باور ما

– مقدمه

ما اعضای کليسای عيسای مسيح، از بيش از ۱۵۰ مليت، شرکت‌کنندگان گردهمايی بين‌المللی بشارت جهانی در ‏لوزان، خدا را ‏برای نجات عظيم او شکر می‌گوييم و شادمانيم از فرصتی که خدا برای ما مهيا کرده تا با او و ‏يکديگر مشارکت داشته باشيم. ‏کار خدا در اين ايام شور عميقی در ما ايجاد کرده تا از کوتاهی‌های خود توبه ‏کنيم و ما را با کار ناتمام بشارت به چالش ‏مي‌کشاند. ما بر اين باوريم که انجيل، مژدۀ خدا برای تمام دنياست، و با ‏اتکا بر فيض او مصمم هستيم تا از مأموريت مسيح ‏اطاعت کرده، اين مژده را به تمام انسان‌ها برسانيم و از هر ملتی ‏شاگرد بسازيم. بنابراين، خواستار آنيم که مُهر تأييدی بر ايمان ‏و عمل خود بگذاريم و عهد خود را علنی کنيم‎.‎

– هدف خدا

ما بر ايمان خود به يک خدای ابدی، آفريننده و خداوند جهان، پدر، پسر و روح‌القدس، که بر همۀ امور مطابق ‏هدف ارادۀ خود ‏حکمرانی مي‌کند شهادت می‌دهيم. او افرادی را از ميان مردم دنيا برای خود خوانده است، و ‏افراد خود را دوباره به دنيا ‏می‌فرستد تا برای گسترش پادشاهی خود، بنای بدن مسيح و جلال نامش خادمان و ‏شاهدان او باشند. ما با سرافکندگی اعتراف ‏می‌کنيم که اغلب، با هم‌شکل اين دنيا شدن و يا با دوری جستن از آن، ‏رسالت خود را انکار کرده و در مأموريت خود ناکام ‏مانده‌ايم. با اين‌ حال، مسروريم از اين که گرچه انجيل در ‏ظروف خاکی و زمينی حمل می‌شود، ولی هنوز گنجی پربهاست. ما ‏می‌خواهيم يک بار ديگر با قدرت ‏روح‌القدس خود را وقف شناساندن اين گنج به ديگران کنيم‎.‎
‎(اشعيا ۲۸:۴۰؛ متی ۱۹:۲۸؛ افسسيان ۱۱:۱؛ اعمال رسولان ۱۴:۱۵؛ یوحنا ۱۷:۶و۱۸؛ افسسيان ۱۲:۴؛ اول قرنتيان ۱۰:۵؛ ‏روميان ۲:۱۲؛ دوم قرنتيان ۷:۴‏‎)‎

– قدرت و اقتدار کتاب مقدس

ما به الهام الاهی، راستی، و اقتدار هر دو عهد عتيق و جديد به تمام و کمال، به عنوان يگانه کلام مکتوب خدا، مبرا ‏از هرگونه ‏خطا در تمام آنچه که اظهار می‌کند، و تنها قانون خطاناپذير ايمان و عمل شهادت می‌دهيم. ما همچنين ‏به قدرت کلام خدا برای ‏تحقق نقشۀ نجات شهادت می‌دهيم. پيغام کتاب‌مقدس همۀ مردان و زنان را مورد خطاب ‏قرار می‌دهد. زيرا مکاشفۀ خدا در ‏مسيح و در کتاب‌مقدس تغييرناپذير است. روح‌القدس همچنان از طريق اين ‏کلام امروز نيز با ما سخن می‌گويد. او اذهان قوم ‏خدا را در هر فرهنگی که باشند تنوير می‌کند تا حقايق او را با ‏طراوت با چشمان خود درک کنند و بدين ترتيب حکمت الوان ‏خدا را هرچه بيشتر بر تمام کليسا آشکار می‌سازد‎.‎
(‎دوم تیموتائوس ۱۶:۳؛ دوم پطرس ۲۱:۱؛ یوحنا ۳۵:۱۰؛ اشعیا ۱۱:۵۵؛ اول قرنتیان ۲۱:۱؛ رومیان ۱۶:۱؛ متی ۵: ۱۷، ‏‏‏۱۸؛ یهودا ۳؛ افسسیان ۱: ۱۷، ۱۸؛ ۳: ۱۰، ۱۸‏‎)

– بی‌مانندی و جهان‌شموليت مسيح

ما باور داريم که علی رغم رويکردهای متنوع بشارتی، فقط يک منجی و تنها يک انجيل وجود دارد. ما بدين ‏موضوع واقفيم که ‏هر شخصی از طريق مکاشفۀ عمومی در طبيعت، معرفتی نسبی از خدا دارد. اما اين که اين امر ‏بتواند شخصی را نجات بخشد ‏رد می‌کنيم چرا که مردم با بی‌عدالتی خود حقيقت را پايمال می‌کنند. همچنين ما ‏هرگونه تلفيق عقايد و گفتار را که نمايان‌گر اين ‏گرايش باشد که مسيح، از طريق تمام مذاهب و مکاتب ديگر نيز به ‏طور يکسان سخن می‌گويد رد می‌کنيم و اين را اهانتی به ‏مسيح و کتاب‌مقدس می‌دانيم. عيسای مسيح تنها خدا-‏انسانی است که جان خود را به عنوان يگانه فديه‌ براي گناهکاران داد و ‏تنها ميانجی بين خدا و بشر است. نام ‏ديگری وجود ندارد که از طريق آن نجات بيابيم. همۀ زنان و مردان به خاطر گناه در راه ‏هلاکت قرار دارند؛ اما ‏خدا همه را دوست دارد و نمی‌خواهد کسی هلاک شود بلکه می‌خواهد همه توبه کنند. با اين وجود، ‏آنانی که ‏مسيح را رد کرده و شادی نجات را انکار می‌کنند، خود را به جدايی ابدی از خدا محکوم می‌کنند. اينکه اعلام ‏کنيم ‏عيسی «نجات‌دهندۀ جهان» است به منزلۀ تأييد اين عقيده نيست که تمام مردم دنيا يا به خودی خود و يا در ‏نهايت نجات ‏می‌يابند؛ نيز نمی‌توان تأييد کرد که تمام مذاهب، نجات در مسيح را عرضه می‌دارند. بلکه، اين اعلانِ ‏محبت خدا به دنيای ‏گناهکاران است و دعوت از هر فردی است، تا با تعهدی شخصی و قلبی که از توبه و ايمان برمی‌خيزد، او را به عنوان ‏نجات‌دهنده و خداوند خود بپذيرد. عيسای مسيح فراتر از هر نامی است. ما در اشتياق ‏روزی هستيم که هر زانويی در برابر او ‏خم می‌شود و هر زبانی به خداوندی او اعتراف می‌کند‎.‎
‎(غلاطيان ۶:۱-۹؛ روميان ۱۸:۱-۳۲؛ اول تيموتائوس ۵:۲و۶؛ اعمال رسولان ۱۲:۴؛ يوحنا ۱۶:۳-۱۹؛ دوم پطرس ۹:۳؛ ‏دوم تسالونيکيان ۷:۱-۹؛ يوحنا ۴۲:۴؛ متی ۲۸:۱۱؛ افسسيان ۲۰:۱و۲۱؛ فيليپيان ۹:۲-۱۱‏‎)

– ماهيت بشارت

بشارت يعنی انتشار اين خبر خوش که عيسای مسيح برای گناهان ما مرد و بر طبق کتاب‌مقدس، از مردگان ‏برخاست و اکنون ‏در مقام خداوندِ حاکم، بخشش گناهان و عطايای رهايی بخش روح‌القدس را به تمام کسانی ‏هديه می کند که توبه کنند و ايمان ‏بياورند. حضور مسيحیِ ما در اين دنيا پيوندی جدايی‌ناپذير با بشارت دارد که ‏هدف آن گوش سپردن دقيق جهت درک طرف ‏مقابل است. اما بشارت، خود، اعلانِ مسيح تاريخی و ‏کتاب‌مقدسی در مقام نجات‌دهنده و خداوند است، با اين نگرش که ديگران ‏را برای رابطه‌ای شخصی و مصالحه با ‏او متقاعد کنيم. به وقت دعوت انجيل، مختار نيستيم که بهای شاگردی از مسيح را ‏پنهان کنيم. عيسی هنوز هم ‏انسان‌ها را فرا می‌خواند تا خود را انکار کرده، صليب خود را بر دوش بگيرند و خود را بخشی از ‏جامعۀ جديد او ‏بدانند. نتايج بشارت، اطاعت از مسيح، پيوستن به کليسای او و خدمت مسئولانه در دنياست‎.‎
(‎اول قرنتيان ۳:۱۵و۴؛ اعمال رسولان ۳۲:۲-۳۹؛ يوحنا ۲۱:۲۰؛ اول قرنتيان ۲۳:۱؛ دوم قرنتيان ۵:۴؛ ۱۱:۵و۲۰؛ لوقا ۱۴:۲۵-۳۳؛ مرقس ۳۴:۸؛ اعمال رسولان ۴۰:۲و۴۷؛ مرقس ۴۳:۱۰-۴۵‏)‎

– مسئوليت اجتماعی مسيحيان

ما شهادت می‌دهيم که خدا خالق و داور همۀ انسان‌هاست. بنابراين بايد دغدغۀ او نسبت به عدالت و آشتی در ‏جامعۀ بشری و ‏رهايی مردان و زنان از هر گونه ظلم را با ديگران در ميان بگذاريم. چون مردان و زنان به شباهت ‏خدا آفريده شده‌اند، هر ‏شخصی فارغ از نژاد، مذهب، رنگ، فرهنگ، طبقه، جنسيت و يا سن، کرامتی درونی دارد ‏و به اين خاطر بايد مورد احترام ‏و خدمت، و نه بهره‌جويی، واقع شود. در اينجا نيز ما، هم به خاطر کوتاهی خود، و ‏هم به خاطر اين که گاهی در بشارت و ‏مشکلات اجتماعی انحصاری عمل کرديم، توبه می کنيم. اگرچه مصالحه با ‏ديگران مصالحه با خدا نيست، و نه خدمات ‏اجتماعی می تواند بشارت باشد، و نه آزادی سياسی به منزلۀ نجات؛ اما ‏با اين حال ما اذعان می کنيم که بشارت و مشارکت در ‏امور اجتماعی و سياسی هر دو از وظايف مسيحی ما به ‏شمار می آيند. زيرا هر دو برای بيان آموزه‌های خدا و انسان، محبت ما ‏نسبت به همسايه و اطاعت ما از عيسای ‏مسيح ضروری هستند. پيغام نجات همچنين حاوي پيغامی از داوری بر هر شکلی از ‏جدايی، ظلم و تبعيض است و ‏نبايد از محکوم کردن شرارت و بی عدالتی در جايی که آنها وجود دارند هراس داشته باشيم. وقتی ‏مردم مسيح را ‏می پذيرند، در پادشاهی او از نو متولد می شوند و نه تنها بايد عدالت او را در ميان دنيای بی عدالت نشان دهند، ‏بلکه ‏بايد عدالت او را گسترش دهند. نجاتی که ما مدعی آن هستيم بايد تماماً مسئوليت‌های اجتماعی و فردی ما را ‏متحول کند. ‏ايمان بدون عمل مرده است‎.‎
(‎اعمال رسولان ۲۶:۱۷و۳۱؛ پيدايش ۲۵:۱۸؛ اشعيا ۱۷:۱؛ مزامير ۷:۴۵؛ پيدايش ۲۶:۱و۲۷؛ يعقوب ۹:۳؛ لاويان ۱۸:۱۹؛ لوقا ۲۷:۶و۳۵؛ يعقوب ۱۴:۲-۲۶؛ يوحنا ۳:۳و۵؛ متی ۲۰:۵؛ ۳۳:۶؛ دوم قرنتيان ۱۸:۳؛ يعقوب ۲۰:۲‏)‎

– کليسا و بشارت

ما باور داريم که مسيح، نجات‌يافتگان خود را همان‌گونه که پدر او را فرستاد، به دنيا می‌فرستد، و اين امر مستلزم ‏نفوذ عميق ‏و پربهای مشابهی در دنياست. ما بايد از دخمه‌های کليسايی خود بيرون بياييم و درون جامعۀ غيرمسيحی ‏نفوذ کنيم. در ‏مأموريت خدمت فداکارانۀ کليسا، بشارت اصل اول است. بشارت به دنيا مستلزم اين است که کل ‏کليسا، کل انجيل را به کل ‏دنيا برساند. کليسا در مرکز نقشۀ جهانی خدا برای دنيا قرار دارد و ابزار تعيين‌شده برای ‏انتشار انجيل است. اما کليسايی که ‏صليب را موعظه می‌کند، بايد خود نشانی از صليب بر خويش داشته باشد. وقتی ‏کليسا به انجيل پشت می‌کند يا ايمان زنده به ‏خدا و محبت واقعی نسبت به مردم در آن ديده نمی‌شود و يا در همه ‏چيز، به ويژه در مسايل مالی و ترفيعی، صداقت کامل را ‏ندارد، خود سنگ مانعی در برابر بشارت می‌شود. کليسا ‏اجتماع قوم خداست، نه يک سازمان؛ و نبايد آن را به فرهنگی خاص، ‏نظامی سياسی و يا اجتماعی و يا ايدئولوژی ‏انسانی نسبت داد‎.‎
(‎یوحنا ۱۸:۱۷؛ ۲۱:۲۰؛ متی ۱۹:۲۸و۲۰؛ اعمال رسولان ۸:۱؛ ۲۷:۲۰؛ افسسيان ۹:۱و۱۰، ۹:۳-۱۱؛ غلاطيان ۱۴:۶و۱۷؛ ‏دوم قرنتيان ۳:۶و۴؛ دوم تيموتائوس ۱۹:۲-۲۱؛ فيليپيان ۲۷:۱‏)‎

– همکاری در بشارت

ما شهادت می‌دهيم که هدف خدا، اتحاد آشکار کليسا در حقيقت است. بشارت همچنين ما را به اتحاد فرا ‏می‌خواند زيرا که اتحاد ‏ما شهادت ما را تقويت می‌کند، همانطور که نفاق ما، انجيل مصالحۀ ما را تضعيف ‏می‌کند. با اين حال، می‌دانيم که اتحادِ ‏سازمانی شايد اشکال گوناگونی به خود بگيرد و لزوماً بشارت را به پيش ‏نمی‌برد. با اين‌حال، ما که در ايمان کتاب‌مقدسیِ ‏يکسانی شريک هستيم، بايد مشارکت، عمل، و شهادت اتحادی ‏نزديک داشته باشيم. اعتراف می‌کنيم که گاهی شهادت ما به ‏واسطۀ فردگرايی گناه‌آلود و دوباره‌کاری‌های ‏بی‌حاصل، خدشه‌دار شده است. ما خود را متعهد می‌کنيم تا در پی اتحاد عميق‌تری ‏در حقيقت، پرستش، تقدس و ‏مأموريت باشيم. ما بر توسعۀ همکاری‌های منطقه‌ای و عملی در جهت پيشرفت مأموريت کليسا، ‏برنامه‌ريزی ‏هدفمند، تشويق يکديگر و به اشتراک‌گذاری منابع و تجربيات تأکيد داريم‎.‎
(‎یوحنا ۲۱:۱۷و۲۳؛ افسسيان ۳:۴؛ يوحنا ۳۵:۱۳؛ فيليپيان ۲۷:۱؛ يوحنا ۱۱:۱۷-۲۳‏‎)

– مشارکت کليساها در بشارت

شادمانيم از اينکه عصر جديدی از بشارت آغاز شده است. نقش بارز سازمان‌های بشارتی غربی به سرعت محو ‏می‌شود. خدا ‏از کليساهای جوان‌تر، منابع جديد عظيمی را برای بشارت جهانی بر می‌خيزاند و اين خود نشان ‏می‌دهد که مسئوليت بشارت به ‏کل بدن مسيح تعلق دارد. بنابراين، تمام کليساها می‌بايست از خدا و نيز از خود ‏بپرسند که چه اقدامی بايد انجام دهند تا بتوانند ‏هم در منطقۀ خود بشارت دهند، و هم مبشرانی را به ديگر نقاط دنيا ‏اعزام کنند. دائماً بايد ارزيابی‌ای از وظايف و ‏مسئوليت‌های بشارتی‌مان در جريان باشد. بدين ترتيب، مشارکتِ رو ‏به رشدی بين کليساها ايجاد خواهد شد و شخصيت جهانی ‏کليسای مسيح به شکل بارزتری نمايان خواهد شد. ما ‏همچنين خدا را برای مؤسساتی که در ترجمۀ کتاب‌مقدس، آموزش ‏الاهياتی، رسانه‌های جمعی، ادبيات مسيحی، ‏بشارت، خدمات مسيحی، احيای کليسا و ساير زمينه‌ها می‌کوشند، شکر می کنيم. ‏آنها نيز بايد به طور مداوم ‏خودآزمايی کنند و تأثيرگزاری خود به عنوان بخشی از مأموريت کليسا را مورد ارزيابی قرار دهند‎.‎
(‎روميان ۸:۱؛ فيليپيان ۵:۱؛ ۱۵:۴؛ اعمال رسولان ۱:۱۳-۳؛ اول تسالونيکيان ۶:۱-۸)‎

– ضرورت امر بشارت

هنوز به بيش از دو ميليارد و هفتصد ميليون نفر که بيش از دوسوم جمعيت زمين را تشکيل می‌دهند بشارت داده ‏نشده است. ما ‏شرمساريم از اين که بسياری از انسان‌ها ناديده گرفته شدند؛ اين دليلی برای سرزنش ما و کلّ ‏کليساست. با اين حال، امروزه در ‏بسياری از نقاط دنيا اشتياق بی‌سابقه‌ای برای خداوند عيسای مسيح وجود دارد. ما ‏معتقديم که زمان آن رسيده تا کليساها و ‏سازمان‌های موازی با اشتياق برای نجات کسانی که پيغام انجيل را ‏دريافت نکرده‌اند دعا کنند، و تلاش‌های جديدی را برای ‏بشارت جهانی آغاز کنند. گاهی لازم است از تعداد ‏مبشران خارجی و منابع مالی در کشوری که بشارت انجيل به آن رسيده، ‏کاسته شود تا کليساها به خودکفايی و ‏رشد برسند و منابع موجود به سرزمين‌هايی که بشارت داده نشده‌اند، اختصاص پيدا کند. ‏مبشرين بايد با روحيۀ ‏خدمت فروتنانه، آزادانه به تمام شش قاره روانه شوند. هدف بايد اين باشد که با تمام ابزارهای ‏موجود و در ‏کمترين زمان ممکن، هر شخصی فرصت شنيدن، درک و پذيرش خبر خوش را داشته باشد. ما نمی‌توانيم اميد ‏‏داشته باشيم که بدون فداکاری به اين هدف نائل بشويم. فقرِ ميليون‌ها انسان ما را مبهوت و بی عدالتی‌ای که منشأ آن ‏است همۀ ما ‏را برآشفته است. آن دسته از ما که در رفاه زندگی می‌کنيم، وظيفۀ خود در اتخاذ يک زندگی ساده ‏را می‌پذيريم تا بتوانيم با ‏سخاوتمندی بيشتری برای کمک و بشارت بپردازيم‎.‎
(‎يوحنا ۴:۹؛ متی ۳۵:۹-۳۸؛ روميان ۱:۹-۳؛ اول قرنتيان ۱۹:۹-۲۳؛ مرقس ۱۵:۱۶؛ اشعيا ۶:۵۸و۷؛ يعقوب ۲۷:۱؛ ۱:۲-۹؛ متی ۳۱:۲۵-۴۶؛ اعمال رسولان ۴۴:۲و۴۵؛ ۳۴:۴و۳۵‏)‎

– بشارت و فرهنگ

بسط راهبردهای بشارت جهانی مستلزم روش‌های پيشرو خلاقانه است. در پناه خدا، نتيجه، ظهور کليساهايی خواهد ‏بود که ‏عميقاً در مسيح ريشه، و رابطۀ نزديکی با فرهنگ خود دارند. فرهنگ هميشه بايد با معيار کتاب‌مقدس ‏آزموده و قضاوت شود. ‏از آنجايی که مردان و زنان مخلوقات خدا هستند، بخشی از فرهنگ آنها در زيبايی و ‏نيکويی غنی است. اما چون اين انسان‌ها ‏سقوط‌کرده هستند، گناهْ فرهنگ را تباه کرده و بخشي از آن شيطانی است. ‏انجيل پيش‌فرضی از برتری فرهنگی بر فرهنگ ‏ديگر ندارد، بلکه همۀ فرهنگ‌ها را بر طبق معيار حقيقت و عدالتِ ‏خود ارزيابی می‌کند، و در هر فرهنگی بر اصول اخلاقی ‏مطلق تأکيد می‌کند. مبشرين اغلب همراه انجيل يک ‏فرهنگ بيگانه را نيز منتقل کرده‌اند و گاهی کليساها بيشتر در اسارت ‏فرهنگ بوده‌اند تا اينکه تحت تعليم کلام ‏باشند. مبشران مسيحی بايد با فروتنی در پی اين باشند که خود را از همه چيز، به جز ‏اصالت شخصيت، خالی کنند ‏تا بتوانند خادم ديگران باشند و کليساها بايد در پی تحول و غنای فرهنگ برای جلال خدا باشند‎.‎
(‎مرقس 8:7، 9، 13؛ پيدايش 21:4، 22؛ اول قرنتيان 19:9-23؛ فيليپيان 5:2-7، دوم قرنتيان 5:4‏‎)

– آموزش و رهبری

ما اعتراف می‌کنيم که گاهی در پی رشد کليسا به بهای از دست دادن عمق آن حرکت کرديم و بشارت ما عاری ‏از خوراک ‏مسيحی بوده است. همچنين اذعان می‌کنيم که برخی از سازمان‌های ما در تجهيز و تشويق رهبران ملی ‏برای تقبّل ‏مسئوليت‌های مشروع خود، بسيار کند بوده‌اند. با اين‌حال، ما به اصول بومی متعهد هستيم و آرزومنديم ‏که هر کليسايی رهبران ‏ملی خود را داشته باشد، که نه بر اساس رياست، بلکه بر اساس خدمت، روش مسيحی ‏رهبری را به نمايش مي‌گذارند. ما ‏می‌دانيم که نياز فراوانی به بهبود آموزش الاهيات به‌خصوص برای رهبران کليسا ‏وجود دارد. در هر ملت و فرهنگی بايد ‏برنامۀ آموزشی مؤثری براي شبانان و اعضای کليسا در باب آموزه‌های ‏مسيحی، شاگردسازی، بشارت و تشويق در جهت رشد ‏و خدمت وجود داشته باشد. اين گونه برنامه‌ها نبايد بر ‏روش‌های آموزشيی کليشه‌اي تکيه کنند، بلکه بايد بر اساس قريحۀ خلاق ‏بومی و بر طبق معيارهای کتاب‌مقدس ‏ايجاد شوند‎.‎
(‎کولسيان 27:1؛ 28؛ اعمال رسولان 23:14؛ تيطس 5:1، 9؛ مرقس 42:10-45؛ افسسيان 11:4، 12‏‎)‎

– نبرد روحانی

ما باور داريم که درگير يک جنگ هميشگیِ روحانی با رؤسا و قدرت‌های شرير هستيم که قصد براندازی کليسا ‏را دارند و ‏می‌خواهند بشارت جهانی کليسا را ناکام بگذارند. ما از نياز خود برای تجهيز خويشتن به زره خدا ‏آگاهيم و می‌دانيم که اين ‏جنگ را بايد با اسلحۀ روحانیِ حقيقت و دعا جنگيد. زيرا ما فعاليت‌های دشمن‌مان را ‏تشخيص می‌دهيم؛ نه تنها در ‏ايدئولوژی‌های دروغينِ بيرون از کليسا، بلکه در اناجيل دروغينِ داخل کليسا که ‏کتاب‌مقدس را تحريف می‌کنند و انسان‌ها را ‏در جای خدا می‌گذارند. ما هم به هشياری و هم به بصيرت نياز داريم ‏تا از انجيل کتاب‌مقدسی محافظت کنيم. ما اذعان می‌کنيم ‏که خود، در برابر عقايد و اعمال دنيوی، و تسليم در ‏برابر دنياگرايی مصون نيستيم. برای مثال، اگرچه مطالعات دقيق در مورد ‏رشد کليسا، چه از لحاظ کمّی و چه ‏روحانی، صحيح و ارزشمندند، اما گاهی از آنها غفلت کرده‌ايم. در مواقع ديگر، برای ‏اطمينان از پاسخی به انجيل، ‏در پيام خود سازشکاری کرده‌ايم و يا با شيوه‌های فشار، شنوندگان خود را تحت تأثير قرار داده‌ايم، ‏و در آمار و ‏ارقام غرق شده و حتی در استفاده از آنها صداقت نداشته‌ايم. همۀ اين کارها دنيوی هستند. کليسا بايد در دنيا باشد؛ ‏‏دنيا نبايد در کليسا باشد‎.‎
(‎افسسيان 12:6، دوم قرنتيان 3:4، 4؛ افسسيان 11:6، 13-18؛ دوم قرنتيان 3:10-5؛ اول يوحنا 18:2-26؛ 1:4-3؛ ‏‏غلاطيان 6:1-9؛ دوم قرنتيان 2: 17؛ 2:4؛ يوحنا 15:17‏)‎

– آزادی و جفا

خدا وظيفۀ برقراری صلح، عدالت و آزادی را برای دولت‌ها تعيين کرده تا کليسا بتواند در اين شرايط خدا را ‏اطاعت کند، ‏خداوند عيسای مسيح را خدمت کرده و بدون هيچ مانعی انجيل را موعظه کند. بنابراين، برای رهبران ‏کشورها دعا می‌کنيم و ‏از آنها می‌خواهيم که آزادی فکر و وجدان و آزادی عمل و اشاعۀ دين را بر طبق ارادۀ ‏خدا و همان‌گونه که در اعلاميۀ جهانی ‏حقوق بشر درج شده، تضمين کنند. همچنين نگراني عميق خود را برای تمام ‏کسانی که به ناحق زندانی شدند ابراز می‌داريم، به ‏طور خاص برای آنانی که به خاطر بشارت نام خداوند عيسی ‏زندانی شده‌اند. ما پيمان می‌بنديم تا برای آزادی آنها دعا و تلاش ‏کنيم. در عين حال، از عاقبت آنها ترسی به دل ‏راه نخواهيم داد. با کمک خدا، ما نيز در برابر بی‌عدالتی خواهيم ايستاد و به ‏هر بهايی که باشد به انجيل وفادار ‏خواهيم ماند. هشدارهای عيسی مبنی بر اجتناب‌نا‌پذير بودن جفا را فراموش نمی‌کنيم‎.‎
‎(‎اول تيموتائوس 1:4-4، اعمال رسولان 19:4؛ 29:5؛ کولسيان 24:3؛ عبرانيان 1:13-3؛ لوقا 18:4؛ غلاطيان 11:5؛ ‏‏‏12:6؛ متی: 10:5-12؛ يوحنا 18:15-21‏‎)

– قدرت روح‌القدس

ما به قدرت روح‌القدس ايمان داريم. پدر، روح خود را فرستاد تا بر پسر او شهادت دهد؛ بدون شهادت او شهادت ‏ما عبث ‏خواهد بود. الزام بر گناه، ايمان به مسيح، تولد تازه و رشد مسيحی، همه کار روح‌القدس هستند. علاوه بر ‏اين، روح‌القدس ‏روحی مبشر است؛ از اين رو، بشارت بايد به صورت خودجوش از دل يک کليسای پر از روح ‏برآيد. کليسايی که کليسای ‏مبشر نيست، خود را انکار، و روح را اطفا می‌کند. بشارت جهانی تنها زمانی به يک ‏امکان حقيقی تبديل می‌شود که ‏روح‌القدس، کليسا را در حقيقت و حکمت، ايمان، قدوسيت، محبت و قدرت ‏تازه کند. از اين رو، از تمام مسيحيان دعوت ‏می‌کنيم تا برای ملاقاتی با روح مقتدر خدا دعا کنند تا تمام ثمرۀ ‏روح‌القدس در قوم او نمايان شود و تمام عطايای او بدن مسيح ‏را غنی سازند. تنها آن زمان است که کل کليسا ‏ابزاری مناسب در دستان او خواهد بود تا تمام زمين صدای او را بشنوند‎.‎
(‎اول قرنتيان 4:2؛ يوحنا 26:15، 27؛ 8:16-11؛ اول قرنتيان 3:12؛ يوحنا 6:3-8؛ دوم قرنتيان 18:3؛ يوحنا 37:7-39؛ ‏‏اول تسالونيکيان 19:5؛ اعمال رسولان 8:1، مزامير 4:85-7؛ 1:67-3؛ غلاطيان 5: 22-23؛ اول قرنتيان 4:12-31؛ ‏‏روميان 3:12-8‏)‎

– بازگشت مسيح

ما ايمان داريم که عيسای مسيح شخصاً و آشکارا، در قدرت و جلال باز خواهد گشت تا نجات و داوری خود را ‏به کمال ‏برساند. اين وعدۀ بازگشت او، انگيزه‌ای مضاعف برای بشارت ماست زيرا که ما کلام او را به ياد داريم که ‏نخست انجيل بايد ‏به تمام ملت‌ها موعظه شود. ما معتقديم که فاصلۀ زمانی بين صعود مسيح و بازگشت او بايد با ‏بشارت قوم خدا پر شود، که تا ‏قبل از پايان، حق ندارند بشارت را متوقف کنند. همچنين به ياد داريم که او در ‏مورد مسيح‌ها و انبيای دروغينی که راه ‏ضدمسيح نهايی را هموار خواهند کرد به ما هشدار داد. بنابراين، ما اين ‏عقيده را که انسان‌ها قادرند مدينۀ فاضله‌ای بر روی ‏زمين بنا کنند، رؤيايی حاکی از غرور و خودخواهی می‌دانيم و ‏آن را رد می‌کنيم. ما مسيحيان مطمئن هستيم که خدا پادشاهی ‏خود را کامل خواهد کرد و مشتاقانه در انتظار آن ‏روز و آسمان و زمين جديدی هستيم که عدالت در آن ساکن خواهد بود و خدا ‏تا ابد‌الآباد بر آن سلطنت خواهد ‏کرد. در ضمن، ما بار ديگر با شادی تسليم اقتدار او بر کلّ زندگی خود هستيم و خود را وقف ‏خدمت مسيح و ‏مردم می‌کنيم‎.‎
(‎مرقس 62:14؛ عبرانيان 28:9؛ مرقس 10:13؛ اعمال رسولان 8:1-11؛ متی 20:28؛ مرقس 21:13-23؛ اول يوحنا ‏‏‏18:2؛ 1:4-3؛ لوقا 32:12؛ مکاشفه 1:21-5؛ دوم پطرس 13:3؛ متي 18:28‏)‎

– نتيجه‌گيری

بنابراين، در پرتو ايمان و عمل خود، عهدی خطير با خدا و يکديگر می‌بنديم، تا با دعا و برنامه‌ريزی، با هم برای ‏بشارت تمام ‏جهان همراه شويم. ما از ديگران دعوت می‌کنيم تا به ما بپيوندند. باشد که خدا با فيض خود و برای ‏جلال خويش ما را ياری کند ‏تا به عهد خود وفادار بمانيم! آمين، هللويا‎!‎