طبقه بندی نمادهای نبوتی در بارۀ مسیح

طبقه بندی نمادهای نبوتی در بارۀ مسیح

ما می توانیم حداقل چهار نمونۀ متفاوت که در آن عهد عتیق به طور نبوتی به آمدن مسیح در عهد جدید اشاره می کند، داشته باشیم:

(۱) اغلب متون خاصی از عهد عتیق در عهد جدید نقل قول می شوند. بعضی از متون عهد عتیق به روشنی از مسیح نبوت می کنند زیرا درست همان گونه در عهد جدید نقل قول می شود، برای مثال، متی، اشعیا ۷: ۱۴ را برای اثبات این که عهد عتیق تولد مسیح از باکره را پیشگویی کرده بود، ذکر می کند (اشاره یا نقل قول می کند) (متی ۱: ۲۳) و از میکاه ۵: ۲ برای اثبات این که عیسی قرار بود در بیت لحم متولد شود (متی ۲: ۶). سخن می گوید (نقل قول یا اشاره می کند). مرقس به خوانندگانش یادآوری می کند (مرقس ۱: ۲-۳) که آمدن یوحنای تعمید دهنده به عنوان پیشرو و یا منادی (پیام آوری که پیشاپیش فرستاده می شود تا آمدن دیگری را اعلام نماید) مسیح توسط اشعیا (اشعیا ۴۰: ۳) و ملاکی (ملاکی ۳: ۱) پیشگویی شده بود. زکریا چگونگی ورود عیسی را به اورشلیم در یکشنبۀ نخل پیشگویی کرد (زکریا ۹: ۹؛ م.ک با متی ۲۱: ۱-۵؛ یوحنا ۱۲: ۱۴-۱۵). تجربه داود که در مزامیر ۲۲: ۱۸ توصیف شده است نگاهی است به سربازان پای صلیب که برای لباس عیسی قرعه می انداختند (یوحنا ۱۹: ۲۳-۲۴) و جملۀ او در مزامیر ۱۶: ۸-۱۱ به عنوان پیشگویی واضحی از قیام عیسی تعبیر شده است (اعمال ۲: ۲۵-۳۲؛ ۱۳: ۳۵-۳۷). نویسندۀ رساله به عبرانیان اظهار می دارد که ملکیصدق کاهن (م.ک با پیدایش ۱۴: ۱۸-۲۰؛ مزامیر ۱۱۰: ۴)، نمادی نبوتی برای کاهن اعظم ابدی، یعنی مسیح است. نمونه های بسیار دیگری می توان ذکر کرد (به عبارتی، نقل قول کرد).

(2) نویسندگان عهد جدید اغلب از متون عهد عتیق سخن می گویند یا به آن ها اشاره می کنند. با نگاه به متون عهد جدید که ممکن است در واقع از عهد عتیق نقل قول نمی کنند، اما به اشخاص، وقایع یا اشیایی که در عهد عتیق دربارۀ مسیح نبوت می کنند، اشاره دارند. می توان گفت که دلالت بر ظهور و خدمت مسیح دارند برای مثال در اولین متن نبوتی کتاب مقدس (پیدایش ۳: ۱۵)، خدا وعده می دهد که نسل زن (یعنی، مسیح که از باکره متولد شد) در آخر نسل و کار مار (یعنی  شیطان) را نابود می کند. پولس آنجا که می گوید مسیح از زن زائیده شد تا انساها را نجات دهد زیرا آن ها قادر نبودند طبق شریعت خدا زندگی کنند (غلاطیان ۴: ۴-۵؛ م.ک با رومیان ۱۶: ۲۰) به نظر می رسد این متن را در نظر داشت، یوحنای رسول نیز می گوید که پسر خدا آمد تا «اعمال ابلیس را باطل کند» (اول یوحنا ۳: ۸). اشارۀ یوحنای تعمید دهنده به عیسی مسیح به عنوان برۀ خدا که گناه جهان را برمی دارد (یوحنا ۱: ۲۹ و ۳۶) اشاره می کند به لاویان ۱۶ و اشعیا ۵۳: ۷. اشارۀ پولس به عیسی به عنوان «برۀ پسح ما» (۱قرنتیان ۵: ۷) مکشوف می سازد که کشتن برۀ پسح، قربانی مهم یهودیان، در طی عید پسح، تصویری نبوتی از مرگ مسیح برای ما بود (خروج ۱۲: ۱-۱۴). عیسی خود گفت هنگامی که موسی ماری برنزی ساخت تا لعنت خدا را که بعد از شکایت قوم اسرائیل در بیابان بر آن ها نازل شده بود بردارد (اعداد 21: 4-9)، این عمل پیشگویی ای از مصلوب شدن عیسی جهت برداشتن لعنت گناه بود. همچنین وقتی که یوحنا می گوید که همه چیز به واسطۀ عیسی کلمۀ خدا آفریده شد (یوحنا 1: 1-3)، می توانیم همین حقیقت را در مزامیر ۳۳: ۶ ببینیم که اظهار می دارد: «به واسطۀ کلام خداوند آسمانها ساخته شد (م.ک با عبرانیان ۱: ۳ و ۱۰-۱۲). این موارد، فقط تعدادی از ارجاع های بسیار در عهد جدید به متون عهد عتیق هستند که از مسیح سخن می گویند.

(۳) اشخاص، وقایع یا اشیا، عهد عتیق اغلب بر موضوع رستگاری متمرکز می باشند (یعنی نقشۀ خدا برای نجات مردم از پیامدهای گناه و بازگرداندن آن ها به رابطۀ با خودش). رهایی اسرائیل از بردگی در مصر که در سرتاسر عهد عتیق به عنوان بزرگ ترین رویداد رهایی بخش در عهد عتیق در نظر گرفته می شود، حاکی از مسیح و نجات از گناه است که او در عهد جدید مهیا می سازد (ر.ک به مقالۀ عهد عتیق و عهد جدید). موسی، پسح، عبور از دریای سرخ، منّ (غذایی که خدا به طور معجزه آسا می فرستاد)، آب از صخره، خیمه و اثاثیۀ آن و کاهن اعظم، بعضی از نمادها یا تمثیل های کتاب خروج هستتد که از مسیح و عمل او پیشگویی می کنند.

(۴) بسیاری از داستان ها و رویدادهای عهد عتیق الگوها یا نمونه هایی از چگونگی برخورد خدا با پیروان مسیح در عهد جدید می باشند (یعنی نقشۀ خدا برای نجات روحانی و رابطۀ مجدد با مردم از طریق زندگی و قربانی شدن پسرش عیسی مسیح). اغلب رویدادهای عهد عتیق در واقع توسط عیسی مسیح تحقق می یابند. به مثال های زیر توجه کنید:

(الف) ابراهیم مجبور بود صبورانه نزدیک به ۲۵ سال منتظر شود تا خدا سارا را قادر به داشتن فررندی (اسحاق) نماید. هیچ کدام از نقشه ها و اعمال خود ابراهیم نمی توانست وعدۀ خدا را جلو بیاندازد. این نقشه در عهد جدید، هنگامی که خدا پسر خودش را در وقت کامل خود فرستاد تا منجی جهان باشد، تحقق یافت (غلاطیان ۴: ۴). هیچ یک از اعمال انسان نمی توانست آمادن عیسی را جلو بیاندازد یا مانع آن شود. نجات روحانی ما تنها به موجب ارادۀ خدا (م.ک با یوحنا ۳: ۱۶) رخ می دهد نه به واسطۀ تلاش انسان.

(ب) قبل از آن که خدا بنی اسرائیل را با قدرت فیض آمیز خود از مصر نجات دهد، آن ها مجبور بودند در تنگی برای آزاد شدن از دست دشمنانشان نزد خدا فریاد برآورند (خروج ۲: ۲۳-۲۴؛ ۳: ۷). این نبوتی است از این که ما چگونه نجات روحانی خدا را دریافت می کنیم، قبل از این که بتوانیم به فیض خدا از گناه آزاد شویم، باید به حضور خدا و با فریاد توبه کنیم و از او تقاضا کنیم تا گناهان ما بخشیده و ما را نجات دهد (م.ک با اعمال ۲: ۳۷-۳۸؛ ۱۶: ۲۹-۳۳؛ ۱۷: ۳۰-۳۱). همۀ کسانی که نام خداوند را بخوانند نجات خواهند یافت (رومیان ۱۰: ۱۳).

(ج) هنگامی که نعمان ارامی از خدای اسرائیل خواست که برص او را شفا دهد به او گفته شد که خودش را هفت مرتبه در رود اردن شستشو دهد. اگر چه این درخواست عجیب، در ابتدا او را عصبانی نمود، او باید خود را فروتن نموده و تسلیم دستورات خدا می شد تا شفا یابد (دوم پادشاهان ۵: ۱-۱۴). این رویداد عیسی و عهد جدید را به دو طریق پیشگویی می کند. اول از همه نشان می دهد که فیض نجات بخش خدا، از قوم اسرائیل فراتر می رود (م.ک با لوقا ۴: ۲۷؛ اعمال ۲۲: ۲۱؛ رومیان ۱۵: ۸-۱۲). دوماً، مکشوف می سازد که برای دریافت نجات روحانی و رابطه ای جدید با خدا، باید غرود خود را رها کرده و خودمان را فروتن نموده (م.ک با یعقوب ۴: ۱۰؛ اول پطرس ۵: ۶) و به عیسی ایمان بیاوریم تا ما را از گناه و ناپاکی روحانی پاک نماید (م.ک با اعمال ۲۲: ۱۶؛ اول قرنتیان ۶: ۱۱؛ تیطس ۳: ۵؛ اول یوحنا ۱: ۷ و ۹؛ مکاشفه ۱: ۵).

به طور خلاصه عهد عتیق خیلی فراتر از این که فقط به ما دربارۀ قوم خدا در گذشته به عنوان الگویی برای ما، سخن بگوید، عمل می کند. (م.ک با اول قرنتیان ۱۰: ۱-۱۳؛ عبرانیان ۱۱؛ یعقوب ۵: ۱۶-۱۸). دربارۀ وعده ها، اشخاص، رویدادها و اشیا از قبیل خیمۀ اجتماع و اثاثیۀ آن با هدف و به تفصیل توسط خدا به عنوان پیش بینی امور آینده طراحی و برنامه ریزی شده بودند. اموری که نهایتاً از طریق مسیح تحقق می یافت. تمام این تصاویر عهد عتیق از مسیح به گونه ای مکشوف شده اند که در هر دو عهد عتیق و جدید معنی و مفهوم روحانی عمیقی برای قوم خدا داشته باشند (یعنی قبل و بعد از مسیح)، (ر.ک به مقالۀ عهد عتیق و عهد جدید).