به منظور شروعی جدید، خداحافظی اجتناب ناپذیر است!

به منظور شروعی جدید، خداحافظی اجتناب ناپذیر است!

عیسی در حین برکت دادن شاگردان از ایشان جدا گشته و به آسمان صعود نمود (لوقا 24: 51).

همۀ خداحافظی ها همراه با غم و اندوه است. مخصوصاً خداحافظی با کسی که بطور خاصی برایت عزیز است و احساس می کنی آخرین خداحافظی باشد یعنی خداحافظی با غروبی که دیگر امیدی به طلوعش نیست.

اما جالب است وقتی عیسی بعد از سه سال و نیم مشارکت شبانه روزی با شاگردانش خداحافظی کرد، آن ها نه تنها غمگین نشدند بلکه او را پرستش کرده و با خوشی عظیم به خانه بازگشتند و پیوسته در معبد، خدا را پرستش می کردند (لوقا 24: 52و53). چرا؟

چون می دانستند که این خداحافظی پایان یک دوره است نه پایان یک رابطه.
صعود مسیح خداحافظی با شخصیت های ضعیف و ترسو و متزلزلِ دوران شیرخوارگی و طفولیت شاگردان بود.

آنها به زودی به وسیلۀ روح القدس لبریز شده و به شخصیت های بالغ و توانمندی تبدیل شدند و قادر بودند در هر جا و در هر وضعیتی شاهد اعمال عجیب خداوند باشند و کارهای عظیمی که به گسترش ملکوت خدا در نسل خودشان انجامید را انجام بدهند.

دعا كنیم ما نيز از فيض چنين خداحافظی مهم و اجتناب ناپذیر با دوران ضعف و طفولیت روحانی خود محروم نمانيم. زيرا بدون خداحافظی با دوران شير خوارگی روحانی هرگز نمی توانیم دوران گوشت خواری و بلوغ روحانی را شروع كنيم.

جلیل سپهر
@jalilsepehr