متن اعتقادنامۀ وست مینستر- فصل ششم: سقوط انسان و گناه و مجازات آن

متن اعتقادنامۀ وست مینستر

فصل ششم: سقوط انسان و گناه و مجازات آن

1. والدین نخستین ما بر اثر حیله و وسوسۀ شیطان فریب خوردند و با خوردن میوۀ ممنوعه، گناه ورزیدند. (پیدایش 3: 13؛ 2قرنتیان 11: 3) خدا مطابق مصلحت حکیمانه و مقدس خود رضا بدین داد که آنها را واگذارد که مرتکب این گناه شوند زیرا قصد داشت که از آن برای جلال خود استفاده نماید (ر.ک فصل 5 بخش 4).
2. بر اثر این گناه، والدین نخستین ما از نیکویی اصلی خود و از مصاحبت با خدا محروم شدند (پیدایش 3: 6-8؛ رومیان 3: 23) و بدین طریق در گناه مردند (پیدایش 2: 17؛ افسسیان 3: 1-3؛ ر.ک رومیان 5: 12). و تمام نیروها و قسمتهای روح و بدنشان کاملاً ناپاک شد (پیدایش 6: 5؛ ارمیا 17: 9؛ تیطس 1: 15؛ رومیان 3: 10-19).
3. چون آنها منشاء و ریشۀ همۀ مردم بودند، جرم این گناه به حساب فرزندانشان هم محسوب شد (اعمال رسولان 17: 36؛ رومیان 5: 12، 15-19؛ 1قرنتیان 15: 21-22، 49) و این مردن و گناه و ذات فاسد به تمام فرزندان آنها که به وسیلۀ تولد طبیعی از آنها به وجود آمدند سرایت کرد (مزمور 51: 5؛ یوحنا 3: 6؛ پیدایش 5: 3؛ ر.ک ایوب 15: 14).
4. تمام گناهانی که مرتکب می‌شویم از این گناه اصلی سرچشمه گرفته است و به علت همین فساد اصلی است که به ما نسبت به تمام نیکویی‌ها اصولاً بی‌علاقه و ناتوان (رومیان 5: 6؛ رومیان 7: 18؛ کولسیان 1: 31؛ رومیان 8: 7) و دشمن شده (پیدای 8: 31؛ ر.ک پیدایش 6: 5؛ رومیان 3: 10-12) و به طرف همۀ بدی ها مایل گشته ایم (متی 15: 19؛ یعقوب 1: 14-15؛ افسسیان 2: 2-3).
5. این فسادِ ذات انسان در کسانی که تولد تازه می‌یابند در طول این عمر باقی می‌ماند (امثال 20: 9؛ جامعه 7: 30؛ رومیان 7: 14، 17-18، 21-23؛ 1یوحنا 1: 8، 10) و با وجودی که توسط مسیح بخشیده و نابود می‌شود ولی هم ذات خود این فساد و هم تمایل امیال مربوط به آن در واقع گناه است (رومیان 7: 7-8، 25؛ غلاطیان 5: 17).
6. هر گناه، خواه اصلی و خواه عملی، چون تجاوز از شریعت عادلۀ خدا و مخالف آن شریعت است، (1یوحنا 3: 4) گناهکار را ذاتاً مجرم می‌سازد (رومیان 2: 15؛ رومیان 3: 9، 19) و به همین دلیل دچار غضب خدا (افسسیان 2: 3) و لعنت شریعت می‌گرداند (غلاطیان 3: 10) و بدین طریق او را تابع مرگ (رومیان 6: 23) و تمام بدبختی‌های روحانی (افسسیان 4: 18) و جسمانی (رومیان 8: 20؛ مراثی ارمیا 3: 39) و ابدیِ (متی 25: 41؛ 2تسالونیکیان 1: 9) مربوط به آن می سازد.