تعلیم کتاب مقدس در  بارۀ فرشتگان و فرشتۀ خداوند

تعلیم کتاب مقدس در  بارۀ فرشتگان و فرشتۀ خداوند

“فرشتۀ خداوند از جلجال به بوکیم آمده گفت شما را از مصر برآوردم و به زمینی که به پدران شما قسم خوردم داخل کردم و گفتم عهد خود را با شما تا به ابد نخواهم شکست.” (داوران 2: 1)

این مقاله بازنگری بر تعالیم کتاب مقدس در مورد فرشتگان است، کلام خدا بارها به فرشتگان اشاره کرده است. کلمۀ فرشته «Angel» (واژه عبری Malak و یونانی Angelos) به معنی «پیام آور» است. فرشتگان پیام آوران آسمانی و یا خادمین خدا هستند (عبرانیان 1: 13-14) که قبل از آفرینش زمین توسط خدا خلق گردیده اند (ایوب 38: 4-7؛ مزمور 148: 2، 5؛ کولسیان 1: 16).

1) گرچه کتاب مقدس تأکید دارد که فرشتگان در ابتدا همه خوب و مقدس آفریده شدند، ولی از فرشتگان نیکو و شریر نیز سخن می گوید (پیدایش 1: 31).

با داشتن آزادی انتخاب، فرشتگان در ارتداد شیطان به او پیوسته (حزقیال 28: 12-17؛ 2پطرس 2: 4؛ یهودا 6؛ مکاشفه 12: 9؛ متی 4: 10) و به موقعیت فیض آمیز نخستین خود به عنوان خادمین خدا پشت کرده و مقام آسمانی خود را از دست دادند. بدون شک دیوها را باید با فرشتگان سقوط کرده یکی دانست (متی 25: 41؛ یهودا 6؛ به موضوع قدرت بر شیطان و دیوها، رجوع کنید).

2) کتاب مقدس از لشگر بزرگی از فرشتگان خوب سخن می گوید (1پادشاهان 22: 19؛ مزمور 68: 17؛ 148: 2؛ دانیال 7: 9-10؛ مکاشفه 5: 11) ولی نام دو تن از آنها در کلام خدا ثبت شده است: میکائیل (دانیال 12: 1؛ یهودا 9؛ مکاشفه 12: 7) و جبرئیل (دانیال 9: 21، لوقا 1: 19، 26).

فرشتگان به چند دستۀ مختلف تقسیم می شوند: میکائیل که رئیس فرشتگان نامیده شده است («رئیس ملائکه» یهودا 9؛ 1تسالونیکیان 4: 16) سرافین (اشعیا 6: 2)، کروبین (حزقیال 10: 1-3)، فرشتگانی با ریاسات و قوات (افسسیان 3: 10؛ کولسیان 1: 16) و دسته های بزرگی از فرشتگان خادم (عبرانیان 1: 14-13؛ مکاشفه 5: 11).

3) به عنوان موجوداتی روحانی، فرشتگان نیکو، خدا را حمد گفته (عبرانیان 1: 6؛ مکاشفه 5: 11؛ 7: 11)، ارادۀ او را انجام داده (اعداد 22: 22؛ مزمور 103: 20)، روی خدا را دیده (متی 18: 10)، مسیح را اطاعت کرده (1پطرس 3: 22)، مافوق انسان بوده (عبرانیان 2: 6-7) و در آسمان ساکن هستند (مرقس 12: 32؛ غلاطیان 1: 8).

فرشتگان ازدواج نمی کنند (متی 22: 30)، هر گز نمی میرند (لوقا 30: 34-36) و نباید پرستیده شوند (کولسیان 2: 18؛ مکاشفه 19: 9-10). می توانند به شکل انسانی ظاهر شوند (معمولاً به شکل مردی جوان و بدون داشتن بال، غلاطیان 18: 2، 16؛ 19: 1؛ غبرانیان 13: 2).

4) فرشتگان به فرمان خدا فعالیت های مختلفی را بر روی زمین انجام می دهند.

آنان نقش مشخصی را در آشکار ساختن شریعت خدا به موسی داشتند (اعمال 7: 38؛ غلاطیان 3: 19؛ عبرانیان 2: 2). در وهلۀ نخست وظیفۀ آنان در ارتباط با خدمت رهایی بخش مسیح است (متی 1: 20-24؛ 2: 13؛ 28: 2؛ لوقا 1-2؛ اعمال رسولان 1: 10؛ مکاشفه 14: 6-7). از توبۀ گناهکار شاد گشته (لوقا 15: 10)، قوم خدا را خدمت کرده (دانیال 3: 25؛ 6: 22؛ متی 18: 10؛ عبرانیان 1: 14)، زندگی اجتماعات مسیحی را نگریسته (1قرنتیان 11: 10؛ افسسیان 3: 10؛ 1تیموتائوس 15: 2)، از خدا پیام آورده (زکریا 1: 14-17؛ اعمال 10: 1-8؛ 27: 23-24)، حامل پاسخ دعا بوده (دانیال 9: 21-23؛ اعمال 10: 4)، در بعضی مواقع در تفسیر خوابها و رؤیاها به انبیا کمک کرده (دانیال 7: 16-17)، در تجربیات، قوم خدا را قوت بخشیده (متی 4: 11؛ لوقا 22: 43)، مقدسین را که از خدا می ترسند و از شریر نفرت دارند، محافظت کرده (مزمور 34: 7؛ 91: 11؛ دانیال 6: 22؛ اعمال 12: 7-10)، دشمنان خدا را تنبیه کرده (2پادشاهان 19: 35؛ اعمال 12: 23؛ مکاشفه 14: 17؛ 26: 21)، در مقابل دیوها جنگیده (مکاشفه 12: 7-9) و نجات یافتگان را به آسمان منتقل می سازند (لوقا 16: 22).

5) در طی وقایع آخر زمان، جنگ بین میکائیل و فرشتگان نیکو با شیطان و لشگر دیوهای او شدت می یابد (مکاشفه 12: 7-9).

در هنگام بازگشت مسیح، فرشتگان با او خواهند آمد (متی 24: 30-31) و در داوری تمام نژاد بشر حضور خواهند داشت (لوقا 12: 8-9).

فرشتۀ خداوند:

می باید به «فرشتۀ خداوند» توجه خاصی کرد (در بعضی موارد «فرشتۀ خدا» نیز نامیده شده است) یعنی فرشتۀ مخصوصی که هم در عهد عتیق و هم در عهد جدید ظاهر شده است.

1)  اولین ظهور او در مقابل هاجر در صحرا بود (پیدایش 16: 7)

و بعد از آن برکسانی چون ابراهیم (پیدایش 22: 11، 15)، یعقوب (پیدایش 31: 11-13)، موسی (خروج 3: 2)، تمامی قوم در حین خروج (خروج 14: 19) و سپس در بوکیم (داوران 2: 1، 4)، بر بلعام (اعداد 22: 26-36)، یوشع (احتمالاً منظور از «سردار لشگر خدا» در یوشع 5: 13-15، فرشتۀ خداوند است) جدعون (داوران 6: 11)، داود (1تواریخ 21: 16)، ایلیا (1: 3-4)، دانیال (دانیال 6: 22) و یوسف (متی 1: 20؛ 2: 13) ظاهر گردید.

2) فرشتۀ خداوند کارهایی شبیه به فرشتگان دیگر انجام می داد.

در بعضی موارد او حامل پیامی از جانب خداوند برای قوم او (پیدایش 22: 15-18؛ 31: 11-13؛ متی 1: 20) بوده است. در موارد دیگر خدا او را برای برطرف کردن احتیاجات قوم خود (1پادشاهان 19: 7-5)، حفظ آنها از خطر (خروج 14: 19؛ 23: 20؛ دانیال 6: 22) و مغلوب ساختن دشمنان آنها (خروج 23: 23؛ 2پادشاهان 19: 34-35؛ اشعیا 63: 9) می فرستاد.

3) تشخیص هویت فرشتۀ خداوند، به خصوص به دلیل طریق او در هدایت کردن مردم، جای بحث دارد.

به موارد زیر توجه داشته باشید:

الف) در داوران 2: 1 فرشتۀ خداوند می فرماید، «شما را از مصر برآوردم و به زمینی که به پدران شما قسم خوردم داخل کردم و گفتم عهد خود را با شما تا به ابد نخواهم شکست». در مقایسۀ این عبارت با عباراتی که در جای دیگر از کلام، همین حادثه را شرح  می دهد، می توان متوجه شد که این اعمال همان کارهای خدا یعنی خدای عهد است. او کسی بود که به ابراهیم، اسحق و یعقوب قسم خورد که نسل ایشان را به سرزمین کنعان هدایت خواهد کرد (پیدایش 13: 14-17؛ 17: 8؛ 26: 2-4؛ 28: 13)، او قسم خورد که عهد او با ایشان ابدی خواهد بود (پیدایش 17: 7)، قوم را از مصر بیرون آورده (خروج 20: 1-2) و آنها را به سرزمین وعده خواهد آورد (یوشع 1: 1-2).

ب) وقتی فرشتۀ خداوند به یوشع، ظاهر شد، یوشع بر زمین افتاده و وی را پرستش کرد (یوشع 5: 14). به همین دلیل بسیاری معتقدند که او تجلی آشکاری از خداوند خدا بوده است. در حالی که در موارد دیگر فرشته از پرستش خود توسط یوحنا جلوگیری می کند (مکاشفه 19: 10؛ 22: 8-9).

پ) در جایی که فرشتۀ خداوند در تون آتش بر موسی ظاهر گردید در واژه هایی که بیشتر مبهم است می فرماید: «من هستم خدای پدرت خدای ابراهیم و خدای اسحق و خدای یعقوب» (خروج 3: 6؛ پیدایش 16: 7؛ خروج 3: 2).

4) به دلیل اینکه هویت فرشتۀ خداوند بسیار شبیه به خدا است و به دلیل داشتن ظاهری انسانی بعضی او را ظهور مسیح ابدی، یعنی شخصیت دوم تثلیث، قبل از تجسم و تولد از باکره، می دانند.

 برگرفته از کتاب دائرةالمعارف کتاب مقدس