مکاشفه فصل 17تا19: سقوط بابل (پیروزی نهایی خدا)

مکاشفه فصل 17تا19؛ سقوط بابل (پیروزی نهایی خدا)

انبیای عهد عتیق بارها شهر واقعی بابل را آن چنان محکوم کردند ( به آیات مرجع زیر توجه کنید) که این شهر به عنوان مظهر تکبر انسانی و خودستایی شناخته شد. از نظر یوحنا و خوانندگانش، منظور از بابل، آن فاحشۀ تجمل پرست، روم یا شهر هفت تپه بود به آیۀ ۹ مراجعه کنید) رومِ ناز پرورده و رو به زوال؛ شهری که در آن مسیحیان برای تفریحِ مردم جلوی شیرها افکنده یا زنده زنده سوزانیده می شدند؛ روم، چاه متعفن امپراتوری. ولی هر عصری «بابل» مخصوص خود را دارد، که تجلی طمع و تجمّل و لذاتی است که انسان ها را از خدا دور می کنند، چیزهایی که وعدۀ بسیار می دهند ولی در عمل هیچ نمی دهند. و بابل، این مظهر همۀ فریب ها، محکوم به نابودی است!

فصل ۱۸ توصیف سقوط بابل، منعکس کنندۀ روح و زبان همه نبوت های «سقوط» عهد عتیق است. (اشعیا ۱۳-۱۴، ارمیا ۵۰-۵۱؛ حزقیال ۲۶-۲۸). این اعلام نهایی و جامع سرنوشت هر قدرتی در همۀ اعصار است که از شرارت فربه می شود و با انسان ها به عنوان کالاهای قابل خرید و فروش رفتار می کند (آیۀ ۱۳). قوم خدا وسوسه می شوند که با دنیا سازش نمایند. ولی از آن ها خواسته شده تا موضع سازش ناپذیر خود را حفظ کنند (آیۀ ۴). آن ها حق خود را خواهند یافت. عدالت اجرا خواهد شد.‌ این امر قطعی است، و حتی می توان گفت که هم اکنون واقع شده است.‌ بابل سقوط کرده است.

بود و نیست (۱۷: ۸): گاهی اوقات نیروهای شریر در طول تاریخ بشر با هیاهو فعالیت می کنند؛ و گاهی به زیر زمین می روند اما همیشه باز می گردند.

هفت پادشاه (۱۷: ۱۰)، این ها ممکن است امپراتوران یا امپراتوری ها باشند.

ده پادشاه (۱۷: ۱۲): گاهی به عنوان امپراتوری روم در نظر گرفته می شوند، ولی یوحنا از ائتلافی در آینده سخن می گوید.

۱۹: ۲-۳، : این انتقام جویی صرف خوشحالی از سرنوشت شوم دیگران نیست. قوم خدا زندگی خود را بر حقیقت و عدالت خدا استوار کرده اند. آن ها از مشاهدۀ سقوطِ شرارتِ ستیزه جو و ناتوبه کار شادی می کنند.

۱۱۹: ۶-۱۰، جشن عروسی مسیح و عروسش کلیسا

یوحنا صحنۀ زیبایی را به تصویر می کشد. پیراهن عروسی عروس از همۀ اعمال واقعی مسیحی بافته شده که خودِ خداوند از آن ها لذت می برد.

۱۹: ۱۱- ۲۱، مسیح پیروز

آن دو خدمتگزارِ شیطان و متحدینشان گرفتار و نابود می شوند- در یک جنگ بدون اسلحه یا ستیز؛ قدرت مسیح چنین عظیم است.

یک نام (آیۀ ۱۲): به شرح مربوط به ۲: ۱۷ مراجعه کنید.

برگرفته از کتاب راهنمای کتاب مقدس از انتشارات شورای کلیسایی 222