تعلیم کلام خدا در بارۀ شفای الهی

تعلیم کلام خدا در بارۀ شفای الهی

“اما چون شام شد بسیاری از دیوانگان را به نزد او آوردند و محض سخنی ارواح را بیرون کرد و همۀ مریضان را شفا بخشید. تا سخنی که به زبان اشعیای نبی گفته شده بود تمام گردد که او ضعفهای ما را گرفت و مرضهای ما را برداشت”. (متی 8: 16-17)

1) مشکل بیماری با مشکل گناه و مرگ به عنوان نتایج سقوط در هم آمیخته است. گر چه علم پزشکی علل بیماری و ضعف را در واژه های روان شناختی و فیزیولوژیکی مورد بحث قرار می دهد، کتاب مقدس دلایل روحانی را به عنوان مشکل اصلی مود تأکید قرار داده است:

الف) گناه که ساختمان فیزیکی و روحی ما را تحت تأثیر خود قرار می دهد (برای مثال یوحنا 5: 14).

ب) شیطان (برای مثال اعمال 10: 38؛ 9: 17، 20، 25؛ لوقا 13: 11 و اعمال 19: 11-12).

2) تدارک خدا برای رهایی، نتایج گناه را نیز شامل می گردد. برای گناه، بخشش خدا، برای مرگ، حیات ابدی و قیامت از مردگان و برای بیماری، شفا مهیا شده است (مقایسه کنید مزمور 103: 1-5؛ لوقا 5: 17-26). بنابراین در دوران زندگی زمینی عیسی خدمت او دارای سه جنبه بود: تعلیم کلام خدا، موعظۀ توبه (مشکل گناه) و برکت ملکوت خدا (حیات)، و شفای هر نوع بیماری، ضعف و ناتوانی (متی 4: 23-24).

مکاشفۀ ارادۀ خدا:

ارادۀ خدا برای شفا در کلام خدا از چهار طریق آشکار شده است:

1) اعلام شخصی آن از جانب خدا. خدا در خروج 15: 26 برای قوم به شرطی که آنان نسبت به فرامین او وفادار بمانند، سلامتی و شفا را وعده داده است. اعلام او داری دو جنبه است:

الف) هیچ یک از همۀ مرضهایی را که بر مصریان آورده ام بر تو نیاورم (به عنوان داوری).

ب) «من یهوه شفا دهندۀ تو هستم» (به عنوان رهایی دهنده).

خدا هنوز نیز همان طبیب و شفا دهندۀ عهد عتیق است و آنان را که طالب روی او بوده و اطاعت کنندۀ کلام او هستند، شفا می بخشد (2پادشاهان 20: 5؛ مزمور 103: 3).

2) خدمت عیسی. عیسی به عنوان پسر مجسم شدۀ خدا، آشکارکنندۀ واقعی ذات و صفات خداست (عبرانیان 2؛ کولسیان 1: 15؛ 2: 9). عیسی در خدمت بر روی زمین (متی 4: 23-24؛ 8: 14-16؛ 9: 35؛ 15: 28؛ مرقس 1: 32-34، 40-41؛ لوقا 4: 40؛ اعمال 10: 38 ) ارادۀ خدا را عملاً آشکار ساخت (یوحنا 6: 38؛ 14: 10) و ثابت کرد که شفای تمامی کسانی که توسط شریر تحت تأثیر قرار گرفته و مبتلا به بیماری می باشند در ذات خدا بوده و جزئی از اهداف او است.

3) تدارک کفارۀ مسیح (اشعیا 53: 4-5؛ متی 8: 6-17؛ 1پطرس 2: 24). کفارۀ مرگ مسیح برای رهایی کامل شخص یعنی روح، جان و جسم او کافی است. همان طور که گناه و بیماری دو معضل مشابه ای هستند که توسط شیطان طراحی گشتند تا ما را نابود سازند، بخشش و شفا نیز دو برکت همانندی هستند که به وسیلۀ خدا برای رهایی و کاملیت ما در نظر گرفته شده است (مزمور 103: 3؛ یعقوب 5: 14-16). ایماندار می باید با فروتنی و ایمان، تدارک کامل کفارۀ مسیح را که شامل جسم نیز است بپذیرد.

4) ادامۀ خدمت کلیسا. عیسی به دوازده شاگرد خود به عنوان قسمتی از خدمت اعلام ملکوت خدا فرمان شفای بیماران را داد (لوقا 9: 1-2، 6). بعد از آن، به هفتاد شاگرد دیگر نیز همین فرمان را داد (لوقا 10: 1، 8-9، 19). بعد از پنطیکاست، کلیسای اولیه خدمت شفا بخش عیسی را به عنوان قسمتی از موعظۀ انجیل به عمل می آورد (اعمال 3: 1-10؛ 4: 30؛ 5: 16؛ 8: 7؛ 9: 34؛ 14: 8-10 و 19: 11-12؛ مرقس 16: 18؛ 1قرنتیان 12: 9، 28، 30؛ یعقوب 5: 14-16). عهد جدید سه طریقی را که قدرت شفا دهندۀ خدا و ایمان با یکدیگر درکلیسا، در کار هستند بیان می کند:

الف) قرار دادن دستها (مرقس 16: 15-18؛ اعمال 9: 17).

ب) اعتراف کردن گناهان شناخته شده و بعد از آن مسح شخص بیمار با روغن (یعقوب 5: 14-16)

پ) نعمت های شفا به کلیسا (1قرنتیان 12: 9).

برگرفته از کتاب دائرةالمعارف کتاب مقدس