جلال خدا در عهدعتیق جگونه آشکار شد؟

جلال خدا در عهدعتیق جگونه آشکار شد؟

حزقیال ۱۰: ۴ «سپس جلال خداوند از روی کروبیان به آستانۀ معبد برآمد و معبد از ابر پر شد و صحن از فروغ جلال مملو گشت».

جلال خدا آشکار شد:

عبارت «جلال خدا» به حالت های مختلف در کتاب مقدس مطرح شده است:

(۱) گاهی این واژه به شکوه (یعنی حضوری بارع و برجسته)، اهمیت و قدرت (اول تواریخ ۲۹: ۱۱؛ حبقوق ۳: ۳-۵) خدا اشاره دارد. ولی انسان به هیچ کلامی قادر نیست جلال واقعی خدا را که بسیار ماورای طبیعی است، بیان کند زیرا حتی انسان را یارای تجربه کردن آن نیست، یعنی انسان نمی تواند خدا را رو در رو ببیند و در عین حال زنده بماند (خروج ۳۳: ۱۸-۲۳). ما می توانیم فقط «شباهتی از صورت جلال خدا» را ببینیم (م. ک. با رؤیای حزقیال از تخت خدا، حزقیال ۱: ۲۶-۳۸). جلال خدا، بی همتایی و قدوسیت (یعنی پاکی، کاملیت، بی عیبی و جدایی از بدی، اشعیا ۶: ۱-۳). و علویت (یعنی او از همه مخلوقاتش بی نیاز می باشد و با آنها بسیار متفاوت است و از آن ها بسیار عالی قدرتر است (رومیان ۱۱:۲۶؛ عبرانیان ۱۳: ۲۱) او را بر ما مکشوف می سازد. پطرس از عبارت «جلال کبریایی» به عنوان نامی برای خدا یاد می کند (دوم پطرس ۱: ۱۷). برای بررسی بیشتر ویژگی های شخصیتی خدا به مقالۀ صفات خدا مراجعه کنید.

(۲) جلال خدا می تواند به حضور قابل رؤیت خدا در میان قومش نیز اشاره داشته باشد. این جلوه «شکیناه»، جلال نام دارد. شکیناه، یک لغت عبری است که به معنای «خیمه یا سکونت خدا» می باشد و برای توصیف حضور قابل رؤیت جلال خدا به کار می رفته است. موسی و اسرائیلیان حالتی از جلال شکیناه خدا را در ستون ابر و آتش می دیدند که آن ها را روز و شب هدایت می کرد (خروج ۱۳: ۲۱). در خروج ۲۹: ۴۳ خدا محل حضورش را خیمه (چادر متحرکی که محل «تجمع» و پرستش بوده است) معرفی می کند و آن را «جلال من» می نامد (اشعیا ۶۰: ۲). وقتی که خدا احکامش را در کوه سینا به موسی داد، شکیناه کوه را پوشانید (خروج ۲۴: ۱۶-۱۷)؛ وقتی که کار خیمه تمام شد، آن را پر کرد (خروج ۴۰: ۳۴؛ ر.ک. به نقشۀ خیمه اجتماع)؛ اسرائیل را در بیابان هدایت کرد (خروج ۴۰: ۳۶-۳۸)؛ و بعدها طی مراسم تقدیس، معبد سلیمان را پر کرد (دوم تواریخ ۷:۱؛ اول پادشاهان ۸: ۱۱-۱۳؛ ر.ک. به نقشۀ خانۀ خداوند که سلیمان بنا نمود). خدا به طور خاص اجازه داد که حضورش در میان فرشتگان (مجسمه های فرشتگانی که بر روی صندوق عهد قرار داشتند) قدس الاقداس (اول سموئیل۴: ۴؛ دوم سموئیل ۶: ۲؛ مزامیر ۸۰: ۱؛ ر.ک. به نقشۀ اثاثیه خانۀ خدا) ساکن شود. حزقیال شاهد بود که به علت افزایش بت پرستی (یعنی پرستش بت ها، خدایان دروغین و هر چیزی به جز خدای حقیقی حزقیال ۱۰: ۴ و ۱۸-۱۹) در میان مردم، جلال خدا، برخاست و خیمۀ اجتماع را ترک نمودد. مترادفی برای واژۀ جلال شکیناه در عهد جدید حضور عیسای مسیح است جلال خدا در جسم انسانی که برای زیستن در میان ما آمد (یوحنا ۱: ۱۴)، شبانان در بیت لحم، جلال خدا را در تولد عیسی مشاهده کردند (لوقا ۲: ۹)، شاگردان در زمان تبدیل هیأت عیسی آن را دیدند (ر.ک. به متی ۱۷: ۲-۸؛ دوم پطرس ۱: ۱۶-۱۸ تا شرح ماجرا را ببینید)؛ و استیفان در لحظه ای که به خاطر ایمانش کشته می شد، آن را مشاهده کرد (اعمال ۷: ۵۵).

(۳) در کتاب مقدس نیز جلال خدا با عناوینی چون حضور مقدس یا پر قدرت او آمده است،‌ همچنین تأثیر این حضور و قدرت در دنیا و زندگی فردی اشخاص. هر چند آسمان ها «جلال» او را بیان (یعنی آشکار و به او اشاره می نمایند) می کنند (مزامیر ۱۹: ۱؛ رومیان ۱: ۱۹-۲۰) و تمامی زمین از جلال او پر است (اشعیا ۶: ۳؛ حبقوق ۲: ۱۴)، باز هم تمامی عظمت و شکوه او به طور کامل بر ما آشکار نشده است. به همین علت نیز مردم خیلی وقت ها از درک عظمت خدا عاجزند، در نتیجه از حس حضور او غافل می مانند. پیروان مسیح، جلال و حضور خدا را به طرق مختلف تجربه می کنند از جمله: نزدیکی به او، راهنمایی اش، محبت، قوت، حکمت، جواب دعا و عطایای روحانی اش (یعنی توانایی های خدادای که به ما بخشیده) و اعمال ماورءالطبیعی روح القدس (دوم قرنتیان ۳: ۱۸؛ افسسیان ۳: ۱۶-۱۹؛ اول پطرس ۴: ۱۴؛ ر.ک. به جدول عطایای روح القدس).

(۴) در نهایت، عهد عتیق اخطار می کند که هر نوع بت پرستی (یعنی پرستس خدایان دروغین یا چیزهای دیگری غیر از خدای راستین) جلال خدا را از مرکزیت زندگی ما خارج می کند، گویی که او به هیچ وجه حضور ندارد. بت پرستی، نام او را بی حرمت می سازد (ر.ک. به مقالۀ ماهیت بت پرستی). هرگاه که خدا، خود را به عنوان شفیع (یعنی نجات دهنده، رهایی بخش ما از نظر روحانی) ما آشکار می کند، نامش جلال می باید (مزامیر ۷۹: ۹؛ ارمیا ۱۴: ۲۱). تمامی مأموریت مسیح بر روی زمین، جلال و حرمت خدا را آشکار کرد (یوحنا ۱۴: ۱۳؛ ۱۷: ۱ و ۴-۵).