خلاصۀ کتاب چالش ۴۰ روزۀ دعا: بذری بکار (روز دوازدهم)

خلاصۀ کتاب چالش ۴۰ روزۀ دعا: بذری بکار (روز دوازدهم)

متی 17: 20

شخصی به نام William Jennings Bryan که در سال 1925 تحقیقاتی را در بارۀ میمون ها انجام داده بود، گفته: «اگر بتوانی درک کنی که چگونه امکان دارد وقتی یک دانۀ سیاه کوچک هندوانه را می کاری و این دانه بار می آید و 200000 بار بیشتر رشد می کند و نیز چطور یک دانۀ ناچیز سیاه رنگ، میوه ای می دهد که دور آن سبز رنگ و لایۀ بعدی آن سفید و سپس قسمت داخلی آن به رنگ قرمز و شیرین و دلپذیر و خوشمزه است، دیگر این جسارت را به خود راه نده که از من در بارۀ اسرار خدا بپرسی!»

دانۀ خردل کوچک ترین دانه است ولی وقتی آن را در زمین می کاری، آن قدر رشد می کند که تبدیل به درخت بزرگی می شود. ایمان نیز در ابتدا به اندازۀ دانۀ خردل بسیار ریز است و هرگز نمی توانیم تصور کنیم که تا چه حدّی می تواند رشد کند. در واقع ایمان کوچک ما در طول عمر زمینی ما به رشد خود همچنان ادامه می دهد.

مردی در حال قدم زدن در جاده ای بود و در راه متوجه پیرمردی می شود که در حال کاشتن درخت خرنوبی بود (از میوۀ درخت خرنوب که مانند لوبیا سبز هست ولی رنگش قهوه ای تیره می باشد، برای تهیۀ کیک و شیرین کردن طعم آن استفاده می کنند). پس رهگذر داستان ما نزد آن مرد می رود و از او می پرسد: «چقدر طول می کشد که درختی که می کاری، میوه بدهد؟» پیرمرد پاسخ می دهد 70 سال! رهگذر با کمال تعجب به او می گوید: گمان نکنم وقتی درخت میوه بدهد، شما دیگر زنده باشید و بتوانید از میوۀ آن استفاده کنید!» پیر مرد در پاسخ گفت: « هیچ اشکالی ندارد. در عوض فرزندان و نوه ها و نتیجه های من می توانند از میوه اش لذت ببرند، همان گونه که من هم امروز از میوه هایی که پدربزرگ و پدرم کاشتند، بهره می برم. چنان که در شعر فارسی نیز گفته می شود: «دیگران کاشتند ما خوردیم. ما می کاریم، دیگران بخورند!»

دعا  مانند کاشتن یک بذر است که اول آن را آبیاری می کنیم و پس از مدتی آن بذر  در زمین محو می شود ولی به مرور زمان رشد می کند و ثمر می آورد!

حتی  اگر عمر ما به پایان برسد و دیگر در این جهان نباشیم، درخت دعای ما میوۀ خود را می دهد. شاید بعضی از دعاهای ما نیز پس از رحلت ما جواب داده شود و باعث برکت نسل های آینده شود.

همۀ ما معمولاً دوست داریم که هر چه سریع تر به دعاها و درخواست های ما پاسخ داده شود. ما در دوران تکنولوژی بسیار پیشرفته ای به سر می بریم که همه چیز با سرعت و سهولت زیاد به دست می آید. امروزه با استفاده از تلفن همراه، به راحتی می توانیم با کسی که فرسنگ ها از ما دور است به صورت سمعی و بصری ارتباط برقرار کنیم. این نوع زندگی باعث شده که در بارۀ دعا نیز همین انتظار را داشته باشیم که دعایی که می کاریم سریع رشد کند و ثمر آورد.

ما به صبر و حوصله و دورنگری و طرز فکر یک کشاورز نیاز داریم.

برای رشد یک بذر از ما کاری ساخته نیست. تنها کاری که از ما بر می آید این است که آن را بکاریم و آبیاری نماییم. وقتی سهم خود را در کاشتن و آبیاری بذر انجام دادیم خدا هم به وعده هایش عمل می کند و دانه رشد می کند. می بایست به همراه دعا، صبر را نیز پیشه کنیم.

امروز بذری را بکار (یعنی دعا کن). به همراه دعایت اطاعت، محبت و خدمت کن. به هیچ عنوان از این کار  خسته خاطر مشو و تا  زمان دریافت پاسخ دعای خود به  حرکت ادامه بده. اگر بذری که کاشتی سالم بوده، یعنی دعای تو صحیح و در راستای ارادۀ خدا بوده، برکت به  عوض برکت درو خواهی نمود.

اگر کار کوچکی را به عنوان کاری بزرگ انجام دهیم، خدا نیز امین  است که کار بزرگش را مانند کاری بسیار ناچیز برای ما انجام دهد!

نوشتۀ مارک بَتِرسون

ترجمۀ آرمینه باباخانیان