عطایای خدمت رهبری در کلیسا (خدمت رسالت)

عطایای خدمت رهبری در کلیسا (خدمت رسالت)

افسسیان 4: 11 «و او بخشید بعضی رسولان و بعضی انبیا و بعضی مبشران و بعضی شبانان و معلمان را».

بخشندۀ عطایا:

 افسسیان 4: 11 عطایایی را که مسیح به کلیسا داده است فهرست وار نام می برد. این عطایا، توانایی های خدادای و وظایف خادمانی هستند که رهبری روحانی و خدمت به قوم خدا را در کلیسا امکان پذیر می سازند. پولس می گوید که مسیح این عطایای را می بخشد تا: (1) قوم خدا را برای خدمت کردن مجهز و آماده سازد (افسسیان 4: 12) و (2) مطابق ارادۀ خدا، رشد روحانی بدن مسیح (یعنی، کلیسا که تمامی ایمانداران در بدن مسیح و هر فرد ایماندار می باشد) را تضمین کند. (افسسیان 4: 13-16؛ ر.ک. به مقالۀ عطایای روحانی برای ایمانداران).

رسولان– عنوان انگلیسی «اپاسل» به معنی «رسول» به گروه خاصی از رهبران عهد جدید اطلاق می شود. اسم آپوستُلُس از فعل آپُستِلو گرفته شده است که به معنای «فرستادن» کسی به مأموریتی ویژه است. این فرستاده در واقع پیام رسان و نمایندۀ شخصی فرستنده است (اعمال 14: 4). این واژه در کتاب مقدس به طور کلی به افرادی اشاره دارد که توسط عیسی مسیح خوانده شده، مأمور گشته و اقتدار یافته اند تا نمایندگان انجیل او باشند و پیغام اولیۀ او را انتشار داده و کلیسایش را بنیان نهند (م.ک. با افسسیان 2: 20؛ 3: 5). این عنوان دربارۀ عیسی (عبرانیان 3: 1)، دوازده شاگرد او (متی 10: 20)، پولس (رومیان 1: 1؛ دوم قرنتیان 1: 1؛ غلاطیان 1: 1) و برخی افراد دیگر (اعمال 14: 4 و 14؛ رومیان 16: 7؛ غلاطیان 1: 19؛ 2: 8-9؛ اول تسالونیکیان 2: 6-7) به کار رفته است.

معنای اصلی رسالت:

(الف) واژۀ «رسول» در عهد جدید معنای خاص خود را دارد و به کسانی اطلاق می شود که شاهدان را برگزیده است تا پیغام اولیه او را تمیز دهند، منتشر سازند و کمک کنند تا کلیسای او بنا شود. بدین ترتیب، واژۀ «رسولان» به طور کلی به دوازده شاگرد اصلی عیسی (متیاس که جای یهودای اسخریوطی را گرفت، اعمال 1: 21-26) و پولس- که در راه خود به سوی دمشق به طور معجزه آسایی با عیسی ملاقات کرد-اطلاق می شود (اعمال 9: 1-9).

(ب) این دوازده شاگرد از جایگاه ویژه ای برخوردارند و نام ایشان بر دوازده سنگ زیر بنای اورشلیم جدید حکّ شده خواهد بود (مکاشفه 21: 14).

(ج) با این حال در عهد جدید از رسولان دیگری نیز، جدای از این دوازده رسول، نام برده شده است که در کلیسا صاحب اقتدار بودند. از جملۀ ایشان پولس (غلاطیان 1: 1؛ 2: 7-8؛ اول قرنتیان 15: 9) است. برخی معتقدند که اگر چه متیاس توسط سایر شاگردان اصلی یا رسولان انتخاب شد ولی پولس در واقع رسول دوازدهم بود که مسیح خود انتخاب کرد تا جای اسخریوطی را بگیرد. برنابا (اعمال 14: 4 و 14) و یعقوب، برادر ناتنی عیسی (غلاطیان 1: 19؛ 2: 9؛ اول قرنتیان 15: 7) از رسولان مشهور دیگر بودند. روشن نیست که آیا رسالت سیلاس (اول تسالونیکیان 1: 1؛ 2: 1 و 6-7)، اندرونیکوس و اینیاس (رومیان 16: 7) یا رسولان دیگری که از آنان یاد شده است، در این سطح از رسالت بوده است یا نه. رسولان قرن اول تحت رهبری عیسی و شاهدان عینی خدمت مسیح بودند (اعمال 1: 21-22) یا بعد از قیام عیسی، خود با او ملاقات کرده بودند (م.ک. با اول قرنتیان 15: 7-9). بی همتایی برخی از رسولان قرن اول میلادی از این حقیقت سرچشمه می گیرد که ایشان از سوی خدا به کار برده شده بودند تا کلام خدا را بنگارند. اقتدار کتاب های عهد جدید هم پایۀ اقتدار کتاب های عهد عتیق محسوب می شود (دوم پطرس 3: 16) و این نقش خاص «رسولان» اولیه، امروزه دیگر در مورد هیچ شخص دیگری کاربرد ندارد (افسسیان 2: 20). به همین علت، هیچ کس نمی تواند جانشین رسولان اولیه باشد (اول قرنتیان 15: 8).

معنای عمومی واژۀ رسول:

به طور کلی در عهد جدید کسی «رسول» خوانده می شد که به نمایندگی از سوی کلیسا برای رساندن بشارت (یعنی، پیغام مسیح را به سرزمین یا فرهنگی دیگری بردن)، یا انجام مأموریتی خاص اعزام  می شد (ر.ک. به اعمال 14 : 4 و 14؛ رومیان 16: 7؛ دوم قرنتیان 8: 23؛ فیلیپیان 2: 25). آن ها انسان هایی پر از روح بودند که ایمانی قوی و روح دعا داشتند (ر.ک. به اعمال 11: 23-25؛ 13: 2-5 و 46-52؛ 14: 1-7 و 21-23). خدا اغلب پیغام ایشان را با معجزه های ماوراء طبیعی تأیید می کرد. این رهبران زندگی شان را وقف بنای کلیسا ساخته بودند و تمامی فعالیت هایشان بر اساس پیغام راستین و اولیۀ مسیح بود. جان آن ها بارها به خاطر خداوند عیسای مسیح و انتشار پیغام او به خطر افتاده بود (اعمال 11: 21-26؛ 13: 50؛ 14: 19-22؛ 15: 25-26). رسولان از این جنبه برای کلیسا بسیار با ارزش هستند. اگر کلیساها رسولان پر از روح را برای انتشار پیغام مسیح در دنیا اعزام نکنند، رشد روحانی و توسعۀ کلیسای مسیح به تعویق خواهد افتاد. ولی مادامی که کلیسا چنین افرادی را در خود بپرورد و و برای ایجاد کلیساها در داخل و به اطراف دنیا بفرستد، مأموریت خود را به انجام خواهد رسانید و حکم بزرگ مسیح را که رسانیدن پیغامش به دنیاست، با وفاداری اجرا خواهد کرد (متی 28: 18-20).

وظیفۀ یک رسول به طور کلی:

مسئولیت اصلی رسولان عهد جدید این بود که برای بنای کلیساها و خدمت های نامبردۀ بالا به کلیسا پیشگام شوند و اطمینان حاصل نمایند که کلیساها بر اساس تعهدی صادقانه به مسیح و ایمان به پیغام اولیه و راستین او بنا شده اند (م.ک. با یوحنا 21: 15-17؛ اول قرنتیان 12: 28؛ دوم قرنتیان 11: 2-3؛ افسسیان 4: 11-13؛ فیلیپیان 1: 17). این مسئولیت مهم دو امر را در بر می گیرد:

(الف) داشتن اشتیاق میرم و خدادادی برای پاک نگه داشتن کلیسا از طریق دعوت به دوری از گناه. باورهای غیر الهی و رفتارها و شیوه های زندگی دنیا (اول قرنتیان 5: 1-5؛ دوم قرنتیان 6: 14-18؛ یعقوب 2: 14-26؛ اول پطرس 2: 11؛ 4: 1-5؛ اول یوحنا 2: 1 و 15-17؛ 3: 3-10) و

(ب) اشتیاق به اعلام پیغام مسیح و دفاع از آن در برابر یاورهای مخالف، مذهب های جدید و معلمان دروغین (رومیان 16: 17؛ اول قرنتیان 11: 2؛ دوم قرنتیان 11: 3-4 و 14؛ یادداشت غلاطیان 1: 9؛ دوم پطرس 2: 1-3؛ اول یوحنا 4: 1-6؛ دوم یوحنا 1: 7-11؛ یهودا 1: 3-4 و 12-13؛ ر.ک. به مقالۀ ناظران و وظایف ایشان).

مزیت شناخت واژه ها:

(الف) برخی از رسولان قرن اول میلادی وظیفۀ نگاشتن کلام خدا (یعنی، کتاب مقدس که الهام خدا است) را بر عهده داشتند  به همین علت نباید بین ایشان و تمامی رهبران مسیحی دیگری که ایشان را پیروی کردند، به روشنی تمایز قائل شد. بیست و هفت کتاب عهد جدید از همۀ نگارش های دیگر مسیحی مجزا هستند. کتاب های عهد جدید، تحت عنوان کلام الهامی خدا از تمامیت آموزه های مسیحی حفاظت می کنند. کلیسا باید به مطالب اولیۀ رسولان همان گونه که در کتاب مقدس آمده اند، وفادار بماند و از آن ها اطاعت کند. رد کردن مکاشفۀ رسولان که از سوی خدا بدیشان الهام شده است، به معنای رد کردن کلیسای اولیۀ عهد جدید است که کتاب مقدس ساختار آن را ارائه می دهد و رد کردن خود خداوند است (یوحنا 16: 13-15؛ اول قرنتیان 14: 36-38؛ غلاطیان 1: 9-11). ولی کلیساهای محلی (گروه های کوچک ایمانداران در مناطق مختلف) که با ایمان به پیغام اولیۀ مسیح- که در کلامش مکشوف شده است؛ و اطاعت و حفاظت از آن در مقابل آموزه های انحرافی ادامه می دهند (اعمال 20: 28 و دوم تیموتائوس 1: 14)، به روح القدس وفادار می مانند. چنین ایمانی همیشه زندگی، برکت و حضور خدا را در کلیسا جاری نگه می دارد و تضمین می کند (افسسیان 2: 20). تمامی الاهیات و آموزه های (یعنی، تعلیم های بنیادین، اساس ایمان) مسیحیان، زندگی و آداب و رسوم روحانی ایشان باید بر طبق مطالب کلام خدا در کتاب مقدس سنجیده شود.

(ب) در عین حال باید توجه داشت که برخی جنبه های رهبری رسولان عهد جدید در کل تاریخ کلیسا به قوت خود باقی خواهد بود (افسسیان 4: 11-13). برای این که بی همتایی رسولان قرن اول میلادی و اقتدار آن ها را در زمینۀ نگارش کلام خدا نشان دهیم و در عین حال خادمان کلیسای امروز را نیز همچنان به شناخت خدمت های رسولان تشویق کنیم، بهتر است که برای دستۀ دوم از اصلاح رهبری و خدمت های «رسولان» استفاده کنیم، به جای این که شخصی را در این مقطع زمانی با عنوان «رسول» توصیف کنیم. در نتیجه، این امر کسانی را که با سوء استفاده های خطرناک از عنوان رسولان باورهای اشتباه را ترویج می دهند، از این کار باز می دارد. از سوی دیگر به حفظ جایگاه و اهمیت خدمت های رسولان مربوط به خادمان اولیه کمک می کند و

(ج) با توجه به افسسیان 4: 11-13، حرف وصل «تا» (4: 13) نشان می دهد که پنج عطای خدمت رهبری نام برده ( از جمله خدمت رسالت) همچنان در بدن مسیح (یعنی، جماعت پیروان مسیح در جهان) از جایگاه ویژه ای برخوردار است تا بدین ترتیب کلیسا بتواند به بلوغ مسیحی توصیف شده در افسسیان 4: 13 دست یابد.