در موقعیت مفیبوشت هستید یا یهویاکین؟

این دو داستان به نظر بسیار به هم شباهت دارند. هر دو مورد لطف پادشاه زمان خود قرار می گیرند و هر دو سر سفره پادشاه می نشینند و هر دو نصیبی از قصر پادشاه می یابند. ولی تفاوتی در این دو نیز هست!

مفیبوشت نشانه فیض خدا

مفیبوشت از دو پا لنگ بود و ضعیف و ناتوان. در آن زمان چنین شخصی می بایست در وضعیت خیلی فقیر و ناچیزی زندگی می کرد. بیمه اجتماعی وجود نداشت و اگر کسی نمی توانست کار کند می بایست خانه نشین و فقیر می شد و منتظر کمک این و آن می شد. او خود را سگ مرده می داند و نالایق تا چیزی دریافت کند. او فراموش کرده که از نوادگان قصر سلطنتی است و در وضعیت بسیار سقوط کرده قرار دارد.

مفیبوشت مرا به یاد وضعیت سقوط کرده انسان می اندازد. انسان در قصر سلطنتی خدا از همه برکات سهم داشت ولی بخاطر سقوط در لودبار (لو به معنی نه و منفی کننده کلمه و دبار به معنی مرتع- بدون مرتع) زندگی می کرد. او نه فقط ناقص بود بلکه در جایی خشک و بی علف نیز زندگی می کرد. چندین برابر مصیبت!

اما روزی رسید که پادشاه خواست به ما لطف کند و او ما را نزد خود خواند و ما اعتراف به گناهان خود کردیم همانطور که مفیبوشت اعتراف کرد که سگ مرده ای است!

پادشاه به ما را در ثروتش سهیم کرد، بر سفره اش نشانید، لنگی پای ما را با نشاندن ما در سفره اش پوشانید و ضمانت کرد تا آخر عمرمان در برکات او سهیم باشیم فقط به خاطر اینکه پدر ما یوناتان بوده است یعنی دوست پادشاه. ما فقط بخاطر عیسی مسیح و کار جانشینانه او این جا و مقام را یافته ایم. نه به خاطر شایستگی خود و نه بخاطر استعدادها یا توانایی های خود بلکه محض فیض و رحمت او.

شخص دیگری را نیز می بینیم: یهویاکین!

در خانه پادشاه 37 سال اسیر بوده است و با خفت و خواری کسی که پادشاه بوده، الآن از پادشاهی دیگر روزی می گیرد. گاهی اوقات کسانی که به مسیح ایمان آورده اند به شایستگی مقام و خواندگی خود رفتار نمی کنند و به لنگه کفش در بیابان قانع هستند. در اینجا نمی خوانیم که یهویاکین از اعمالی که کرده بود پشیمان بود یا توبه کرده بود ولی باز خدا به او رحم کرد و فیض او شامل حال او شد.

وضعیت یهویاکین در کاخ اویل مردوک پادشاه بابل چند چیز را نشان می دهد:

• یهویاکین گناهان زیادی انجام داد و به این خاطر، خود و قوم خود را به اسارت کشانید.
• یهویاکین از گناهان خود پشیمان نبود و توبه نکرده بود.
•  اما پادشاه او را مورد لطف قرار داد. او تا آخر عمر توبه نکرد و تا آخر عمر مورد لطف پادشاه بود.
• او به آنچه داشت قانع بود و به وضعیت روحانی خود توجهی نداشت.
• او در اراده خدا زندگی نمی کرد ولی فیض خدا شامل حال او بود.
• فرق یهویاکین و مفیبوشت در این بود که مفیبوشت فروتن بود اما یهویاکین، خیر.
• همیشه موفقیت و کامیابی و ثروت نشانه تائید خدا نیست بلکه فقط فیض خداست که شامل حال ما شده است.

بسیاری از افرادی که در هلند یا کشورهای اروپایی و آمریکا و استرالیا و کانادا و کشورهای مرفه زندگی می کنند فکر می کنند که هر طور می خواهند زندگی خواهند کرد و اینکه مرفه هستند نشانه تائید خدا است. زندگی یهویاکین نشان می دهد که چنین نیست. او هیچوقت مورد تائید خدا قرار نگرفت.

امروز بیایید مانند مفیبوشت خود را فروتن سازیم و به رفاه و زندگی آرام خود قانع نباشیم و اجازه دهیم به فراخور مقامی که خوانده شده ایم، رفتار نیز بکنیم.

نوشته کشیش ورژ باباخانیان