متن اعتقادنامۀ وست مینستر- فصل هفتم: عهد خدا با انسان

متن اعتقادنامۀ وست مینستر

فصل هفتم: عهد خدا با انسان

1. فاصلۀ بین خدا و مخلوق آنقدر زیاد است که با وجودی که مخلوقاتِ عاقل مکلّفند خدا را به علت خالق بودنش اطاعت نمایند اما هرگز نمی‌توانند از او متمتّع شوند مگر به وسیلۀ فروتنیِ داوطلبانه از طرف خدا و خدا رضا بدین داد که این فروتنی را به وسیلۀ عهد ابراز نماید (اشعیا 40: 13-17؛ ایوب 9: 32-33؛ مزامیر 113: 6-6؛ ایوب 22: 2-3؛ ایوب 35: 7-8؛ لوقا 17: 10؛ اعمال رسولان 17: 24-25).
2. عهد اولی که با انسان منعقد گردید عهد اعمال بود (پیدایش 2: 16-17؛ هوشع 6: 7؛ غلاطیان 3: 12) که در آن به آدم و فرزندانش وعدۀ حیات داده شد (پیدایش 3: 22؛ رومیان 10: 5؛ رومیان 5: 12-14؛ ر.ک رومیان 5: 15-20) به شرطی که شخصاً به طور کامل اطاعت نمایند (پیدایش 2: 17؛ غلاطیان 3: 10).
3. انسان، بر اثر سقوط از حالت اولیه، دیگر قادر نبود به وسیلۀ آن عهد دارای حیات شود، به همین دلیل خدا را پسند آمد که عهد دوم (غلاطیان 3: 21؛ رومیان 3: 20-21؛ رومیان 8: 3؛ پیدایش 3: 15؛ ر.ک اشعیا 42: 5) را که معمولاً عهد فیض یا لطف خوانده می‌شود برقرار سازد و به وسیلۀ آن حیات و نجات توسط مسیح را مجاناً به گناهکاران ارزانی فرمود و از آنها خواست به عیسای مسیح ایمان بیاورند تا نجات بیابند (یوحنا 3: 16؛ رومیان 10: 6، 9؛ مکاشفه 22: 17) و به تمام کسانی که برای حیات مقرّر شده‌اند، وعده فرمود روح القدس را عطا فرماید تا آنها را قادر و مایل به ایمان آوردن سازد (اعمال رسولان 13: 48؛ حزقیال 36: 26-27؛ یوحنا 6: 37، 44-45؛ 1قرنتیان 12: 3).
4. این عهد فیض در کتاب مقدس به کرّات به عنوان عهد، مورد اشاره قرارگرفته و مربوط است به مرگ عیسای مسیح صاحب عهد و به میراث ابدی و همۀ امور متعلق به آن (عبرانیان 9: 15-17).
5. طرز اجرای این عهد در زمان شریعت با طرز اجرای آن در زمان انجیل تفاوت داشت (2قرنتیان 3: 6-9). در زمان شریعت توسط وعده‌ها و نبوت‌ها و قربانی‌ها و ختنه و برۀ فصح و نشانه‌ها و مراسم دیگری که به قوم یهود عطا شده بود اجرا می‌گردید که همۀ آنها به مسیح موعود اشاره می‌کرد (عبرانیان 8-10؛ رومیان 4: 11؛ کولسیان 2: 11-12؛ 1قرنتیان 5: 7) و در آن موقع به وسیلۀ کار روح القدس برای تعلیم و بنای برگزیدگان در ایمان به مسیح موعود کافی و مؤثر بود (1قرنتیان 10: 1-4؛ عبرانیان 11: 13؛ یوحنا 8: 56) و ایمانداران به وسیلۀ آنها آمرزش کامل گناهان و نجات ابدی را می‌یافتند و این عهد را عهدعتیق می‌خوانند (غلاطیان 3: 7-9، 14؛ مزامیر 32: 1-2، 5).
6. در دورۀ انجیل، یعنی وقتی که مسیح که اصل است ظاهر شد، (کولسیان 2: 17) وسایل اجرای این عهد عبارتند از موعظۀ کلام و اجرای این آیین‌های مقدس یعنی تعمید و عشای ربّانی (1قرنتیان 1: 21؛ متی 28: 19-20؛ 1قرنتیان 11: 23-25) و با وجودی که این آیین های مقدس از نظر تعداد کمترند و با سادگی بیشتر و شکوه و جلال ظاهری کمتری اجرا می‌شوند ولی به طور کامل‌تری دارای شهادت و اثر روحانی (عبرانیان 12: 23-24؛ 2قرنتیان 3: 9-11؛ ارمیا 31: 33-34) برای تمام ملل اعم از یهود و غیر یهود (لوقا 2: 32؛ اعمال رسولان 10: 34؛ افسسیان 2: 15-19) هستند و این را عهدجدید می‌خوانند (لوقا 22: 20). لهذا دو عهد فیض که ذاتاً با یکدیگر تفاوت داشته باشند وجود ندارد بلکه فقط یک عهد وجود دارد که در طرز اجرا متفاوت است (غلاطیان 3: 8-9، 14، 16؛رومیان 3: 21-22، 30؛ رومیان 4: 3، 6-8؛ پیدایش 15: 6؛ مزامیر 32: 1-2؛ رومیان 4: 15-17، 23-24؛ عبرانیان 4: 2؛ ر.ک رومیان 10: 6-10؛ 1قرنتیان 10: 3-4).