تعریف ارادۀ خدا

تعریف ارادۀ خدا

اشعیا ۵۳: ۱۰ «اما خداوند را پسند آمد که او را مضروب نموده، به دردها مبتلا سازد. چون جان او را قربانی گناه ساخت. آن گاه ذریت خود را خواهد دید و عمر او دراز خواهد شد و مسرت خداوند در دست او میسّر خواهد بود».

تعریف ارادۀ خدا

به طور کلی، کتاب مقدس ارادۀ خدا را به سه مفهوم متفاوت به کار می برد:

(۱) در بعضی از متون، «ارادۀ خدا» عبارت دیگری است برای «شریعت خدا». برای مثال، داود در مزامیر ۴۰: ۸ عبارت «شریعت تو» را همسان با «ارادۀ تو» به کار می برد. پولس رسول (رهبر پیشگام بسیاری از کلیساهای اولیه و نویسندۀ بسیاری از رساله ها یا «کتاب های» عهد جدید)، شناخت شریعت خدا را با شناخت ارادۀ خدا برابر می داند (رومیان ۲: ۱۷-۱۸). از آن جایی که شریعت خدا طریق زندگی را به ما تعلیم می دهد، «ارادۀ خدا» نامیدنِ آن می تواند درست باشد. «شریعت» در اصل به معنای «تعلیم» می باشد و تمامی کلام مکتوب خدا را در بر می گیرد. بنابراین ارادۀ خدا به نقشه ها و اهداف خدا برای ما و دنیا اشاره دارد.

(۲) «ارادۀ خدا» برای هر آن چه که به عنوان خواست خدا بیان می شود نیز به کار می رود. این چیزی است که ما آن را «ارادۀ کامل» خدا می نامیم زیرا این است آن کمال مطلوب که خدا برای ما می خواهد یعنی برترین و بهترین هدف او. برای مثال، اراده و خواست آشکار خدا این است که همه نجات یابند (اول تیموتائوس ۲: ۴؛ دوم پطرس ۳: ۹) و این که هیچ یک از کسانی که نجات او را دریافت کرده اند از رابطه شان با او برگشت نخواهند کرد (یوحنا ۶: ۴۰). این حقیقت به معنای آن نیست که هر کسی نجات خواهد یافت. بلکه فقط این که خدا مشتاق است که همه نجات روحانی بیابند. حقیقت این است که مردم اغلب می خواهند بهترین خواسته های خدا را برای خود رد کنند.

(3)  «ارادۀ خدا» می تواند اشاره داشته باشد به آن چه خدا اجازه می دهد اتفاق بیافتد، هر چند او خودش به طور خاص موجب نمی شود یا نمی خواهد که آن اتفاق بیافتد. این را می توان «ارادۀ جایز» خدا نامید. در واقعیت، بیشتر اتفاق ها در دنیا بر خلاف (یعنی، ناموافق با) ارادۀ کامل خدا است. برای مثال، خدا با عصیان، گناه، شهوت، خشونت، نفرت و مقاومت در برابر او مخالف است. با این حال اجازه می دهد شرارت در حال حاضر ادامه یابد. خدا هیچ کس را مجبور نمی کند به او ایمان آورد و پسرش عیسی را بپذیرد. این ما هستیم که می توانیم تصمیم بگیریم زندگی مان را به عیسی بسپاریم یا نسپاریم. ما آزادانه می توانیم رابطۀ شخصی با او را بپذیریم و یا از نظر روحانی برای ابد گمشده و محکوم بمانیم. نمونۀ دیگر این است که خدا چگونه اجازه می دهد سختی ها و شرارت ها، زندگی ما را در این دنیا که همچنان متحمل نتایج سرکشی بشر علیه خداست، تحت تأثیر قرار دهد (اول پطرس ۳: ۱۷؛ ۴: ۱۹). این چیزها در اصل خواسته او یا جزئی از اهداف عالی او نیست (اول یوحنا ۵: ۱۹؛ به مقاله های مشیت خدا و رنج بنده عادل).