فصل سیزدهم اصول عیسی در روابط: مشارکت و بخشش را انتخاب کن

فصل سیزدهم اصول عیسی در روابط: مشارکت و بخشش را انتخاب کن

داشتن رابطه با  دیگران امری است پیچیده و تنها شخصی که متخصص ایجاد رابطه های باثبات است کسی نیست جز عیسای مسیح، خداوند ما.

عیسی آفرینندۀ رابطه هاست و او تنها کسی است که می تواند آن را تقویت داده و در جهت صحیح هدایت کند.

چهار نوع محبت یا عشق ورزیدن وجود دارد:

• دوستت دارم چون فلان کار را برام کردی، چون خوشگل هستی، چون باهوش هستی یا چون ثروتمند هستی
• دوستت دارم اگر نیاز مرا برآورده سازی، اگر مشکل ساز نباشی
• دوستت دارم وقتی موفق هستم یا روز خوبی داشته ام یا وقتی احساس خوبی دارم
• محبت مسیحایی. دعوت او از ما این است: «یکدیگر را محبت نمایید همچنان که شما را محبت نمودم.» (یوحنا 15: 12)

مشارکت را انتخاب کن

به منظور محبت از جنس مسیح باید مشارکت با دیگران را انتخاب کنی (اول یوحنا 1: 7).

مشارکت یعنی صرف وقت با دیگران و لذت بردن از این وقت. وقتی تنها هستی ادعای داشتن محبت، خیلی راحت است. عشق حقیقی در بودن با دیگران معنا و مفهوم می یابد.

دنیای مجازی ما، زنجیرۀ ارتباطات ما را از هم گسیخته: در حالی که با تلفن صحبت می کنیم مشغول چک کردن ایمیل خود در موبایل هستیم! با دوستی قدم می زنیم و هر دوی ما در حالی که گوشی در گوشمان هست مشغول شنیدن موسیقی هستیم! به منظور برقراری روابط مستحکم، بایستی از منابع رسانه ای خود خداحافظی کنیم.

بزرگ ترین مانع مشارکت های ما تکنولوژی نیست بلکه طرز فکر ما است. ما مشارکت را به خوبی درک نکرده ایم و به اهمیت آن پی نبرده ایم.

وقتی در کلیسا از مشارکت دم می زنیم، اکثراً مقصود ما سالنی محدود می باشد که بعد از جلسات کلیسایی به آن جا می رویم و با یکدیگر قهوه میل می کنیم!!!

مشارکت حقیقی، امری اجباری نیست و با برنامه ریزی هم نیست بلکه انتخابی است که باید بپذیریم.

کسی را پیدا کن که صادقانه می خواهد مسیح را در زندگی اش پیروی کند و این جرأت را به خود راه بده تا با آن ها در بارۀ شک ها و تردیدها، کشمکش ها و یا اوقات خوشی که تجربه می کنی، صحبت کنی. این یعنی مشارکت!

بخشش را انتخاب کن

عشق ورزیدن به شباهت مسیح یعنی انتخاب کردن بخشش (افسسیان 4: 32). من اغلب از مردم می شنوم که نمی توانم ببخشم. وقتی چنین گفته ای را می شنوم، از آن ها دو سؤال می کنم:

1) معنای بخشیدن چیست؟ بعضی فکر می کنند بخشیدن یعنی فراموش کردن و آن ها خوب می دانند که به هیچ وجه قادر به فراموش کردن نیستند. مفهوم بخشش این نیست که وانمود کنی چیزی را که اتفاق افتاده و نمی توانی فراموش کنی، به فراموشی سپرده ای. اگر بخشیدن این است، هیچ کس نمی تواند به معنای واقعی کلمه ببخشد. بخشش یعنی رها کردن دو چیز: تلخی و میل به انتقام گرفتن.

بخشش این معنی را هم نمی دهد که فوراً به شخص مقابل اعتماد کنی که دیگر آسیبی به تو نمی رساند. بین بخشیدن و اعتماد فاصلۀ زیادی وجود دارد.

اگر نمونۀ مسیح را پیروی می کنم، بایستی فوراً ببخشم. چه آن شخص درخواست آن را از من کرده باشد و چه نکرده باشد!

اما اعتماد مسئله ای کاملاً متفاوت است و نیاز به زمان دارد. اگر کسی از تو مبلغی را دزدیده، از لحظه ای که متوجه آن می شوی، او را ببخش اما برای ایجاد رابطۀ مجدد، نیاز به برقراری و رشد اعتماد بین شما دو نفر هست.

2) وقتی نمی بخشیم، چه کسی تنبیه می شود؟ واقعیت امر این است که تو خودت را تنبیه می کنی و طرف مقابل راست راست راه می رود و به هیچ وجه به فکر ضربه ای که به تو زده نیست. در واقع با ادامه دادن تلخی در خود، به درد گذشته ات اجازه می دهی که بارها و بارها تو را زخمی کند و این جاست که تلخی، همۀ ارتباطات تو را تحت الشعاع خود قرار می دهد. حتی رابطه ات با خدا را!!!

در مرقس 11: 25 عیسی فرمود وقتی می خواهی دعا کنی، اولین کار تو این باشد که دیگران را ببخشی. اگر تصور می کنی که صرف نظر از این که دیگران را نمی بخشی، رابطه ات با خدا همچنان باقی خواهد ماند، سخت در اشتباهی.

مسیح داستانی را در بارۀ شخصی بیان کرد که بیلیاردها تومان بدهکار بود و بخشیده شده بود اما نمی توانست کسی را که چند هزار تومان به او مقروض بود ببخشد (متی 18: 32-35). مسیح با این داستان به ما یادآور شد که با عدم بخشش دیگران، محبت و فیض خدا را به خوبی درک نکرده ایم.

اگر وسوسه می شوی که با بخشش مقاومت کنی، هرگز بر احساسات خود تکیه نکن زیرا با داشتن این کشمکش و ادامه به آن، احساس تقصیر لحظه به لحظه باعث  نابودی تو می شود. به جای چنین انتخابی، به یاد آور که چگونه خدا با فیض و بخشش رایگان خود گناهان تو را فراموش کرده.

یکی از چیزهایی که مرا در بخشیدن دیگران یاری می رساند، این مکاشفه است که مسیح مرا مجاناً و بدون هر گونه توقعی بخشیده است.

اگر این اطمینان را نداری که خدا تو را بخشیده، امروز می تواند نقطۀ آغازی برای تو باشد. برای دریافت بخشش خود به خدا اعتماد کن و نه به خودت.

دو بار در زندگی ام فرصت داشتم تا به عنوان هیئت منصفۀ دادگاه خدمت کنم. هر بار که رأی دادگاه برای صندلی برقی به منظور اعدام خوانده می شد ناخودآگاه چشمان خود را می بستم که به چشمان موکل نیفتد. هر کدام از ما روزانه در دادگاه خصوصی خود می نشینیم و به رأی وجدان خود به اعمال زندگی مان گوش می دهیم. این چیزی است که در فکرمان رخ می دهد. یعنی بعضی از اسراری که هیچ کس دیگر از آن خبر ندارد. چکش قاضی صدا می کند و رأی دادگاه صادر می شود: “مجرم” با چنین حکمی چطور برخورد می کنی؟

یکی از اولین وعده هایی که به من به عنوان مسیحی تازه یاد دادند این آیه بود: «اگر گناهان خود را به او اعتراف کنیم، او که امین و عادل است، گناهان ما را می آمرزد و از هر ناراستی پاکمان می سازد.» (اول یوحنا 1: 9 ترجمۀ معاصر). به من چنین یاد دادند که برای بخشیده شدن به خدا اعتماد کنم و نه به خودم. خدا کارهای خوب زیادی برای ما در نظر دارد که بکنیم. اما این کارهای خوب ما پاسخی به فیض و رحمت اوست. این خیالی واهی است که با کارهای خوب خود می توانیم رضایت خدا را جلب کنیم. پولس رسول چنین نوشت: «به واسطۀ فیض است که نجات یافته اید، از طریق ایمان- و این را نمی توانید به حساب خود بگذارید، چرا که هدیه ای است از جانب خدا. نجات پاداش اعمال نیک ما نیست، و از این رو، هیچ کس نمی تواند به سبب آن به خود ببالد. زیرا ما ساختۀ دست خداییم، و در مسیح عیسی آفریده شده ایم تا کارهای نیک انجام دهیم، کارهایی که خدا از دیرباز تدارک دیده تا در آنها سلوک کنیم.» (افسسیان 2: 8-10 ترجمۀ معاصر). بخشش هدیۀ خدا به ما است. امروز با دریافت این هدیه شروع کن. با چنین دعایی می توانی این هدیه را از خدا دریافت کنی: «پدر، به جای این که برای جلب رضایت تو به خودم تکیه کنم، برای آمرزش خود به تو اعتماد می کنم. نگاه من به تو است که به من یاد بدهی چطور زندگی را که تو مرا برای آن آفریده ای زندگی کنم.» هدیۀ خدا را قبول کن. و سپس با بخشیدن دیگران این هدیه را با آن ها نیز تقسیم کن.

نکتۀ قابل تأمل: تنها راهی که قدرت کافی برای بخشیدن دیگران داشته باشم این است که حقیقت بخشش عیسی را با خوشی به آغوش بکشم.

آیۀ به یاد ماندنی: «اگر به گناهان خود اعتراف کنیم، او امین و عادل است، گناهان ما را می آمرزد و از هر ناراستی پاکمان می سازد.» (اول یوحنا 1: 9)

از  خود بپرس: چطور می توانم  به تجربیات مشارکت خود عمق بیشتری ببخشم؟ چه کسی در زندگی من هست که باید او را ببخشم؟

درس آینده: پذیرش و گذشت و فداکاری را انتخاب کن

نوشتۀ تام هولادِی

ترجمۀ کشیش ورژ باباخانیان