عطایای خدمت رهبری در کلیسا (انبیاء)

عطایای خدمت رهبری در کلیسا (انبیاء)

افسسیان 4: 11 «و او بخشید بعضی رسولان و بعضی انبیا و بعضی مبشران و بعضی شبانان و معلمان را».

 انبیای عهد جدید، رهبرانی روحانی بودند که از عطای خاص دریافت و بیان مکاشفه مستقیم الهی برخوردار بودند، ایشان پیغام نبوتشان را از روح القدس الهام می یافتند. یکی از وظایف اصلی ایشان رسیدگی به زندگی و پاکی روحانی کلیسا بود. انبیای عهد جدید (یعنی اعلام کنندگان نقشۀ نجات روحانی خدا و رابطه احیا شده او با قومش از طریق زندگی و قربانی عیسی مسیح)، توسط خدا برگزیده می شدند و از روح القدس قدرت یافتند تا پیغامی را از جانب خدا به مردم برسانند (اعمال ۲: ۱۷؛ ۴: ۸؛ ۲۱: ۴).

(۱) انبیای عهد عتیق، نمونۀ خوبی برای نحوۀ انجام خدمت نبوت در کلیسای اولیه بودند‌. وظیفۀ اصلی انبیای عهد عتیق این بود که پیغامی را از جانب خدا و به الهام روح القدس به مردم برسانند تا مردم را تشویق کنند که در عهد (بر اساس احکام و وعده های خدا به ایشان و وفاداری و اطاعت ایشان نسبت به خدا) رابطه شان با خدا، وفادار بمانند. همچنین گاهی ایشان به مدد روح، دربارۀ آینده پبشگویی هایی می کردند (ر.ک. به مقالۀ پیامبران عهد عتیق). مسیح و رسولان اولیه، درست مانند انبیای عهد عتیق عمل می کردند و برای امر نبوت، نمونۀ بسیار خوبی از خود به جا گذاشتند (اعمال ۳: 22-23؛ ۱۳: ۱-۲).

(۲) انبیا بدین ترتیب در کلیسای عهد جدید عمل می کردند:

(الف) آنها مفسران و اعلام کنندگان کلام خدا بودند که با پری روح، کلام خدا را خدمت می کردند. ایشان از طرف خدا خوانده شده بودند تا با کلامش، قوم او را هشدار دهند، به چالش بخوانند، تسلی دهند، تشویق و بنا نمایند (اعمال ۲: ۱۴-۳۶؛ ۳: ۱۲-۲۶؛ اول قرنتیان ۱۲: ۱۰؛ ۱۴: ۳)،

(ب) آن ها وظیفه داشتند که از عطای نبوتشان استفاده کنند (ر.ک. به مقالۀ عطایای روحانی برای ایمانداران).

(ج) گاهی نیز در نقش «رائی» بودند (م.ک. با اول تواریخ ۲۹: ۲۹) و از آینده خبر می دادند (اعمال ۱۱: ۲۸؛ ۲۱: ۱۰-۱۱).

(د) انبیای عهد جدید نیز مانند انبیای عهد عتیق وظیفه داشتند که گناهان مخفی را آشکار سازند، معیار راستین خدا را نمایان سازند، راجع به داوری آینده هشدار دهند و علیه دنیا دوستی، تباهی روحانی و بی تفاوتی در میان قوم خدا اخطار دهند (لوقا ۱: ۱۴-۱۷). انبیا به خاطر عدالت طلبی (یعنی، برای حقیقت و راستی الهی و ایجاد رابطۀ درست بین مردم و خدا) ایستادگی می کنند. گاهی ممکن است با مخالفت عده ای از افراد کلیسا مواجه شدند؛ به ویژه در کلیساهایی که اعضای آن از نظر روحانی بی تفاوت و سرکش هستند.

شخصیت نبی، نگرانی ها، اشتیاق و توانایی های او از این قرارند:

(الف) اشتیاق قلبی برای پاک ساختن کلیسا دارد (یوحنا ۱۷: ۱۵-۱۷؛ اول قرنتیان ۶: ۹-۱۱؛ غلاطیان ۵: ۲۲-۲۵)؛

(ب) نسبت به شرارت و تشخیص دقیق هر آن چه که با خدا مخالفت و ضدیت دارد به شدت حساس است (رومیان ۱۲: ؛ عبرانیان ۱: ۹)؛

(ج) در برابر خطر معلمان دروغین هوشیار است (متی ۷: ۱۵؛ ۲۴: ۱۱ و ۲۴؛ غلاطیان ۱: ۹؛ دوم قرنتیان ۱۱: ۱۲-۱۵)؛

(د) دلبستگی شدید به کلام خدا داشته و به تأیید الهی در هنگام اعلام پیغام او پایبند است لوقا ۴: ۱۷-۱۹؛ اول قرنتیان ۱۵: ۳-۴؛ دوم تیموتائوس ۳: ۱۶)؛

(ه) نگران پیشرفت روحانی ملکوت خدا و تحقق ارادۀ الهی می باشد (متی ۲۱: ۱۱-۱۳؛ اعمال ۲۰: ۲۷-۳۱)؛ و می تواند احساس خدا را درک کند (متی ۲۳: ۳۷؛ لوقا ۱۳: ۳۴؛ یوحنا ۲: ۱۴-۱۷).‌

(۴) هر پیغامی که از سوی نبی می آید، نباید بی درنگ عاری از خطا و از سوی خدا محسوب شود (در صورتی که به طور مشخص در کلام خدا درج نشده باشد). کلیسا و سایر انبیا ابتدا باید پیغام را مورد بررسی قرار دهند و بالاتر از همه این که پیغام باید با کلام خدا، اصول و الگوهای آن همخوانی داشته باشد.‌ بدین ترتیب جماعت کلیسا باید پیغام نبی را بیازماید و اطمینان حاصل کند که از جانب خدا است (اول قرنتیان ۱۴: ۲۹-۳۳؛ اول یوحنا ۴: ۱).

وجود انبیا برای اجرای هدف های خدا در کلیسا از اهمیت زیادی برخوردار است. کلیسایی که انبیای خدا را رد می کند، حساسیت و قدرت تمییز روحانی آن کاهش خواهد یافت و به تدریج به سوی ارزش ها و رفتارهای دنیوی کشیده می شود زیرا از حقیقت کتاب مقدس غافل مانده و کم کم آن ها را رها می کند (اول قرنتیان ۱۴: ۳؛ م.ک‌ با متی ۲۳: ۳۱-۳۸؛ لوقا ۱۱: ۴۹؛ اعمال ۷: ۵۱-۵۲). اگر انبیا اجازه نداشته باشند که با الهام خدا، کلیسا را از امری برحذر دارند، یا به چالش و حفظ انضباط الهی دعوت کنند، بلکه فقط اجازه داشته باشند کلیسا را تشویق کنند؛ یعنی گناه و خطاهایی را که کلیسا نسبت به خدا مرتکب می شود، آشکار نسازند و فقط از کلیسا تمجید کنند (یوحنا ۱۶: ۸-۱۱)، آنگاه کلیسا تبدیل به محلی می شود که دیگر صدای خدا در آن به روشنی شنیده نخواهد شد. در چنین مواردی بیشتر سیاست ها و برنامه های کلیسایی، جایگزین قدرت روح می شود (دوم تیموتائوس ۳: ۱-۹؛ ۴: ۳-۵؛ دوم پطرس ۲: ۱-۳؛ ۱۲-۲۲). با این حال اگر کلیسا و رهبران آن، ندای کلام خدا را از زبان انبیا بشنوند و به دعوت او پاسخ گویند، مردم از گناهشان دست خواهند شست، رابطه شان با مسیح تازه خواهد شد و از خوشی حضور روح لبریز خواهند گشت (اول قرنتیان ۱۴: ۳؛ اول تسالونیکیان ۵: ۱۹-۲۱؛ مکاشفه ۳: ۲۰-۲۲).