خدا سِپَر نجات ما در سختی هاست

?️☀️. «زیرا که یهوه خدا آفتاب و سپر است، خداوند فیض و جلال خواهد داد، و هیچ چیز نیکو را منع نخواهد کرد، از آنانی که به راستی سالک باشند. ای یهوه صبایوت خوشابحال کسی که بر تو توکل دارد.»
(مزمور ۸۴: ۱۱ و ۱۲)

می توانید تعداد دفعاتی را بشمارید که خطر از بیخ گوشتان گذشت؟ و یا از حادثه ای که می توانست تهدید صددرصدی برایتان باشد، جان سالم به در برده اید؟
حضور محسوس خدا را می توانیم در شرایط سخت و طاقت فرسا در کنار خود ببینیم.
با اطمینان زیاد می توانم شهادت دهم که اگر سپر محافظت خدا نبود، بی شک تاکنون مرده بودم.
خداوند سپر است. او برای ما سینه سپر می کند تا از خطراتی که می تواند ما را نابود کند، نجات داده و برهاند.
داود در مزمور ۱۲۴ خدا را شکر می کند و می گوید : اگر خدا با نمی بود… مردمان شریر در خشم خود ما را زنده زنده فرو می بردند و در امواجD دریایی از مشکلات غرق می شدیم.
او در ادامه می گوید مانند مرغی که از دام صیاد رها شده باشد، هستیم. دام گسسته شد و ما نجات یافتیم.
چه کسی دام‌های شیطان را درهم می شکند؟ چه کسی تنها قادر است ما را برهاند؟ چه کسی در آخرین لحظات به دادمان می رسد؟
پولس می گوید زمانی که ما گناهکار بودیم، مسیح در راه ما مرد، پس چقدر بیشتر الآن که به خون او عادل شمرده شدیم، به وسیله او از غضب نجات خواهیم یافت (رومیان ۵: ۸ و ۹).
چرا باید فکر کنیم که خدا ما را در شرایط دشوار تنها می گذارد؟
به نجواهای شیطان گوش ندهیم. کار او مخدوش کردن افکار ماست تا از ایمان و امیدی که به خدا داریم، ناامید شویم.
روزی از عزیزی پرسیدم: مدتی است که شما را در جلسات نمی بینم؟ (این را از روی محبت و اهمیتی که برایم داشت پرسیدم).
او جواب داد: در روزهای سختی به سر می برم. اوضاع خیلی بد و غیر قابل تحمل است.
گفتم : اتفاقاً زمانی که اوضاع بر وفق مراد نیست و شرایط بد و طاقت فرساست، باید از مشارکت با ایمانداران غافل نشویم.
در مشارکت هاست که خدا توسط دیگران پیام می دهد و ما را بنا می کند، تقویت می یابیم و در رویارویی با مشکلات می دانیم که تنها نیستیم.
از تجربیات دیگر ایمانداران که در مشکلاتی مشابه مسائل ما داشتند بهره می گیریم.
با سرودها و پرستش خداوند، امید ما تازه شده و قادر خواهیم بود با روحیه ای بهتر و قوی تر با مشکلات روبرو شویم.
این طبیعی است که در برخی موارد احساس ضعف و ناتوانی کنیم. ولی از ایمان نیست که دوباره برنخیزیم و به فیض و یاری عیسا از نو شروع نکنیم.
خدا برای هر موقعیتی، فیض خاص خود را می بخشد. پس جایی برای ناامیدی وجود ندارد.

« منتظر خداوند هستم. جان من منتظر است و به کلام او امیدوارم.»
(مزمور ۱۳۰: ۵). ☀️?️

یادداشتی از خواهر گرامی مان ر.پ.