تقدیس در زندگی مسیحی به چه صورت عملی می شود؟

تقدیس در زندگی مسیحی به چه صورت عملی می شود؟

اول پطرس ۱: ۲ «برگزیدگان بر حسب علم سابق خدای پدر، به تقدیس روح برای اطاعت و پاشیدن خون عیسی مسیح، فیض و سلامتی بر شما افزون باد».

تقدیس (یونانی حَجبیاسُمس) یعنی مقدس (پاکی اخلاقی، تمامیت روحانی، جدایی از شرارت و اختصاص یافته به خدا و اهداف او) ساختن، تخصیص دادن (یعنی، کنار گذاشتن برای انجام کاری خاص) و جدا شدن از الگوهای غیر روحانی و رسوم دنیوی. این مهم، شامل جدایی از گناه به منظور مشارکت نزدیک با خدا و خدمت مؤثر به او است (ر.ک. به مقالۀ جدایی روحانی ایمانداران). در شرایط عملی، تقدیس شامل فرآیند مداوم رشد روحانی، توسعه و بلوغی است که خدا طی آن ما را از نظر روحانی پاک می سازد تا برای خواسته های خود آماده نماید و ما را در نقشه های خود بکار برد.

(۱) علاوه بر واژۀ «تقدیس» (م.ک. با اول تسالونیکیان ۵: ۲۳)، معیار کتاب مقدس برای تقدیس با واژه هایی از این قبیل بیان می شود: «خداوند خدای خود را به همۀ دل، تمامی نفس و تمامی فکر خود محبت نما» (متی ۲۲: ۳۷)، «بی عیب در قدوسیت» (اول تسالونیکیان ۳: ۱۳)، «قدوسیت…به کمال» (دوم قرنتیان ۷: ۱)، «محبت…از دل پاک و ضمیر صالح و ایمان بی ریا» (اول تیموتائوس ۱: ۵)، «بی غش و بی لغزش» (فیلیپیان ۱: ۱۰)، «از گناه آزاد» (رومیان ۶: ۱۸)، «از گناه مرده» (رومیان ۶: ۲)، «بندگی عدالت برای قدوسیت» (رومیان ۶: ۱۹)، «احکام او را نگاه می داریم» (۱یوحنا ۳: ۲۲) و «غلبه بر دنیا» (اول یوحنا ۵: ۴). این عبارت ها، نشان دهندۀ چگونگی کار روح القدس در زندگی کسانی است که از بخشش خدا و رستگاری روحانی از طریق ایمان به عیسی مسیح برخوردار شده اند. این کار روح، ما را از بردگی و سلطۀ گناه آزاد ساخته است (رومیان ۶: ۱-۱۹)، ما را از الگوها و رسوم گناه آلود دنیوی جدا نموده است (رومیان ۱۲: ۱-۲)، شخصیت ما را تازه ساخته تا به شباهت عیسی در آییم (ر.ک. به دوم قرنتیان ۵: ۱۷)، در طبیعت ما ثمره یعنی ویژگی ها و نشانه های زندگی روح را به بار نشانده است (غلاطیان ۵: ۱۶ و ۲۲-۲۳) و به ما توان داده است تا به گونه ای زندگی کنیم که دیگران نیز به پیروی از مسیح ترغیب شوند (یوحنا ۱۷: ۱۵-۱۹ و ۲۳).

(۲) این جنبه از تقدیس، نه به کمال مطلق، بلکه به عدالت اخلاقی مربوط می شود یعنی با خدا رابطۀ راستین داشتن و با توجه به اصول الهی، کار درست را انجام دادن یعنی، پاکی اخلاقی، اطاعت از خدا و شخصیتی منزه از گناه داشتن (فیلیپیان ۲: ۱۴-۱۵؛ کولسیان ۱: ۲۲؛ اول تسالونیکیان ۲: ۱۰؛ م.ک. با لوقا ۱: ۶). ما با کمک خدا، نیروی روحانی او و یکی شدن با مسیح در مرگ او، از سلطۀ گناه (رومیان ۶: ۱۸) آزاد هستیم، بنابراین ما دیگر تحت تأثیر و نفوذ گناه نخواهیم بود (ر.ک. به رومیان ۶: ۱۱). چرا که قدرت پیروزی روحانی را از طریق منجی مان، عیسی مسیح دریافت می کنیم. ما از روح القدس قدرت می یابیم تا در برابر وسوسه مقاومت کنیم و بر تمایل به نادیده گرفتن خدا غلبه یابیم (اول یوحنا ۲: ۱؛ ۳: ۶). هر چند ما هرگز در این زندگی به جایی نخواهیم رسید که به طور کامل از قید وسوسه و امکان گناه ورزیدن آزاد شویم.

(۳) اراده و هدف خدا برای بنی اسرائیل در عهد عتیق، تقدیس بود. آن ها باید زندگی مقدس و تقدیس شده ای می داشتند و از سبک زندگی شرورانه و فاسد (از نظر روحانی) امت های اطرافشان دوری می جستند (خروج ۱۹: ۶؛ لاویان ۱۱: ۴۴؛۱۹: ۲؛ دوم تواریخ ۲۹: ۵). تقدیس برای پیروان مسیح نیز به همین صورت دارای اهمیت است. کلام خدا می آموزد که بدون چنین تقدسی هیچ کس خداوند را نخواهد دید (عبرانیان ۱۲: ۱۴؛ ر.ک. به مقالۀ صفات خدا).

(۴) فرزندان خدا و توکل به خدا (اعمال ۲۶: ۱۸)، با مشارکت در مرگ و رستاخیز مسیح (یوحنا ۱۵: ۴-۱۰؛ رومیان ۶: ۱-۱۱؛ اول قرنتیان ۱: ۳۰) به واسطۀ قربانی و خون مسیح که برای ما ریخته شده است (اول یوحنا ۱: ۷-۹؛ رومیان ۳: ۲۵؛ عبرانیان ۹: ۱۴)، با مطالعه و کاربرد عملی کلام خدا (یوحنا ۱۷: ۱۷) و با کار احیا کننده، زندگی بخش و تبدیل کنندۀ روحانی روح القدس در ذهن و قلبشان (ارمیا ۳۱: ۳۱-۳۴؛ رومیان ۸: ۱۳؛ اول قرنتیان ۶: ۱۱؛ فیلیپیان ۲: ۱۲-۱۳؛ دوم تسالونیکیان ۲: ۱۳) تقدیس می شوند.

(۵) تقدیس هم کار خدا و هم مسئولیت قوم خدا است (فیلیپیان ۲: ۱۲-۱۳). پیروان مسیح به منظور انجام اهداف خدا، توسعه و بلوغ روحانی، باید در کار تقدیس روح القدس مشارکت نموده و از شرارت خودداری کنند (رومیان ۶: ۱-۲)، خود را «از هر نجاست جسم و روح» پاک نمایند (یعقوب ۱: ۲۷؛ م.ک‌ با رومیان ۶: ۱۳ و ۱۹؛ ۸: ۱۳؛ ۱۲: ۱-۲؛ ۱۳: ۱۴؛ افسسیان ۴: ۳۱؛ کولسیان ۳: ۵ و ۱۰؛ عبرانیان ۶: ۱؛ یعقوب ۴: ۸؛ ر.ک. به مقالۀ رابطۀ مسیحیان با دنیا).

(۶) در عهد جدید، تقدیس شدن همچون فرآیندی تصور نشده است که طی آن گناه، آهسته آهسته از زندگی انسان بیرون می رود. بلکه کاری قاطعانه و روشن که طی آن ایماندار، به فیض خدا، از سلطۀ شیطان آزاد می شود و آشکارا با گناه (یعنی، هر که باعث بی احترامی به خدا و مخالفت با او باشد و از معیارهای او پایین تر است) قطع رابطه می کند تا برای خدا زندگی کند (رومیان ۶: ۱۸؛ دوم قرنتیان ۵: ۱۷؛ افسسیان ۲: ۴-۶؛ کولسیان ۳: ۱-۳). هر چند، تقدیس فرآیندی است که طی آن پیرو مسیح در طول زندگی همواره تمایل ذاتی اش به گناه را در خود سرکوب می کند تا برای گناه مرده باشد (رومیان ۸: ۱-۱۷)، او به تدریج تبدیل می شود و هر روزه بیشتر به شباهت عیسی مسیح در می آید (دوم قرنتیان ۳: ۱۸)، او در فیض رشد می کند (۲پطرس ۳: ۱۸)، و برای محبت بیشتر به خدا و دیگران تلاش می کند (متی ۲۲: ۳۷-۳۹؛ اول یوحنا ۴: ۷-۸، ۱۱ و ۲۰-۲۱؛ مرقس ۱۲: ۳۰) و هدفی را که خدا برای زندگی اش در نظر گرفته، تحقق می بخشد.

(۷) تقدیس واقعی نیازمند این است که ایمانداران بکوشند تا رابطۀ شخصی و نزدیک خود با مسیح را نگاه دارند (یوحنا ۱۵: ۴)، با سایر مسیحیان مشارکت داشته باشند (افسسیان ۴: ۱۵-۱۶)، خود را وقف دعا کنند (متی ۶: ۵-۱۳؛ کولسیان ۴: ۲)، از کلام خدا اطاعت کنند (یوحنا ۱۷: ۱۷)، از حضور و توجه خدا آگاه باشند (متی ۶: ۲۵-۳۴)، راستی را دوست بدارند و از شرارت و ناراستی نفرت کنند (عبرانیان ۱: ۹)، گناه را معدوم سازند (رومیان ۶)، متحمل تأدیب خداوند شوند (عبرانیان ۱۲: ۵-۱۱) و همواره، پر از روح القدس باشند و از او قوت بگیرند (رومیان ۸: ۱۴؛ افسسیان ۵: ۱۸).

(۸) گاهی ممکن است که فرآیند تقدیس منجر به رویارویی با بحران ها و یا رویارویی استثنائی شخص با خدا پس از به دست آوردن نجات روحانی شود (م.ک. با اشعیا ۶: ۱-۸). در چنین موردی، پیرو مسیح ممکن است وحی و الهام روشنی از تقدس خدا یعنی پاکی، کمال و جدایی او از بدی، دریافت کند و همچنین از دعوت خدا از او برای انجام خدمتی منحصر به فرد آگاه شود. برای انجام این مأموریت مهم، شخص باید به طور خاص از گناه و دنیادوستی دل بکند تا بهتر بتواند خود را برای نزدیکتر شدن به خدا و انجام اهداف آسمانی او آماده سازد (دوم قرنتیان ۶: ۱۶-۱۸).

زندگی همۀ مسیحیان باید دارای این ویژگی باشد که خود را همچون قربانی زنده ای به خدا تقدیم نمایند تا برای انجام اراده و هدف های او حفظ شوند. در نتیجه، آن ها فیض، پاکی، قوت و پیروزی مورد نیازشان را از روح القدس دریافت می کنند تا با زندگی مقدسشان خدا را خشنود سازند (رومیان ۶: ۱۹-۲۲؛ ۱۲: ۱-۲). خدای پدر از تبدیل گناهکاران به مقدسان خشنود می شود تا آن عروس، پاک و منزه از گناه (یعنی، کلیسا) را برای پسرش عیسی آماده نماید (افسسیان ۵: ۲۵-۲۷).