متن اعتقادنامۀ وست مینستر- فصل هجدهم: اطمینان در مورد فیض و نجات

متن اعتقادنامۀ وست مینستر

فصل هجدهم: اطمینان در مورد فیض و نجات

1. ریاکاران و سایر افرادی که تولد تازه ندارند ممکن است خود را با امیدهای ‌بی‌اساس و گستاخی‌های جسمانی فریب دهند و تصور کنند که رضایت خدا را حاصل کرده و از نجات الهی بهره‌مند هستند (میکاه 3: 11؛ تثنیه 29: 19؛ یوحنا 8: 41) ولی این تصوراتِ باطلِ آنها به وسیلۀ مرگ از بین می‌رود (عاموس 9: 10؛ متی 7: 22-23). اما کسانی که حقیقتاً به عیسی خداوند ایمان آورده‌اند و از صمیم قلب او را دوست دارند و سعی می‌کنند با وجدان پاک در حضور او زندگی نمایند، می‌توانند در این عمر به طور قطع اطمینان پیدا کنند که از فیض الهی بهره‌مند هستند (1یوحنا 5: 13؛ 1یوحنا 2: 3؛ 1یوحنا 3: 14، 18-19، 21، 24).آنها می‌توانند در امید جلال خدا شادمان باشند و از این امید هرگز خجل نخواهند گردید (رومیان 5: 2، 5).
2. این اطمینان بر اساس امید و احتمال کاذب قرار ندارد بلکه اطمینان قطعی فیض ایمان است که بر حقیقت الهی و وعده‌های نجات متّکی هستند (عبرانیان 6: 11، 19). به علاوه، دلیل باطنی به صورت نور روحانی وجود دارد که به وسیلۀ خدا عطا می‌گردد، (عبرانیان 6: 17-18) و این وعده‌ها به آن مربوط می‌شود (2پطرس 1: 4-11؛ 1یوحنا 2: 3؛ 1یوحنا 3: 14؛ 2قرنتیان 1: 12). همچنین، شهادت روح فرزندخواندگی وجود دارد که در روحهای ما شهادت می‌دهد که فرزند خدا هستیم (رومیان 8: 15-16). این روح، بیعانۀ میراث ماست و به وسیلۀ او تا روز نجات مهمور شده ایم (افسسیان 1: 13-14؛ افسسیان 4: 30؛ 2قرنتیان 1: 21-22).
3. با وجودی که در مورد این ایمان اطیمنان قطعی وجود دارد ولی به صورتی نیست که ایماندار در مورد آن هرگز دچار شک و اشکال نگردد بلکه باید دربارۀ آن صبر داشته باشد (1یوحنا 5: 13) و در آن رشد کند ولی چون روح القدس به ایماندار قدرت می‌دهد که عطایی را که توسط خدا مجاناً به او بخشیده شده است بشناسد، شخص ایماندار می‌تواند بدون این که به مکاشفۀ غیر معمولی احتیاجی داشته باشد به وسیلۀ عمل معمولی روح القدس به اطمینان قطعی نجات برسد (1قرنتیان 2: 12؛ 1یوحنا 4: 13؛ عبرانیان 6: 11-12؛ افسسیان 3: 17-18). به همین دلیل، هر ایمانداری وظیفه دارد که اطمینان از دعوت برگزیدگی خود را ثابت نماید (2پطرس 1: 10) تا این که قبلش از آرامش و شادی روح القدس و از محبت و تمجید خدا و از قدرت و شادمانی حاصل از اطاعت، لبریز گردد. اینها ثمرات واقعی اطمینان هستند (رومیان 5: 1-2، 5؛ رومیان 14: 17؛ رومیان 15: 13؛ افسسیان 1: 3-4؛ مزمور 4: 6-7؛ مزمور 119: 32) و امکان ندارد ما را به زندگی نامنظم بکشانند (1یوحنا 2: 1-2؛ رومیان 6: 1-2؛ تیطس 2: 11-12؛ 2قرنتیان 7: 1؛ رومیان 8: 1، 12؛ 1یوحنا 3: 2-3؛ مزمور 130: 4؛ 1یوحنا 1: 6-7).
4. این اطیمنان که ایمانداران واقعی در مورد نجات خود دارند ممکن است متزلزل و ضعیف و به علل مختلف دچار خطر گردد که از آن جمله است غفلت در حفظ آن، ارتکاب گناه به خصوصی که باعث خدشه‌دار شدن وجدان و غمگین ساختن روح القدس می‌گردد، وسوسۀ ناگهانی یا شدید، دور ساختن حضور الهی توسط خدا تا این که ایماندار به تنهایی در تاریکی قدم بزند (مزمور 51: 8، 12،14؛ افسسیان 4: 30-31؛ مزمور 77: 1-10؛ مزمور 31: 22؛ ر.ک متی 26: 69-72؛ لوقا 22: 31-34). معهذا این ایمانداران حقیقی هیچ‌گاه از بذر الهی و حیات ایمان و محبت مسیح و سایر ایمانداران و قلب صمیمی و وجدان مطیع محروم نخواهند بود و در زمان معین روح خدا آنها را از این وضع به تجدید اطمینان نجات (1یوحنا 3: 9؛ لوقا 22: 32؛ مزمور 51: 8، 12؛ ر.ک مزمور 73: 15) رهبری و از نومیدی کامل حفظ خواهد فرمود (میکاه 7: 7-9؛ ارمیا 32: 40؛ اشعیا 54: 7-14؛ 2قرنتیان 4: 8-10).