برای بنای خدمتی ماندگار، از این هفت خطا پرهیز کن!

برای بنای خدمتی ماندگار، از این هفت خطا پرهیز کن!

بسیاری از خدمات کلیسایی با هیجان شروع می‌شوند. با انرژی، اشتیاق و رشد اولیه. اما پس از چنین جهش ابتدایی، بسیاری از آن‌ها به رکود می‌رسند.
در طول سال‌ها، این داستان را نه صدها بار، بلکه هزاران بار از زبان کشیشان مختلف شنیده‌ام. آن را در خدمات زنان، مردان، گروه‌های کوچک، خدمات کودکان، مجردها و تقریباً در هر نوع خدمتی که تصور کنی دیده‌ام. ابتدا شتاب و حرکت وجود دارد و بعد همه‌چیز متوقف می‌شود.
وقتی یک خدمت به رکود می‌رسد، شاید خدا می‌خواهد نکتهٔ مهمی را به تو بگوید و آن اینکه تو به خط پایان توانایی‌ای رسیده‌ای که خدا به تو داده بود تا به‌تنهایی انجامش دهی.
خدا نمی‌خواهد خدمت تو راکد بماند بلکه برعکس او می‌خواهد شکوفا شود و می‌خواهد به‌عنوان یک رهبر بدرخشی. کتاب‌مقدس هشدارهای روشنی دربارهٔ دام‌های رهبری می‌دهد که شیطان دوست دارد از آن‌ها برای کند کردن، کنار زدن یا خراب کردن خدمات ماندگار استفاده کند.

در زیر به هفت خطا اشاره می‌شود که اگر می‌خواهی خدمت تو پایدار بماند، باید از آن‌ها دوری کنی:

۱. از رشد کردن دست می‌کشی

هر گاه که در برابر شیوه‌ای جدید مقاومت می‌کنی، از وضع موجود دفاع می‌کنی یا با تغییری که خدا تو را به آن دعوت می‌کند مخالفت می‌ورزی، دقت کن و مراقب باش. این مقاومت اغلب بیانگر یک هشدار است.
پادزهر آن ساده است اما آسان نیست: به رشد و نمو خود ادامه بده.
مهارت‌ها، شخصیت، دیدگاه، چشم‌انداز و وابستگی خود به خدا را در خود پرورش بده. هرگز از یادگیری دست نکش. به مطالعه اهمیت بده. مرتب به کلام خدا رجوع کن. با دیگر ایمانداران وقت بگذران و به آنان گوش بده، در حالی که مطالعه می‌کنی، روحیهٔ تعلیم‌پذیر را در خود حفظ کن. رشد برای رهبران یک انتخاب نیست بلکه ضرورت است!

۲. اشتیاق در تو متوقف شده

رهبری که اشتیاق خود را نسبت به خدمت از دست بدهد، دوام نخواهد آورد.
این یکی از پنهان‌ترین دام‌ها در خدمت است. هنوز کارها را انجام می‌دهی. هنوز موعظه می‌کنی، جلسات را هدایت می‌کنی و حضور داری. اما دل‌ تو دیگر با خدمت گرم نیست.
اگر در این وضعیت هستی، هنوز امید وجود دارد.
همان‌طور که عشق در یک ازدواج می‌تواند احیا شود، باید به کارهایی بازگردی که زمانی شادی را در تو تغذیه می‌کردند (مکاشفه ۲: ۵). با عمل کردن به آن  کارها، دوباره به اشتیاق سابق خود بازگرد. همان کارهایی را انجام بده که در آغازِ دعوتت به خدمت انجام می‌دادی. احساسات اغلب در پی اطاعتی که آمیخته با ایمان است می‌آیند.

۳. گوش شنوا نداری

رهبران سالم، شنوندگان خوبی هستند.
فضایی ایجاد کن که مردم بتوانند صادقانه صحبت کنند. از آنان بازخورد بخواه. اجازه بده دیگران کشمکش‌ها، ترس‌ها، امیدها و ایده‌های خود را با تو در میان بگذارند. پذیرای اصلاح و آمادهٔ دیدن مسائل از زاویه‌هایی فراتر از دیدگاه خود باش.
گوش سپردن به دیگران تو را متواضع و در ارتباط نزدیک با کسانی نگه می‌دارد که خدا به تو سپرده است.

۴. دچار حواس‌پرتی می‌شوی

حواس‌پرتی‌ها شکل‌های گوناگونی دارند. مانند مشکلات سلامتی، فشارهای خانوادگی و نگرانی‌های مالی. حتی چیزهای خوب و لذت‌بخش هم می‌توانند تمرکز تو را از بین ببرند.
کار شیطان همیشه این نیست  که تو را وسوسه کند تا گناه کنی. گاهی از اینکه فقط حواست را پرت کند بیشتر خوشحال می‌شود، چون رهبری که حواسش پرت است، اطاعت کامل نمی‌کند.
عیسی به این موضوع هشدار داد، وقتی گفت: «هیچ‌کس که دست خود را به گاوآهن زده و به عقب نگاه کند، شایستهٔ پادشاهی خدا نیست» (لوقا ۹: ۶۲). تمرکز خود را از مأموریتی که داری، حفظ کن.

۵. دچار رضایت از وضع موجود و رکود می‌شوی

راضی بودن از وضع موجود، دشمن رهبری اثربخش است.
وقتی خدا می‌گوید «برو»، قدم بردار. از توقف دست بردار. ریسک‌هایی کن که با ایمان همراه‌اند. کاری را امتحان کن که بدون دخالت خدا شکست می‌خورد. از خود بپرس: «امسال چه کاری انجام می‌دهم که اگر خدا وارد عمل نشود، موفق نخواهد شد؟»
اگر خدا تکیه‌گاه نهایی تو نیست، به احتمال زیاد با ایمان زندگی نمی‌کنی.

۶. مغرور می‌شوی

غرور همیشه پیش‌درآمد سقوط است.
وقتی شروع می‌کنی به باور کردن اینکه همه‌چیز به تو وابسته است یا فکر می‌کنی دیگر به کمک خدا نیاز نداری، در وضعیت خطرناکی قرار داری. هرگز قرار نیست خدمت تو با نیروی شخصی پیش برود. فروتنی باعث می‌شود به دیگران وابسته باقی بمانی، و وابستگی باعث اثرگذاری تو می‌شود.

۷. مسئولیت‌ها را واگذار نمی‌کنی

وقتی یک خدمت به رکود می‌رسد، اغلب به این دلیل است که یک رهبر بیش از حد همۀ امور را خودش انجام می‌دهد.
خدا عمداً ظرفیت ما را محدود کرده است تا دیگران را هم درگیر خدمت کنیم چون هرگز قرار نیست خدمت ما کاری انفرادی باشد.
از موقعیت «انجام دادن خدمت» به «آماده ساختن و تجهیز خادمان» حرکت کن. واگذاری مسئولیت، از دست دادن کنترل نیست؛ بلکه رشد و گسترش اثربخشی است. همان‌طور که دی. ال. مودی گفت: «ترجیح می‌دهم ده نفر را به کار بگمارم تا این‌که کار ده نفر را خودم انجام دهم.»

اگر از این هفت دام دوری کنی، در موقعیت بسیار بهتری خواهی بود تا خدمتی را بنا کنی که نه‌تنها شروع پرقدرتی داشته، بلکه ماندگار نیز هست.

نوشتۀ کشیش ریک وارِن