متن اعتقادنامۀ وست مینستر- فصل شانزدهم: کارهای نیکو

متن اعتقادنامۀ وست مینستر

فصل شانزدهم: کارهای نیکو

1. کارهای نیکو فقط اعمالی است که خدا در کلام مقدس خود نیکو خوانده (میکاه 6: 8؛ رومیان 12: 2؛ عبرانیان 13: 21) و انجام آنها را دستور فرموده است. سایر کارها، علی رغم حسن‌نیت و جدیتی که انسانها ممکن است در انجام آنها نشان دهند، کار نیکو شمرده نمی‌شود (متی 15: 9؛ اشعیا 29: 13؛ 1پطرس 1: 18؛ یوحنا 16: 2؛ رومیان 10: 2؛ 1سموئیل 15: 21-23؛ تثنیه 10: 12-13؛ کولسیان 2: 16-17، 20-23).
2. این کارهای نیکو، که بر اثر اطاعت از قوانین الهی انجام می‌شوند، ثمره و دلیل وجود ایمان حقیقی و زنده هستند (یعقوب 2: 18، 22). ایمانداران به وسیلۀ این کارهای نیکو مراتب شکر و سپاس خود را ابراز می‌دارند (مزمور 116: 12-14؛ کولسیان 3: 15-17؛ 1پطرس 2: 9) و اطمینان نجات خود را تقویت می‌بخشند (1یوحنا 2: 3، 5؛ 2پطرس 1: 5-10). و برادران خود را بنا می‌کنند (2قرنتیان 9: 2؛ متی 5: 16؛ 1تیموتائوس 4: 12) و باعث تزیین معترفین انجیل می‌گردند (تیطس 2: 5، 9-12؛ 1تیموتائوس 6: 1). کارهای نیکو باعث می‌گردد که ایرادهای دشمنان انجیل خنثی شود (1پطرس 2: 15) و بر اثر این کارهای نیکو خدا مورد تمجید قرار می‌گیرد (1پطرس 2: 12؛ فیلیپیان 1: 11؛ یوحنا 15: 8) زیرا معلوم می‌شود که ایمانداران مخلوق عیسای مسیح هستند (افسسیان 2: 10) و برای کارهای نیکو آفریده شده‌اند زیرا به طرف زندگی مقدس پیش می‌روند که به حیات ابدی منتهی می‌گردد (رومیان 6: 22).
3. توانایی ایمانداران برای انجام کارهای نیکو به هیچ وجه از خودشان نیست بلکه تماماً از روح مسیح است (یوحنا 15: 4-6؛ رومیان 8:4-14؛ حزقیال 36: 26-27). علاوه بر نتایج مخصوص دیگری که بر اثر عمل روح القدس حاصل می‌گردد، ایمانداران باید به وسیلۀ روح القدس هدایت شوند تا بر حسب رضامندی خدا، هم اراده و هم فعل را به عمل آورند (فیلیپیان 2: 13؛ فیلیپیان 4: 13؛ 2قرنتیان 3: 5؛ افسسیان 3: 16). با وجود این نباید دچار تنبلی روحانی شوند و در مواردی که حکم به خصوصی از طرف خدا وجود دارد، در انتظار هدایت مخصوص الهی باشند بلکه باید با جدّیت کارهای نیکو را در فرامین الهی جستجو کنند و با تمام قدرت به انجام آنها مبادرت ورزند و هر روز با علاقه دعا کنند تا روح القدس که در آنها سکونت دارد به آنها قدرت عطا فرماید (فیلیپیان 2: 12؛ عبرانیان 6: 11-12؛ 2پطرس 1: 3و 5، 10-11؛ اشعیا 64: 7؛ 2تیموتائوس 1: 6؛ اعمال رسولان 26: 6-7؛ یهودا 20-21).
4. کسانی که در اطاعت از خدا به عالی‌ترین مقامی که ممکن است در این عمر حاصل شود می‌رسند، به هیچ وجه قادر نیستند بیشتر از آنچه که خدا می‌طلبد حتی همان قدر که خدا انتظار دارد انجام دهند بلکه در واقع از اجرای کامل وظایف خود قاصر هستند (لوقا 17: 10؛ نحمیا 13: 22؛ رومیان 8: 21-25؛ غلاطیان 5: 17).
5. ما قادر نیستیم به وسیلۀ بهترین اعمال خود برای بخشیده شدن گناهان و رسیدن به حیات ابدی شایستگی پیدا کنیم. در میان بهترین اعمال ما در این جهان و جلالی که در ما ظاهر خواهد شد تفاوت عظیمی وجود دارد و فاصلۀ بی‌حدی در میان ما و خدا هست و خدا از بهترین کارهای ما نفعی نمی‌برد و این کارها نمی‌توانند گناهان گذشتۀ ما را کفاره نمایند (رومیان 3: 20؛ رومیان 4: 2، 4، 6؛ افسسیان 2: 8-9؛ تیطس 3: 5-7؛ رومیان 8: 18، 22-24؛ مزمور 16: 2؛ ایوب 22: 2-3؛ ایوب 35: 7-8). وقتی منتهای تلاش خود را به عمل می‌آوریم، فقط به وظیفۀ خود عمل کرده‌ایم و غلامان بی‌منفعت هستیم (لوقا 17: 10). چون نیکویی بهترین اعمال ما از روح القدس حاصل می‌گردد (رومیان 8: 13-14؛ غلاطیان 5: 22-23) و چون این اعمال توسط ما انجام می‌شوند و با ناپاکی و ضعف و نقص ما آمیخته‌اند، قادر نیستند در مقابل داوری الهی بایستند (اشعیا 64: 6؛ غلاطیان 5: 17؛ رومیان 7: 15، 18؛ مزمور 143: 2؛ مزمور 130: 3).
6. معهذا چون ایمانداران توسط مسیح پذیرفته شده‌اند، کارهای نیکوی آنها در این جهان هم مورد قبول خداست (افسسیان 1: 6؛ 1پطرس 2: 5؛ ر.ک خروج 28: 38؛ پیدایش 4: 4؛ عبرانیان 11: 4). این به این معنی نیست که آنها از نظر الهی کامل هستند (ایوب 9: 20؛ مزمور 143: 2؛ 1یوحنا 1: 8) بلکه به این معنی است که وقتی خدا در فرزندش بر آنها نظر می‌افکند راضی می‌شود که آنچه را که با صمیمیت انجام شده است، هر چند آمیخته به ضعف و نقص باشد، بپذیرد (عبرانیان 13: 20-21؛ 2قرنتیان 8: 12؛ عبرانیان 6: 10؛ متی 25: 21، 23؛ 1قرنتیان 3: 14؛ 1قرنتیان 4: 5).
7. اعمالی که از انسانی که تولد تازه ندارد صادر می‌گردد ممکن است همان کارهایی باشد که خدا فرموده است و امکان دارد این اعمال برای خودش و سایرین مفید باشد (2پادشاهان 10: 30-31؛ 1پادشاهان 21: 27، 29؛ لوقا 6: 32-34؛ لوقا 18: 2-7؛ ر.ک رومیان 13: 4) ولی چون از قلبی که به وسیلۀ ایمان تقدیس شده باشد صادر نگشته (عبرانیان 11: 4، 6؛ ر.ک پیدایش 4: 3-5) بنابراین به طرز صحیح انجام نگرفته یعنی بر اثر اطاعت از کلام خدا عملی نگردیده (1قرنتیان 13: 3؛ اشعیا 1: 12) و برای مقصود صحیح که جلال خداست به جا آورده نشده است (متی 6: 2، 5، 16؛ 1قرنتیان 10: 31) و به همین دلیل گناه‌آلوده بوده و نمی‌تواند رضایت خدا را جلب کند و به ما شایستگی ببخشد که از لطف الهی بهره‌مند شویم (امثال 21: 27؛ حجی 2: 14؛ تیطس 1: 15؛ عاموس 5: 21-22؛ مرقس 7: 6-7؛ هوشع 1: 4؛ رومیان 9: 16؛ تیطس 3: 5). با وجود این، غفلت در انجام این اعمال نیکو از نظر الهی گناه آلود و ناخوشایندتر از انجام آنهاست (مزمور 14: 4؛ مزمور 36: 3؛ متی 25: 41-45؛ متی 23: 23؛ ر.ک رومیان 1: 21-32).