متن اعتقادنامۀ وست مینستر- فصل بیست دوم: سوگندهای شرعی و نذرها

 متن اعتقادنامۀ وست مینستر

فصل بیست دوم: سوگندهای شرعی و نذرها

1. سوگندهای شرعی قسمتی از عبادت دینی است (تثنیه 10: 20؛ اشعیا 45: 23؛ رومیان 14: 11؛ فیلیپیان 2: 10-11) که به وسیلۀ آن در زمان مناسب، شخصی که سوگند می‌خورد خدا را به طور جدی به شهادت می‌طلبد که بر آنچه می‌گوید یا وعده می‌دهد شاهد باشد و طبق صحّت یا سقم این سوگند بر او قضاوت کند (خروج 20: 7؛ لاویان 9: 12؛ رومیان 1: 9؛ 2قرنتیان 1: 23؛ 2قرنتیان 11: 31؛ غلاطیان 1: 20؛ 2تواریخ 6: 22-23).
2. نام خدا یگانه نامی است که انسان باید به آن سوگند یاد کند و یاد نام باید با ترس و احترام بر زبان رانده شود (تثنیه 6: 13؛ یوشع 23: 7). به همین دلیل سوگندِ باطل و بدون فکر و سوگند به هر نام دیگری گناه است و باید ناپسند شمرده شود (خروج 20: 7؛ ارمیا 5: 7؛ متی 5: 33-37؛ یعقوب 5: 12). چون در امور مهم سوگند خوردن در کلام خدا، هم در عهدعتیق و هم در عهدجدید تجویز شده است، (عبرانیان 6: 16؛ 2قرنتیان 1: 23؛ اشعیا 65: 16) پس در مواردی که از نظر مقامات رسمی لازم باشد می‌توان از سوگند شرعی استفاده کرد (1پادشاهان 8: 31؛ نحمیا 13: 25؛ عزرا 10: 5).
3. شخصی که سوگند یاد می‌کند باید به اهمیت این عمل مهم به طور کامل واقف باشد و به همین دلیل نباید در مورد چیزی غیر از آنچه به حقیقت آن اطمینان کامل دارد قسم بخورد (خروج 20: 7؛ لاویان 19: 12؛ ارمیا 4: 2؛ هوشع 10: 4). هیچ کس نباید خود را به وسیلۀ سوگند به چیزی مقید سازد جز آنچه نیکو و عادلانه باشد و ایمان داشته باشد که درست است و آنچه که تصمیم گرفته باشد را بتواند انجام دهد. اما سرپیچی از قسم خوردن در مورد امور عادلانه در موقعی که از طرف مقامات رسمی خواسته شده باشد، گناه است (پیدایش 24: 2-9؛ نحمیا 5: 12-13؛ جامعه 5: 2، 5).
4. سوگند باید به مفهوم ساده و معمولی کلمات یاد شود، بدون آن که در آن ابهام و فریب وجود داشته باشد (ارمیا 4: 2؛ مزمور 24: 4). سوگند نمی‌تواند انسان را به انجام گناه مقید گرداند ولی وقتی در مورد اموری که گناه آلود نیستند یاد شود باید حتماً انجام گردد، هر چند به ضرر خود شخص باشد (1سموئیل 25: 22، 32-34؛ مزمور 15: 4) و حتی وقتی به نفع بدعتکاران و خدانشناسان سوگند یاد شود باید به آن وفا کرد (حزقیال 17: 16-19؛ یوشع 9: 18-19؛ 2سموئیل 1: 21).
5. نذر کردن مثل قسم خوردن است که به وسیلۀ آن قولی داده می‌شود و باید با همان دقت دینی وفا شود و با صداقت عملی گردد (اعداد 30: 2؛ اشعیا 19: 21؛ جامعه 5: 4-6؛ مزمور 61: 8؛ مزمور 63: 13-14).
6. نذر باید فقط با خدا بسته شود نه هیچ کس دیگر (مزمور 50: 14؛ مزمور 67: 11؛ مزمور 116: 14). برای این که مورد قبول باشد باید با رضایت و صمیمیت و احساس مسئولیت برای تشکر از لطفی که انجام شده و یا برای دریافت آنچه احتیاج داریم انجام شود. نذر کردن باعث می‌شود که تعهد جدی‌تری در مورد وظایف ضروری و سایر امور بپذیریم و حتی‌الامکان تا زمان مناسب در عملی ساختن آن بکوشیم (تثنیه 23: 21-23؛ پیدایش 28: 20-22؛ 1سموئیل 1: 11؛ مزمور 132: 2-5).
7. هیچ کس نباید نذر کند که چیزی را که در کلام خدا ممنوع شده است به جا آورد یا عملی انجام دهد که بر خلاف وظایف مذکور در کلام خدا باشد یا انجام کاری را تعهد نماید که از طرف خدا قدرت و تصمیمی برای عملی نمودن آن ندارد (اعمال رسولان 23: 12-14؛ مرقس 6: 26؛ اعداد 30: 5، 8، 12-13). در این رابطه، نذر برای رهبانیت و خودداری دایمی از ازدواج و زندگی در فقر و اطاعت دایمی باعث کمال نمی گردد، بلکه در واقع جزو خرافات و دامهای گناه آلود است که هیچ مسیحی نباید در آنها گرفتار شود (متی 18: 11-12؛ 1قرنتیان 7: 2و9؛ عبرانیان 13: 4؛ افسسیان 4: 28؛ 1تسالونیکیان 4: 11-12؛ 1قرنتیان 7: 23).