بررسی عهدعتیق- صفنیا ZEPHANIAH

نویسنده:

از نظر موقعیت اجتماعی ظاهراً صفنیا نبی در یهودا شخص برجسته ای بوده و احتمالاً به خاندان سلطنتی ارتباط داشته است. نبوت او با عبارتی در مورد شجره نامه او آغاز می گردد (1: 1) که به نوبه خود در سنت نبوت عبری شیوه ای نامعقول است. صفنیا نسل چهارم از خاندان حزقیا، پادشاه برجسته یهودا بود که به سالهای 715 تا 686 ق.م. سلطنت می کرد. به جز این عبارت چیز بیشتری در ارتباط با نویسنده گفته نشده است. میکاه نبی به دقت و با دلسوزی با مشکلات عموم مردم یهودا برخورد می کرد در حالیکه صفنیا اظهارات خود آشنایی بیشتری با محافل قضایی و موضوعات شایع سیاسی دارد. صفنیا احتمالاً با مطالب انبیا برجسته قرن هشتم ق.م. همانند اشعیا و عاموس آشنایی داشته و اظهارات ایشان را منعکس ساخته است و همچنین می بایست از خدمات ارمیای جوان اطلاع داشته باشد.

تاریخ نگارش:

بر طبق 1: 1، نبوت صفنیا در دوران پادشاهی یوشیا (640 تا 609 ق.م.) او را با  ارمیا، ناحوم احتمالاً حبقوق معاصر می سازد. تاریخ نبوت او احتمالاً مربوط به سالهای نخست سلطنت یوشیا و قبل از تلاشهای پادشاه برای انجام اصلاحات (و در زمانی که وضعیت موجود در دوران منسی و آمون هنوز حاکم بر اوضاع بود) و قبل از مرگ آشور بانیپال پادشاه آشور در سال 627 ق.م. (زمانی که آشور هنوز قوم و قدرتی تهدید کننده محسوب می گردید) بوده است.

زمینه:

به معرفی ارمیا و ناحوم در قسمت زمینه و همچنین 2پادشاهان 22: 1-23: 30؛ 2تواریخ 34-35 و زیرنویس آن رجوع کنید.

هدف و موضوع:

قصد نویسنده اعلام نزدیک شدن داوری خدا بر یهودا می باشد. یک تهاجم از جانب آسیایی ها اتفاقی قریب الوقوع را ایجاد می کند. غضب مردان اسب سوار از مکانی که امروزه روسیه جنوبی نامیده می شود، آغاز گردید؛ اما در قرن هفتم ق.م. به طرف قفقاز مهاجرت کرده و در کنار قبایل شمالی امپراطوری آشور ساکن گشتند. به صورت متناوب دشمنان و متحدین آشور به سمت جنوب مدیترانه (تقریباً در سال 620 ق.م.) حمله کرده و اشقلون و اشدود را ویران کرده و فقط به دلیل پرداخت پاداش از جانب فدعون سامتیک (Psammetichus) در مرزهای مصر ساکن گردیدند. در نهایت بعد از تسلط بابل بر آشور و به پایان رسیدن قدرت کهن آشوری ها پیش بینی صفنیا نبی بر خرابی یهودا به دست بابلی ها صورت گرفت. موضوع اصلی صفنیا آمدن روز خداوند است (به زیرنویس اشعیا 2:11، 17، 20 و یوئیل 1: 15؛ 2: 2؛ عاموس 5: 18؛ 8: 9 رجوع کنید). یعنی وقتی که خدا به شدت امتها و ارتداد یهودا را تنبیه می کند. او وحشت عظیم روز امتحان را با صنعت بدیعی که سایر انبیا نیز استفاده کرده اند به تصویر می کشد. همچنین رحمت خداوند نسبت به قومش را آشکار می کند و همانند بسیاری از انبیای دیگر به اعلام داوری با ذکر نکته ای مثبت یعنی تجدید حیات یهودا پایان می دهد.

فهرست مطالب:

I– مقدمه (1: 1-3)

الف- عنوان، معرفی نبی (1: 1)

ب- مقدمه: دوبار اعلام داوری کامل خدا (1: 2-3)

II– روز آمدن خداوند در میان یهودا و امتها (1: 4-18)

الف- داوری بر بت پرستی یهودا (1: 4-9)

ب- شیون در اورشلیم (1: 10-13)

پ- روز گریز ناپذیر از خشم خداوند (1: 14-18)

III– داوری خدا بر امتها (2: 1-3: 8)

الف- دعوت به توبه (2: 1-3)

ب- داوری بر فلسطین (2: 4-7)

پ- داوری بر موآب و عمون (2: 8-11)

ت- داوری بر کوش (2: 12)

ث- داوری بر آشور (2: 13-15)

ج- داوری بر اورشلیم (3: 1؛ 5)

چ- امتناع ساکنین اورشلیم از توبه (3: 6-8)

IV– رهایی باقی ماندگان (3: 9-20)

الف- طهارت امتها، احیاء باقی ماندگان، تطهیر اورشلیم (3: 9-13)

ب- شادمانی در شهر (3: 14-17)

پ- احیاء امتها (3: 18-20)

برگرفته از کتاب دائرةالمعارف کتاب مقدس