جنگ های بیهوده (دوم تواریخ 35: 20-24)

جنگ های بیهوده (دوم تواریخ 35: 20-24)

همۀ ما خوب می دانیم که در یک جنگ روحانی درگیر هستیم. جنگ با شریر، جنگ با دنیا و جنگ با نفس.

در افسسیان 6: 10-18 در بارۀ اسلحه های جنگ روحانی که باید بر تن کنیم، می خوانیم. این جنگ نوعی همکاری با خداست. اما بعضی از جنگ های ما جنگ های بیهوده ای است که گاهی اوقات در آن ها درگیر می شویم در حالی که شایستۀ یک ایماندار به مسیح نیست.

در دوم تواریخ 35: 20-24 در مورد یوشیای پادشاه می خوانیم. این پادشاه یکی از پادشاهان نمونه در کتاب مقدس است. مانند یوآش پادشاه او نیز در کودکی به پادشاهی منصوب شد و هر دوی این پادشاهان از پادشاهان برجستۀ یهودا به شمار می آیند. جالب است که خدا این کودکان را چگونه برای پادشاهی در یهودا استفاده نمود. آیا این نشانی از آن نیست که ما نیز بایستی کودکان خود را برای پادشاهی آماده کنیم!

یوشیا پادشاه خداترس و خوبی بود، اما یک اشتباه بزرگ کرد که منتهی به مرگ او شد و آن دخالت در جنگی بود که به او مربوط نمی شد. یوشیا در جنگی که نکوه فرعون مصر در کرکمیش در فرات داشت، رفت تا آشور را در این جنگ کمک کند و بیهوده در این جنگ دخالت کرد و بالآخره کشته شد. فرعون مصر نکوه از جانب خدا به او پیغام داده بود که در این جنگ دخالت نکن. این جنگ به تو مربوط نمی شود. ولی یوشیا به سخن او توجهی نکرد و بالآخره در این جنگ کشته شد. گاهی اوقات ما نیز جبهه های جنگی در زندگی خود باز می کنیم که به هیچ عنوان شایسته نیست و این تنها به خاطر بی حکمتی های ما است. پسران اسکیوا در اعمال رسولان 19: 13-16 در جنگی شرکت کردند که به ایشان مربوط نمی شد. یعنی کاری که نه عطای آن را داشتند، نه خواندگی و نه مسح آن را.

چندین نوع جنگ است که اغلب مشغول آن ها می شویم و حکیمانه نیست:

1- جنگ با خدا: بعضی به خاطر اتفاقات بدی که در زندگی خود با آن روبرو شده اند با خدا جنگیده اند. خیلی آسان است که خدا را مقصر بدانیم و خود را به کناری بکشیم ولی این بر حق نیست. افرادی که مشغول جنگ با خدا می شوند، خود را در جنگی بیهوده مشغول می سازند و عاقبت آن به جز تباهی، چیز دیگری نیست.

برای من کاملا مشهود است که شفا در کتاب مقدس اصل اساسی است و خدا شفادهنده است. در تمام کتاب مقدس جایی را پیدا نمی کنید که بگوید خدا باعث بیماری شخصی شود. در تثنیه 29: 29 می فرماید: «چیزهای مخفی از آن یهوه خدای ما است اما آنچه مکشوف است برای ما و فرزندان ما است.» این که چرا همسر من از بیماری سرطان شفا نیافت، امری است مخفی که نباید در آن دخالتی کنم، اما آن چه برای من و فرزندان من در کلام خدا مکشوف و جاودانی است، این است که یهوه خدایم، شفادهنده است. جنگ با خدا یا عدم جنگ با خدا یک انتخاب است و هر کدام از آن ها نتایج خود را به بار می آورد. البته داود هم گاهی اوقات از خدا شکایت می کرد ولی اگر در این روحیه باقی می ماند و ادامه می داد، مسلماً نتیجۀ خوبی به بار نمی آمد. من کسی را نمی شناسم که با خدا در کشمکش بوده و در ضمن با او رابطۀ صمیمی داشته و همچنان شاکی باقی مانده باشد. اما کسانی که رابطه ای با خدا نداشته اند و همچنان زخمی باقی مانده اند، به خاطر عدم رابطه با این خدای زنده، پاسخی از او دریافت نکرده اند. چنین کسانی مرا به یاد پیلاتس می اندازند که از مسیح پرسید: راستی چیست؟ اما منتظر شنیدن پاسخ او نشد! او رابطه ای با مسیح نداشت و فقط فکرش پر از سؤالات بی جواب بود. مسیح یقیناً برای او پاسخ داشت اما او نایستاد و تحمل نکرد تا از او بشنود.

برادری در ایران داشتیم به نام آلفرد. آلفرد همسر خود را به علت بیماری سرطان از دست داد و پسر بزرگش هم از پله ها افتاد و درگذشت. خودش نیز یک روز وقتی مشغول کار در کارخانه ای بود و مشغول پر کردن  کپسول گاز بود، دریچۀ کپسول گاز پرید و به سقف خورد و برگشته محکم به سر او اصابت کرد. بالآخره پس از عمل جراحی های متعدد، بخشی از مغز او برداشته شد تا بتواند به نوعی به حیات خود ادامه دهد. ولی پس از آن فلج شد و دیگر نمی توانست صحبت کند. او از پزشکی که او را مورد مداوا قار  می داد خواسته بود به او دو کلمه را یاد بدهد که بتواند آن ها را تلفظ کند: هللویاه و آمین. او تا آخر عمر خود بر زمین فقط این دو کلمه را می گفت: هللویاه و آمین. او هرگز لب به شکایت نگشود و در حالی که واقعاً رنج بسیاری کشید، با چهره ای خندان و هللویاه گویان به آسمان نزد منجی خود شتافت. او انتخاب کرده بود که خالقش را مقصر نداند بلکه تا آخر عمر او را ستایش کند!

2- جنگ با دیگران. در فیلیپیان 4: 2 در مورد دو زن در کلیسا می خوانیم که در جنگ های خوبی با پولس همراه بوده اند اما اکنون با جنگی احمقانه مشغول بودند( امثال 20: 3).

زنی که لحظات آخر زندگی خود را می گذراند به شبان خود سفارش کرد که مادر شوهرم را نگذارید در مراسم تدفین من بیاید. من نمی خواهم که او در آنجا باشد.

در یک جنگ دریایی دو سرباز نیروی دریایی با هم درگیر شده بودند و فرماندۀ آن ها نزد آن ها آمد و انگشت خود را به طرف کشتی دشمن نشانه گرفت و به آن ها گفت: «عزیزان دشمن ما آنجاست، نه این جا».

3- جنگ با خود. گاه خود را نمی بخشیم و یا خود را دائم محکوم می کنیم. این نیز جنگی بیهوده است.  وقتی همسرم جهان فانی را بدرود گفت، مدت ها با خود درگیر بودم و نمی توانستم خود را ببخشم و دائم خود را محکوم می کردم و به خود می گفتم: ای کاش فلان یا فلان بحث و مجادله را با همسرم نمی کردم و یا ای کاش فلان کار را برایش می کردم. تا این که روزی خدا به من یادآور شد و فرمود: «وقتی من تو را بخشیده ام و اشتباهات تو را فراموش کرده ام و همسرت نیز تو را بخشیده و با هم دعا کرده اید و همه چیز تمام شده، زمان آن رسیده که تو نیز خودت را ببخشی. پس از دریافت این پیام از خدا و پذیرش آن، خود را از محکومیت آزاد شده دیدم.

4- جنگ برای خدا. بعضی نیز در جنگی مشغول می شوند که از غیرت بیهوده بر می خیزد. به عنوان  نمونه: بعضی ارامنه که از کلیسای ارمنی دفاع کورکورانه و غیرتمندانه می کنند، می گویند اگر کسی در بارۀ کلیسای ارمنی چیزی بگوید، او را می کشیم!!! گاهی اوقات ما نیز در کلیسایمان چنین افرادی را داریم که می خواهند وکیل خدا شوند و در هر جا از خداوند عیسی مسیح دفاع کنند. مسیح فرمود: شما شاهدان من خواهید بود و نه وکیلان من. مسیح خودش توانایی دفاع از خود را دارد. خوشبختانه در ایمان مسیحی، این ما نیستیم که ایمان مسیحی را حفظ می کنیم بلکه خداست.

اما جنگی هست که ما مسیحیان برای آن خوانده شده ایم و آن جنگ روحانی است. این جنگ، نبردی است با نیروهای تاریکی در جایهای آسمانی. جنگ با نفس و شهوات آن، جنگ با دنیا و حرص و طمع آن، و با سیستم گناه آلود حاکم بر آن. این جنگ با جسم و خون نیست بلکه جنگی است روحانی. در عبرانیان 12: 4 می فرماید: «هنوز تا به حدّ مرگ با گناه مقاومت نکرده اید.» آیا می دانستید که مبارزه با گناه خطر جانی هم دارد؟ زندگی روحانی در اوج سادگی آن خیلی پیچیده نیز هست.

«جنگ نیکوی ایمان را بکن و به دست آور آن حیات جاودانی را.» (اول تیموتائوس 6: 12)

«هر که تا به آخر صبر کند، نجات یابد.» (متی 10: 22)

نوشتۀ کشیش ورژ باباخانیان