با فقدان دوستان و آشنایان خود چگونه برخورد کنیم؟

با فقدان دوستان و آشنایان خود چگونه برخورد کنیم؟

آنانی که دیگر با ما نیستند:

دیدن جای خالی آنانی که با ما بودند و دیگر نیستند خیلی سخت و درد آور است و جای خالی شان را با هیچ شخصی و هیچ چیزی نمی توان پر کرد. زیرا خدا از هر شخصی فقط یک نفر آفریده و خاطرات خاصی که با آن ها داریم با هیچ شخص دیگری قابل تکرار نیست. هیچ کس جایگزین هیچ کس نخواهد شد.

تنها راه تحمل کردن نبودن این عزیزان این است که:
به یاد اوقات خوشی که در کنارمان بودند عمیقاً شکرگزاری کنیم.
از خداوند برای وجودشان و خاطرات خوشی که از آن ها داریم قدردان باشیم.
از یادآوری نیکویی هایشان انگیزه ای برای نیکو بودن به جهت دیگران بگیریم.
روش و نگاه زیبایشان را به درسی و چراغی برای ادامه زندگی تبدیل کنیم.

در اوج دلتنگی به این حقیقت شیرین فکر کنید:
قرار نیست کسانی که دیروز به ما شادی و شور و نشاط زندگی دادند، امروز با یادآوری خاطراتشان این شادی و شور و نشاط را از ما پس بگیرند و باعث یأس و ناامیدی و دل شکستگی ما بشوند. افسردگی ما ارادۀ آن ها نیست.

نگذارید آنانی که بودنشان شما را بلندکرد، نبودنشان شما را زمین بزند.
نگذارید خاطرات شیرین آن ها تلخی امروز شما بشود.
نگذارید ارزش خاطراتتان به بی ارزشی روزهایتان تبدیل شود.
نگذارید دوست داشتن آن ها به نفرت از زندگی بینجامد.
نگذارید خاطرات پیروزی دیروزتان با شکست فرصت های امروزتان تمام شود.

بیایید «غم روزهای نبودنشان » را با یادآوری خاطرات خوش مهربانی هایشان در حضور خدا به «شادی روزهای بودنشان» تبدیل کنیم.

جلیل سپهر
@jalilsepehr