شیطان، منشاء، اعمال و عاقبت او

شیطان، منشاء، اعمال و عاقبت او

شیطان (عبری، به معنای «اتهام زننده» یا «مخالف»یا «دشمن») در اصل فرشته ای مقرب بوده است که در کمال و نیکویی آفریده شده بود. شیطان وظیفه داشت که درست در اطراف تخت خدا خدمت کند. ولی قبل از آفرینش دنیا، شیطان از غرور لبریز شد و علیه خدا طغیان نمود. در نتیجه او اولین دشمن خدا گشت و با بزرگ ترین آفریدۀ خدا، انسان، بنای مخالفت نهاد (حزقیال 28: 12-15). پس ما باید در نظر داشته باشیم که شیطان با خدا برابر نیست؛ او نیز یکی از آفریده های اوست و در مقایسه با خدا محدودۀ قدرتش در سطح پایین تری قرار دارد:

(1) شیطان در طی شورشی که علیه خدا آغاز نمود، عدۀ زیادی از فرشتگان گمراه، بعد از «سقوطشان» از آسمان دیوها یا ارواح شریر نامیده شدند (ر.ک. به مقالۀ اقتدار بر شیطان و ارواح شریر). شیطان و بسیاری از این فرشتگان درجه پایین، به زمین و جو (اتمسفر) اطراف آن (هوا) تبعید شدند و اکنون در این محدودۀ مکانی، فعالیت می کنند، زیرا خدا به آن ها این اجازه را داده است. تأثیر و کنترلی که شیطان و این ارواح شریر بر دنیا دارند، هر روز همۀ مردم را با دو انتخاب رو به رو می کند؛ که خدا را پیروی کنند یا شرارت را.

(2) شیطان که همچنین «مار» نیز خوانده شده است، باعث «سقوط» بشریت شد  و اولین انسان ها را تحت تأثیر خود قرار داد تا به محبت خدا شک کنند و از فرمان های او سرپیچی کنند و باعث پدید آمدن گناه و فرود آمدن لعنت آن بر تمامی بشریت شد (پیدایش 13: 1-6؛ اول یوحنا 5: 19).

(3) پادشاهی شیطان (متی 12: 26) فرمانروایی نظام مندی است که بر امور ذیل ریاست دارد:

(الف) «قدرت هوا» (افسسیان 2: 2، ممکن است بدین معنا باشد که حوزۀ فعالیت شیطان محدود به زمین نیست).

(ب) فرشتگان سقوط کرده (یعنی، آنانی که از شیطان پیروی کردند و علیه خدا طغیان نمودند، متی 25: 41؛ مکاشفه 12: 7).

(ج) انسان هایی که آمرزش مسیح را نپذیرفته اند و زندگی شان را به او نسپرده اند (یوحنا 12: 31؛ افسسیان 2: 2) و

(د) نظام فعلی دنیا (لوقا 4: 5-6؛ دوم قرنتیان 4: 4؛ اول یوحنا 5: 19). شیطان حاضر مطلق (یعنی، در آن واحد بتواند در همه جا حضور داشته باشد)، قادر مطلق (قادر به انجام هر کاری) یا عالم مطلق (دانای کل) نیست. بنابراین او بیشتر فعالیت هایش را از طریق ارواح شریر انجام می دهد (متی 8: 28؛ مکاشفه 16: 13-14؛ ایوب 1: 12).

(4) عیسی به زمین آمد تا اعمال شیطان را از میان بردارد (اول یوحنا 3: 8)، تا پادشاهی خدا را اعلام کند (یعنی، شواهدی دال بر قدرت، اختیار، اهداف و طریق زندگی الهی ارائه دهد) و ما را از سلطۀ شیطان آزاد سازد (متی 12: 28؛ لوقا 4: 18؛ 13: 16؛ اعمال 26: 18). مسیح با مرگ و قیام خود، جریمۀ گناه را پرداخت و بر قدرت آن غلبه یافت. این پیروزی، آغازی است بر واقعیت شکست شیطان که در پایان زمان به نقطۀ اوج خود خواهد رسید (ر.ک. به مکاشفه 20: 7-10) و پیروزی کامل خدا را بر شیطان تضمین خواهد کرد (عبرانیان 2: 14).

(5) در پایان این عصر (یعنی، به دنبال دورۀ مصیبت عظیم و در طول دوره ای که خدا داوری های روزهای آخر را بر زمین جاری می سازد؛ ر.ک. به مکاشفه 6-19)، عیسی با لشکری از آسمان بازخواهد گشت تا ضدمسیح را شکست دهد و شیطان را در هاویه (ابیس، که به معنی «گودالی بی پایان» است)، به مدت هزار سال در بند نگاه دارد (مکاشفه 20: 1-3). بعد از آن، شیطان برای مدت کوتاهی آزاد می شود و تلاش می کند که خدا را شکست دهد، شیطان در طی این جریان، در پایان شکست می خورد و تا به ابد به دریاچۀ آتش افکنده می شود (مکاشفه 20: 7-10).

(6) شیطان در حال حاضر با خدا و قوم او می جنگد (ایوب 1-2؛ افسسیان 6: 11-18)، تلاش می کند آن ها را از وفاداری به مسیح منحرف و تحت نفوذ نظام دنیای کنونی در آورد (م.ک. با دوم قرنتیان 11: 3؛ اول تیموتائوس 5: 15؛ اول یوحنا 5: 16)، پیروان مسیح، همواره باید در دعا از خدا یاری بخواهند تا بتوانند فریب ها و وسوسه های شیطان را تشخیص دهند و از آن دوری جویند (متی 6: 13). همچنین آن ها باید از نظر روحانی بیدار باشند، بر قوت و منابع خدا تکیه کنند تا بتوانند بر مکرهای شیطان چیره شوند و در ایمانی محکم زیست نمایند (افسسیان 6: 10-18؛ اول پطرس 5: 8-9؛ ر.ک. به جدول ملکوت خدا در مقابل پادشاهی شیطان).