حیوانات کتاب مقدس (طبقه بندی بر اساس روش کتاب مقدسی)- گله ها و حیوانات خانگی: سگ، شتر، قاطر، گوساله و گوسفند

حیوانات کتاب مقدس (طبقه بندی بر اساس روش کتاب مقدسی)

گله ها و حیوانات خانگی:

سگ     خروج 22: 31          Dog

از پنجه داران است. سگ دارای ناخن و پنجه های نرم به جای سم است. انگشتان جدا از یکدیگر دارد، دندان هایش بُرَنده و پاره کننده است  و پوشش آن از مو است. سگ خانگی از دنیای قدیم منشأ گرفته است. در میان یهودیان حیوانی مکروه و نجس بود. در کلام خدا به آن به عنوان حیوانی کثیف و ولگرد اشاره شده است. از گوشت حیوانات مرده (خروج 22: 31)، اجساد انسان (1پادشاهان 14: 11) و خون (1پادشاهان 2: 38) تغذیه می کنند و جزء پست ترین موجودات است (جامعه 9: 4؛ 2سموئیل 3: 8؛ اشعیا 66: 3). اشعیا 66: 3 اشاره به قربانی سگ در مراسم پرستش بتها می کند. در 1سموئیل 17: 43 سگ نشانۀ خواری و حقارت است. از این حیوان اغلب در شکار و حفاظت از گله استفاده می کردند (ایوب 30: 1؛ اشعیا 56: 10).

شتر      پیدایش 37: 25        Camel

از نشخوارکنندگان است. اشتران پاهای نرم و پهن دارند و دارای یک جفت دندان پیش بالایی می باشند. از آن ها برای حمل و نقل و تهیۀ گوشت، چرم، پشم و حتی شیر استفاده می شود. تحمل آن ها نسبت به خوردن آب و غذا بسیار زیاد است. انواع مختلفی از این حیوان وجود دارد مانند: شتر دو کوهان و شتر یک کوهان و شتر بی کوهان که بدون کوهان و یا دارای کوهان کوچک است. حیوان آرامی است که به صورت خاصی با آب و هوای بیابانی سازش پیدا کرده است. از این جهت قبایل ساکن بیابان استفاده های زیادی از این حیوان می کردند، شتر به راحتی بر روی خاک های بیابان حرکت می کند و قادر است که بدون خوردن آب به مدت طولانی مسافرت کند و از رستنی های خاک شور تغذیه کند. دو نوع شتر در کتاب مقدس ذکر گردیده اند (اعداد 30: 16؛ پیدایش 37: 25) یعنی شتر تیزرو و شتری که آرام حرکت می کند. منظور از شتر جمازه، شتر تیزرو است (اشعیا 60: 6).

قاطر     2سموئیل 18: 9          Mule

از پستانداران فردسم است که یک دو رگۀ نسل اول از خر نر و اسب ماده (مادیان) است که بنیۀ خر و اندازۀ اسب را  دارد و برای حمل و نقل به کار می رود. این حیوان از زمین های سنگلاخ و جاهایی که گذشتن اسب از آنجا مشکل است به آسانی عبور می کند. به همین دلیل کوه نشینان به این حیوان نیاز دارند. قاطر در نظر یهودیان حیوان شناخته شده ای بود و پادشاهان توجه زیادی به داشتن آن از خود نشان می دادند (2سموئیل 18: 9؛ 2تواریخ 9: 24). تا زمان سلطنت داود در اسرائیل وجود نداشت (2سموئیل 13: 29). احتمالاً علت این موضوع نادر بودن در میان عبرانیان بوده است. در دوران پایان اسارت کمتر از اسب، شتر وخر استفاده می گردید.

گوساله    خروج 32: 4     Calf

بچۀ نابالغ گاو که از نظر یهودیان گوشت آن بهترین خوراک بود. از گوسالۀ سرخ رنگ برای قربانی گناه و همچنین آب تنزیه جهت تطهیر مرده استفاده می کردند (اعداد 19: 1-10). منظور از گوسالۀ ریخته شده، بتی به شکل  گوساله است که هارون آن را به دلیل خواهش بسیار بنی اسرائیل ساخت (خروج 32: 4). سمبلی از صلح است (اشعیا 11: 6). همچنین برای اشاره به امتها استفاده شده است (مزمور 68: 30).

گوسفند    پیدایش 26: 14       Sheep

از پستانداران علفخوار است که از گوشت، شیر، پشم موی آن ها استفاده می شود. بعد از بُز دومین حیوان اهلی شده توسط انسان بوده است. جزو حیوانات اهلی بوده است و قدمت این موضوع به هزارۀ ششم قبل از میلاد باز می گردد. هابیل گوسفند نگهداری می کرد (پیدایش 4: 2). در کلام خدا بیش از 500 بار به آن و قوچ بره اشاره شده است (تثنیه 14: 26). منبع اصلی ثروت بوده است. از گوسفند، غذا برای خوردن، شیر برای نوشیدن و پشم برای تهیه لباس و پوشش خیمه آماده می گردید. از پوست و استخوان های آن نیز استفاده  می شد. در معاوضۀ کالا و همچنین به منظور قربانی کاربرد داشت. میشع پادشاه موآب، 100000 بره و 100000 قوچ به پادشاه اسرائیل داد (2پادشاهان 3: 4). قبیلۀ روبین نیز 250000 گوسفند از فرزندان اسماعیل گرفت (1تواریخ 5: 21). معمولاً برۀ نر و فقط در یک مورد برۀ ماده (لاویان 14: 10) به عنوان قربانی گذرانیده می شد. سلیمان نیز 120000 گوسفند در مراسم تخصیص معبد قربانی کرد (پادشاهان 8: 63). قوچ که دارای قدرت است، در رؤیای دانیال سمبلی از فارس بوده است (دانیال 8: 3). به دلیل طبیعت آرام و مطیع (اشعیا 53: 7؛ ارمیا 11: 19)، ناتوانی (میکاه 5: 8 و متی 10: 6) و احتیاج آن به هدایت و توجه (اعداد 27: 17؛ متی 9: 36) کتاب مقدس اغلب بین گوسفند و ایماندار تشابهی را قائل است.

برگرفته از کتاب دائرةالمعارف کتاب مقدس