شفاعت ایمانداران مسیحی

شفاعت ایمانداران مسیحی

کتاب مقدس اغلب به دعاهای شفاعت ایمانداران اشاره کرده و نمونه های برجسته و پر قدرتی از این دعاها را ثبت کرده است.

در عهد عتیق رهبران قوم خدا، مثل پادشاهان (۱تواریخ ۲۱: ۱۷؛ ۲تواریخ ۶: ۱۴-۴۲)، انبیا (۱پادشاهان ۱۸: ۴۱-۴۵؛ دانیال ۹) و کاهنین (عزرا۹: ۵-۱۵؛ یوئیل ۱: ۱۳؛ ۲: ۱۷-۱۸) با دعاهای شفاعتی برای قوم، طریق آنان را هدایت می کردند. نمونه های عالی شفاعت در عهد عتیق شامل دعای ابراهیم برای اسماعیل (پیدایش ۱۷: ۱۸)، برای سدوم و غموره (پیدایش ۱۸: ۲۳-۳۲)، دعای داود برای پسرش (۲سموئیل ۱۲: ۱۶؛ ۱تواریخ۲۹: ۱۹) و ایوب برای فرزندانش (ایوب ۱: ۵) می باشد. در زندگی موسی نمونه عالی از قدرت دعای شفاعتی رادر عهد عتیق می بینیم. او در چندین مورد با اینکه خدا اراده اش را آشکار ساخته و روند اعمالش را با موسی در میان گذاشته بود شدیداً در دعا از خدا خواست که اراده اش را تغییر دهد. برای مثال بعد از اینکه قوم یهود بر علیه خداوند یاغی شده و از ورود به کنعان سرپیچی کردند، خدا به موسی گفت که آنان را نابود خواهد ساخت و قوم بزرگی برای موسی به وجود خواهد آورد (اعداد ۱۴: ۱-۱۲). موسی این موضوع را در دعا به حضور خداوند آورد و برای آنان شفاعت کرد (اعداد ۱۴: ۱۳-۱۹). خدا در پایان دعایش به او چنین گفت: “بر حسب کلام تو آمرزیدم” (اعداد ۱۴: ۲۰؛ خروج ۳۲: ۱۱-۱۴؛ اعداد ۱۱: ۲؛ ۱۲: ۱۳؛ ۲۱: ۷؛ ۲۷: ۵ و به موضوع دعای موثر رجوع کنید)، از سایر شفیعان پر قدرت عهد عتیق می توان از ایلیا (۱پادشاهان ۱۸: ۲۱-۴۶؛ یعقوب ۵: ۱۶-۱۸)، دانیال (۹: ۲-۲۳) و نحمیا (۱: ۳-۱۱) نام برد.

۲) عهد جدید شامل نمونه های بیشتری از دعاهای شفاعتی  است. در اناجیل شفاعت والدین و یا اشخاص مختلف برای عزیزان خود، نزد عیسی ذکر شده است. پدر و مادرانی که از عیسی می خواستند تا فرزندان بیمارشان را شفا می بخشد (مرقس ۵: ۲۲-۴۳؛ یوحنا ۴: ۴۷-۵۳)، گروهی از مادرانی که می خواستند عیسی فرزندشان را برکت دهد (مرقس ۱۰: ۱۳)، مردی که از عیسی خواست تا غلام او را شفا بخشد (متی ۸: ۶-۱۳) و مادر یعقوب و یوحنا که در حق فرزندانش در نزد عیسی شفاعت می کرد (متی ۲۰: ۲۰-۲۱).

۳) کلیسای اولیه برای اشخاص مختلفی شفاعت می کرد. برای مثال ایمانداران کلیسای اورشلیم به گرد هم آمده تا برای آزادی پطرس از زندان دعا کنند (اعمال ۱۲: ۵، ۱۲). کلیسای انطاکیه برای موفقیت خدمت برنابا و پولس (اعمال ۱۳: ۳) دعا کردند. یعقوب به طور خاص از مشایخ می خواهد تا برای بیماران دعا کنند (یعقوب ۵: ۱۴) و از همه مسیحیان تا “برای یکدیگر دعا کنند” (یعقوب ۵: ۱۶؛ عبرانیان ۱۳: ۱۸-۱۹). پولس یک قدم جلوتر می رود و می خواهد تا برای جمیع مردم دعا شود (۱تیموتائوس ۲: ۱-۳).

۴) پولس رسول مستحق توجه خاصی است. در بسیاری از نامه هایش او دعاهایش را برای کلیساها و یا افراد مختلف بازگو می کند (رومیان ۱: ۹-۱۰؛ ۲قرنتیان ۱۳: ۷؛ فیلیپیان ۱: ۴-۱۱؛ کولسیان ۱: ۳، ۹-۱۲؛ 1تسالونیکیان ۱: ۲-۳؛ ۲تسالونیکیان ۱: ۱۱-۱۲؛ ۲تیموتائوس ۱:۳؛ فیلمون ۴: ۶). او معمولاً دعاهایش را ثبت می کرد (افسسیان ۱: ۱۵-۱۹؛ ۳: ۱۴-۱۹؛ ۱تسالونیکیان ۳: ۱۱-۱۳). از طرف دیگر پولس بارها از کلیسا می خواهد تا برای او دعا کنند. او می دانست که فقط با دعاهای آنها است که خدمت او بیشترین اثر را خواهد داشت (رومیان ۱۵: ۳۰-۳۲؛ ۲قرنتیان ۱: ۱۱؛ افسسیان ۶: ۱۸-۲۰؛ فیلیپیان ۱: ۱۹؛ کولسیان ۴: ۳-۴؛ ۱تسالونیکیان ۵: ۲۵؛ ۲تسالونیکیان ۳: ۱-۲).

برگرفته از کتاب دائرةالمعارف کتاب مقدس