روح القدس و احیاء: بازتاب احیاء و فساد رهبری

روح القدس و احیاء: بازتاب احیاء و فساد رهبری

بازتاب احیاء (یوسف: پیدایش 37-46)

کار احیاء خدا به وضوح در زندگی یوسف دیده می شود. یوسف، ترک شده، به دروغ متهم و فراموش شده بود. اما بالآخره مورد لطف خدا قرار گرفت و به حکومتی که خدا برای او مقرر کرده بود، بازگشت.

1) ترک شده. هنگامی که یوسف به برادرانش گفت که خدا او را دعوت کرده است تا بر آنها حکومت کند، آنها با حسادت بیرحمانه ای عکس العمل نشان دادند و او را برای بندگی در مصر فروختند.

2) به دروغ متهم شده. خدا یوسف را حتی در هنگام بندگی موافق گردانید. بنابراین اربابش مسئولیت دارایی خود را به او سپرد. اما بعد همسر اربابش به دروغ یوسف را متهم به تجاوز به خود کرد و او به زندان افکنده شد.

3) فراموش شده. در زندان، یوسف خوابهای ساقی و نانوای فرعون را تعبیر کرد. هنگامی که ساقی شنید آزاد خواهد شد، خوشحال گردید و یوسف از او درخواست کرد تا حضور فرعون از او به خوبی یاد کند. اما وقتی که ساقی از زندان ازاد گردید و همه چیز بر وفق مراد بود، یوسف را از یاد برد.

4) مورد لطف. بهر حال خدا او را فراموش نکرد. دو سال بعد فرعون خوابی دید. ساقی، یوسف را به خاطر آورد و در مورد او با فرعون صحبت کرد. یوسف خواب را تفسیر کرد و به فرعون در مورد هفت سال قحطی هشدار داد. فرعون به دلیل قدردانی از این هشدار، یوسف را بر کنترل تمام دارایی مصر گمارد. نه تنها یوسف با این کار احیاء گردید، بلکه هنگامی که، خشکسالی به وقوع پیوست او در موقعیتی بود که قومش را نجات دهد.

تلاش بیهودۀ انسان در خود احیایی (ارمیا 8-10؛ مراثی ارمیا 2)

خدا وعده داد برای تضمین نجات نهایی قوم خود نبی ای مانند موسی بفرستد. این مطلب ضروری بود، زیرا آنها نخواسته بودند که خودشان صدای خدا را بشنوند و اصرار می کردند که خدا فقط مستقیماً با موسی صحبت کند (تثنیه 18: 15 و 16). ترس ایشان از شنیدن صدای خدا، آنها را زیر شریعت قرار داد، که در آن انسان به سختی می کوشید تا تأیید الهی را کسب کرده و حفظ کند. اما خدا با علم بر محدودیتهای شریعت، نظام قربانی حیوانات را در شریعت موسی بنیان نهاد تا برای گناهان آنها کفاره ای باشد. همچنین شریعت را مانند معلم مدرسه ای قرار داد تا به نجات نهایی از طریق خون ریخته شده عیسی یعنی آخرین قربانی، دلالت کند (عبرانیان 10: 10)

شکست تلاشهای انسانی به بهترین شکل در کتاب ارمیا بابهای 8 الی 10 و مراثی ارمیا باب 2، در خرابی اورشلیم و پراکنده شدن قوم دیده می شود. این بابها یک تصویر غم انگیز از سر سختی انسان، سرکشی، بی بندوباری اخلاقی، بت پرستی و فساد عمومی که تمام قوم یهود را گرفتار کرده بود، نمایش می دهد. آنها خدا را مجبور کرده بودند که چنان مقرارت سختی برایشان در نظر بگیرد که خود او برای آنها شبیه یک دشمن شده بود (مراثی ارمیا 2: 5).

ارمیا 9: 3 مصیبت آنها را که در مورد بسیاری از کلیساهای امروزی نیز صدق می کند، خلاصه می نماید: «و آنها مرا نمی شناسند». آنها علیرغم تلاشهای فراوان ارتباط شخصی با خداوند نداشتند.

فساد رهبری (حزقیال 34: 1-10)

با انتخاب شدن صدای انسان به جای صدای خدا، مردم به زودی دروغهایی را شنیدند (ارمیا 9: 3). حزقیال 34: 1-10 شرارت و فسادی را که رهبران در آن غرق شده بودند، نشان می دهد. آنها از مقامها و خدماتشان فقط برای آنچه که می توانستند برای خود بدست آورند، استفاده می کردند نه برای خدمت کردن به قوم. آنها نه گله، بلکه بیشتر خودشان را غذا می دادند. خدا در عین غضبش، خود در مقابل این شبانان شریر قرار داد، قسم خورد که گوسفندان را از آنها گرفته و به این استثمار ظالمانه خاتمه دهد.

تنبیه شبان در وعدۀ احیایی که خدا با این جملات سرزنش کننده بیان می کند، دیده می شود: «زیرا خداوند یهوه چنین می گوید هان من خودم گوسفندان خویش را طلبیده آنها را تفقد خواهم نمود. چنان که شبان حینی که در میان گوسفندان پراکندۀ خود است گلۀ خویش را تفقد می نماید همچنان من گوسفندان  خویش را تفقد نموده…» (حزقیال 11-12). خدا، پس از آن و اکنون از قومش می خواهد که مستقیماً با او رابطه برقرار کنند، از او بشنوند، به او جوابگو باشند و ازحیات وافر او زندگی بیایند. او هرگز از عهدش مبنی بر احیای ارتباط محبت آمیزی که در باغ عدن از بین رفت، بازگشت نکرده است.

برگرفته از کتاب دائرةالمعارف کتاب مقدس