تبریکی در ستایش کودک کوچولو

تبریکی در ستایش کودک کوچولو‌

«خداوند چیزهای ضعیف دنیا را برگزید تا قوی‌ها را شرمنده کند»
(اول قرنتیان ۲۷:۱)

وقتی «عیسای کوچک» را در گهواره قرار می‌دهیم، شاید واقعاً جنبۀ متناقض این نمایش را درک نکنیم:
خدای جهان، ارباب زمان و مکان، خود را در قالب کودکی نشان داد که منجی بشریت می‌شود.
پسر خدا بچه می‌شود، بچه‌ای ضعیف و ناتوان که احتیاج به شیر و مراقبت دارد.
با این حال، ما نباید در احساساتی بودن بازنمایی‌های عیسای کوچولو غرق شویم.
همچنین نباید بیش از حد به داستان‌های جعلی که عیسای کودک در گهواره سخن می‌گوید، توجه کنیم. و چقدر مناسب است به تجسم خداوند در کودکی ناتوان خیره شویم. و این از عجایب خلقت است که خدا کودک می‌شود. چیزی که برخی ترجیح می‌دهند به جای تحسین و تکریم، فکر کنند که عیسی از زمان غسل تعمیدش پسر خدا شده است. درست است که تصور پسر خدا در یادگیری، به مانند هر کودکی، می‌تواند تصورات ما را مختل کند.‌

فکر کردن به اینکه عیسای کودک فقط با داشتن آگاهی محدود و زندگی تقریباً نباتی یک نوزاد معمولی، می‌تواند حضور کامل خدا برای دنیا باشد، بسیاری را ناراحت می‌کند و درهم می‌ریزد. و آنها را وادار می‌کند که برای او عملیات خارق‌العاده‌ای در نظر بگیرند در حالی که او یک کودک معمولی است. از طرفی، عهد جدید به ما می‌گوید این کودک، کودک نجات است. او تنها سخنگو یا ابزار این نجات نیست یا نخواهد بود. او خود، از لحظۀ کودکی عامل نجات است! اگرتصویر یا بازنمایی ما از خدا مختل شده، به مانند مریم نگاه کنیم که در حالی که او به این کودک شیر می‌داد، خدای خالق را در این کودک شکننده می‌دید. ما تمایل داریم که مرگ عیسی را به عنوان عمل مرکزی و حتی انحصاری نجات بدانیم و فکر کنیم زندگی ابدی برای ما از طریق عمل قربانی بر روی صلیب به دست می‌آید. این کاملاً پسندیده است. پس چه معنایی به گهواره بدهیم؟ از نظر لوقا، نه صلیب، بلکه آمدن خدا در میان انسانها به عنوان یک کودک است که نشانه و عمل نجات است.

صلیب تنها نتیجۀ تجسم است. این کلام را نباید نادیده گرفت و نیز یادآوری آشکار آنچه پولس اعلام می‌کند. خدا همۀ تصورات ما را زیر و رو می‌کند تا حقیقتی کاملاً غیرمنتظره را به ما تحمیل کند: «او صورت خدای نادیده است و فرزند ارشد بر تمامی آفرینش، زیرا همه چیز به واسطۀ او آفریده شد: آنچه در آسمان و آنچه بر زمین است، دیدنی‌ها و نادیدنی‌ها، تختها و فرمانروایی‌ها، ریاست‌ها و قدرت‌ها، همه به واسطۀ او و برای او آفریده شدند» (کولسیان ۱۵:۱و۱۶).

نوشتۀ استاد آلیک