صلاحیت های اخلاقی برای رهبران در کلیسا

صلاحیت های اخلاقی برای رهبران در کلیسا

اول تیموتائوس 3: 1-2 «این سخن امین است که اگر کسی منصب اسقفی را بخواهد، کار نیکو می طلبد. پس اسقف باید بی ملامت و صاحب یک زن و هوشیار و خردمند و صاحب نظام و مهمان نواز و راغب به تعلیم باشد».

اگر کسی خواهان خدمت «اسقفی» (یونانی اپیسُکُپس، یعنی ناظر؛ شبان) باشد، در واقع می خواهد مسئولیت بزرگی را بر عهده گیرد (اول تیموتائوس 3: 1). با این حال خدمت چنین افرادی باید از سوی کلام خدا (اول تیموتائوس 3: 1-10؛ 4: 12) و کلیسا (اول تیموتائوس 3: 10) نیز تأیید شود، زیرا خدا ویژگی های خاصی را برای رهبران کلیسا تعیین کرده است. اگر کسی می گوید که خدا او را به خدمت شبانی خوانده است (یعنی، احساس می کند که خدا او را هدایت کرده و قوت داده است تا در این زمینه کار کند)، اعضای کلیسا باید مطابق اصول یاد شده در اول تیموتائوس 3: 1-13؛ 4: 12؛ تیتوس 1: 5-9 او را بسنجند (ر.ک. به مقالۀ عطایای خدمت رهبری در کلیسا). کلیسا هرگز نباید کسی را تنها بر اساس تمایل شخص، میزان تحصیلات یا توانایی هایش تأیید و بر امر خدمت بگمارد. کلیسای امروز نیز باید مانند کلیسای اولیه برای تأیید افراد جهت خدمت شبانی از رهنمودهای کلام خدا و هدایت روح القدس پیروی کند. این رهنمودها بسیار روشن و محکم هستند و در مورد همۀ افراد و در هر موقعیت زمانی و مکانی، قابل اجرا می باشند و باید به خاطر شهرت نیکوی نام خدا، ملکوت او و اعتبار خدمت شبانی، مورد توجه قرار گیرند.

(1) اصولی که باید در مورد شبانان (توجه داشته باشید که واژه های «مشایخ»، «اسقفان» و «شبانان» (یعنی کشیشان) در اعمال 20: 17 و 28 بارها به جای یکدیگر استفاده شده است) رعایت شود، در اصل مربوط به امور اخلاقی و روحانی است. ویژگی های تأیید شدۀ افرادی که خواهان جایگاه رهبری در کلیسا هستند، مهم تر از موقعیت شخصی، عطایای موعظه و سخنوری، توانایی های اداری و میزان تحصیلات آن ها است. آن ها باید با رفتارشان، حکمت الهی، قدرت انتخاب درست و تقدس شان (یعنی پاکی اخلاق، امانت داری، کمال روحانی، تعهد به خدا و دوری از شرارت) را نشان دهند. وضعیت و پیشینیۀ روحانی کسی که می خواهد به خدمت شبانی بپردازد، باید «اول آزموده شود» (م.ک. با اول تیموتائوس 3: 10). او بی تردید باید پیرو مسیح باشد، محبتش به عیسی با تداوم و تعهد همراه و به اصول اخلاقی و رفتاری درست پایبند باشد. کسی که چنین ویژگی هایی داشته باشد، در زمینۀ وفاداری، راست گویی، صداقت و پاکی نمونه خواهد بود. رهبر روحانی باید بازتاب کنندۀ شخصیت مسیحی باشد و مطابق اصولی زندگی کند که عیسی در متی 25: 21 آموزش می دهد. او باید «بر چیزهای اندک امین» باشد تا «بر چیزهای بسیار» گماشته شود.

(2) به علاوه، رهبران مسیحی باید «مؤمنان را نمونه باشند» (اول تیموتائوس 4: 12؛ م.ک. با اول پطرس 5: 3). نمونۀ ایمان ورفتاری که اعضای کلیسا بتوانند از آن پیروی کنند:

(الف) زندگی شبانان و رهبران کلیسا باید بهترین الگو از شخصیتی مسیح گونه و پایدار باشد؛ در وفاداری و پاکی و به هنگام رویارویی با وسوسه و هچنین عشق و وفاداری به مسیح و کلامش نمونه باشند (اول تیموتائوس 4: 12).

(ب) قوم خدا باید اخلاق مسیحی (یعنی معیارهای رفتار درست) و شخصیت درست روحانی را نه تنها از کلام خدا بلکه از شبانان نیز یاد بگیرند زیرا شبانان باید مطابق اصول کلام زندگی کنند. شیوۀ زندگی روزمرۀ شبانان باید الگوی معیارهای ایمان و رفتار روحانی باشد. باید تعهد شبانان به مسیح برای قوم خدا الگو و نمونه ای قابل پیروی باشد (م.ک. با اول قرنتیان 11: 1؛ فیلپیان 3: 17؛ اول تسالونیکیان 1: 6؛ دوم تسالونیکیان 3: 7 و 9؛ دوم تیموتائوس 1: 13).

(3) در میان مهم ترین جنبه های زندگی مسیحی، خدمت، فروتنی، مسئولیت پذیری در امور خانه، ازدواج و روابط خانوادگی از اهمیت بالایی برخوردار است (اول تیموتائوس 3: 2 و 4-5؛ تیتوس 1: 6). از این رو، رهبر کلیسا باید برای قوم خدا، به ویژه همسر و فرزندانش نمونه باشد. به علاوه اگر شبانی در این قسمت بلغزد، «چگونه کلیسای خدا را نگهبانی نماید؟» (اول تیموتائوس 3: 5). او باید «صاحب یک زن» (اول تیموتائوس 3: 2) باشد، ترجمۀ دقیق واژۀ یونانی (میاس گونایکُس) «مرد یک زنه» است و تنها به داشتن یک زن و وفاداری مرد نسبت به او تأکید دارد. مؤنث این عبارت یعنی «یک شوهر کرده باشد»، نیز در یونانی وجود دارد که در آموزه های پولس در مورد بیوه زنان بکار رفته است (ر.ک. به اول تیموتائوس 5: 9). باید یادآور شد که واژۀ مترادف این عبارت در لاتین (یونیوِرا) درآفریقای شمالی و ایتالیا روی سنگ قبرهای بسیاری نوشته می شده است، و حاکی از این است که وفاداری به همسر تا پایان زندگی حتی در میان بت پرستان روم باستان نیز یک برتری محسوب می شد.

(4) کسانی که در کلیسا گناه بزرگی مرتکب شده یا دچار خطای اخلاقی می شوند، هرگز نمی توانند به خدمت کشیشی، شماسی (یعنی، خادمان کمکی کلیسا که از هئیت رهبران برگزیده می شوند) با مسئولیت های مهم در زمینۀ رهبری کلیسا گمارده شوند. اگر چه فیض خدا برای بخشش هر گناهی کافی است ولی ایشان نباید به خدمت خود در زمینۀ شبانی و شماسی ادامه دهند، مگر این که به طور کامل اصلاح شده باشند که نمونه ای از پشتکار و پایداری در محبت، پاکی و تعلیم صحیح قرار می دهد (اول تیموتائوس 4: 11-16؛ تیطس 1:9). خدا در عهد عتیق به روشنی اعلام کرده است که رهبران قوم خدا باید بالاترین ارزش های روحانی و اخلاقی را نگاه دارند. اگر نه رهبران دیگری جایگزین آن ها خواهند شد (ر.ک. به پیدایش 49: 4؛ لاویان 10: 2 و 21: 7 و 17؛ اعداد 20: 12؛ اول سموئیل 2: 23؛ 23: 14 و 29: 23).

(5) اصلی که در اول تیموتائوس 3: 2 و 7 می گوید، اسقف باید «بی ملامت» و «هم نیک نام» باشد، یعنی خادمی که در وفاداری به خدا و کلامش می لغزد و به همسر و خانواده اش خیانت می کند، باید از مسئولیت رهبری و شبانی برکنار شود. این بخش، سؤالی در ذهن خواننده ایجاد می کند که اگر رهبری که «افتاده» است با توبه آمرزیده شود و او از خطای خود به کلی پاک و اصلاح گردد، آیا می تواند به جایگاه رهبری باز گردد. به یقین این موضوع مطرح خواهد بود که آیا می توان آن شخص را طبق ارزش های ویژۀ خدا برای شبانی «بی ملامت» در نظر گرفت. حتی اگر شبان گناهکار، به راستی توبه کند و از سوی خدا آمرزیده شود، با این حال، غیر قابل انکار است که در اذهان مردم، نمونۀ بدی از خود به جا گذاشته است و با بی وفایی، اصول الهی را در گذشته پایمال نموده است.

(6) بی تردید خدا تمامی گناهانی را که در اول تیموتائوس 3: 1-13 یا هر جای دیگر کلام، ذکر شده اند؛در صورت اندوه روحانی حقیقی و توبه (یعنی اعتراف به گناه، دست کشیدن از سرکشی در برابر خدا، تسلیم شدن به مسیح و پیروی از ارادۀ او) می آمرزد. یعنی برای هر گناهکاری این امکان وجود دارد که رابطه اش با خدا و کلیسا دوباره بازیافت و اصلاح شود. تمامی این اصول باید با دقت و صداقت برای گناهکاران مد نظر قرار گیرد.

(7) پس خدا برای خدمت و رهبری در مکاشۀ عهد جدید، قوانینی برقرار کرده است که کلیساهای امروزی نباید آن را نادیده بگیرند. کلیسا باید از رهبرانش انتظار داشته باشد که در کمال وفاداری، از شرارت دوری جویند، در خداترسی زیست کنند و به خدا و کلامش وفادار باشند. رهبران کلیسا مادامی که «در کلام و سیرت و محبت و ایمان و عصمت نمونه باشند»، باید از طرف اعضا حمایت شوند؛ اعضا باید از صمیم قلب برایشان دعا کنند، آنان را تشویق نمایند و دلگرمی دهند (اول تیموتائوس 4: 12).