فهرست و توضیحاتی مختصر از مکان های کتاب مقدس: بابِل

بابِل (دروازۀ خدا)    پیدایش 10: 10      Babel (Babylon)

سرزمینی واقع در سواحل رودخانۀ فرات در سرزمین شنعار که به فاصلۀ 40 تا 50 مایلی جنوب بغداد امروزی و 300 مایلی شمال خلیج فارس قرار داشته و واژۀ آن ریشۀ اکدی و به معنی «دروازۀ خدا» است.

پایتخت این امپراطوری نیز به همین نام خوانده شده است. بسیاری از محققان در مورد وسعت این شهر، شکوه و عظمت آن نظریاتی ارائه داده اند ولی هیچ مدرک قطعی در مورد این شهر وجود ندارد. معادن سنگ در این منطقه بسیار نادر و چوب آن نیز از کیفیت مناسبی برخوردار نبوده است به همین دلیل بیشتر در ساختن بناهای آن منطقه از رس و قیر استفاده شده است (پیدایش 11: 3).

هیرودتس مورخ یونانی بعد از فتح آن به وسیلۀ کوروش از آنجا دیدن کرده و در مورد آن چنین می نویسد: 56 مایل محیط این شهر بوده و دیوارهای بسیار بلند و عریضی شهر را احاطه کرده اند (ارمیا 51: 58). شهری به شکل مربع که 100 دروازه یعنی 25 دروازۀ برنزی در هر 4 گوشۀ آن وجود دارد (اشعیا 45: 2).

یکی از ساختمانهای مهم این شهر معبد بلوس (Belus) بوده که توسط نبوکدنصر ساخته شد. قصر نبوکدنصر نیز شکوه خاصی به شهر می بخشید. باغهای زیادی توسط نبوکدنصر ساخته می شد که از عجایب هفتگانۀ دنیای قدیم می باشند (دانیال 4: 30).

اولین فرمانروای مشهور آن حمورابی (1728 تا 1686 ق.م.)، پادشاهی پر قدرت از سلسلۀ کاسی ها بوده که بابل کوچک را به مرکز بزرگ بازرگانی تبدیل ساخته و قلمرو بابل را تا به سرزمین ماری گسترش داد. کاسیها به مدت 7 قرن از ناحیۀ دور تا کوریگالزو (Kurigalzu) واقع در غرب بغداد حکومت کردند. شهر بابل در زمان نبوکدنصر دوم (605 تا 562 ق.م.) به اوج شکوه و عظمت خود دست یافت. مردوک به دوران پادشاهی نبوکدنصر پایان داد (562 تا 560 ق.م.) و او نیز توسط برادرش نرغل شرشور (Nergal-Shar-Sur) کشته شد.

نبونیدوس (Nabonidus) به همراه پسرش بلشصر (556 تا 539 ق.م.) آخرین پادشاهان بابل نو بودند. در 13 اکتبر سال 539 ق.م. بابل توسط کوروش پادشاه فارس، فتح شد. خشاریار شاه به سال 480 ق.م. معابد، قصرها و دیوارهای آن را تخریب کرد. اسکندر تصمیم داشت آن را دوباره بنا سازد ولی با مرگ او نقشه اش نیز متوقف شد.

به واژۀ بابل 200 بار در کتاب مقدس اشاره شده و همانند مصر در تاریخ یهود از نقش مهمی برخوردار است.

مردوک پادشاه بابل در در قرن هشتم قبل از میلاد با حزقیا وارد مذاکره شد (2پادشاهان 20: 12-19؛ اشعیا 39: 1-8). دانیال و سه جوان عبرانی در این شهر اسیر بودند (دانیال 1-5). اشعیا (13-14؛ 21: 1-10) و ارمیا (50-51) نیز سقوط آن را نبوت کردند. اشاره به بابل در کتاب مکاشفه (14: 8، 16: 19، 17: 18) احتمالاً کنایه از روم و در رسالۀ 1پطرس (5: 13) منظور مکانی در مصر در «قاهرۀ قدیم» (Old Cairo) است.

برگرفته از کتاب دائرةالمعارف کتاب مقدس