز در صحن بزرگ قرار داشته است.

معبد به دست 000/30 اسرائیلی و 000/150 کنعانی بنا شد (اول پادشاهان 5: 13-16؛ دوم پادشاهان 2: 17، 18؛ 8: 7-9). بنای آن 7 سال طول کشید (اول پادشاهان 6: 38). هر قسمت آن در فاصله ای دور از محل معبد ساخته و آماده می شد و سپس در جای مناسب خودش قرار داده می شد، بی آن که صدای چکش یا ابزار دیگری شنیده شود (اول پادشاهان 6: 7).

اورشلیم بر 5 تپه بنا شده بود. «دیوار داود» تپۀ جنوب شرقی را می پوشاند. «دیوار سلیمان» تصور می شود تپه های شرقی، مرکزی و جنوب غربی را در برداشته. «قصر سلیمان» در پایین تپه و درست در شرق حیاط معبد قرار داشت و در جنوب قصر محل تخت سلطنت سلیمان و در جنوب آن خانۀ جنگل لبنان بود؛، که تصور می شود اسلحه خانه بوده باشد (اول پادشاهان 7: 2 و 8).

معبد سلیمان 400 سال پا بر جا ماند (970-589 ق.م.) معبد زروبابل 500 سال (520-20 ق.م.) و معبد هیرودیس 90 سال (20 ق.م.، 70 میلادی).

برگرفته از کتاب راهنمای کتاب مقدس از انتشارات شورای کلیسایی 222